Good times never last…

Banken zijn sinds de kredietcrisis van 2008 helemaal ingemaakt op de beurs. Ze werden gezien als de veroorzaker van de crisis en de vele daaropvolgende bailouts hebben banken allesbehalve populair gemaakt bij burgers en overheden. De aandelenkoersen van banken hebben niet alleen enorm te lijden gehad onder de strengere regulering, maar ook van het monetaire beleid van de ECB. Haar beleid deed de rentebaten namelijk geen goed. En iedere keer dat men dacht dat het ergste achter hen lag, bleek de gifbeker niet leeg te zijn. Het nieuws van de afgelopen week was daar een goed voorbeeld van.

Met stijgende rentes, weg van de nul grens, kwam er weer wat leven in Europese bankenaandelen. Zo zijn de rentes die banken geven op spaartegoeden nu nog steeds maar rond de één procent in eurozone, terwijl dit geld uitzetten, de bank nu 3,75% of meer oplevert. Deze asset liability mismatch (ALM) levert een steeds betere net interest income (NNI) op (het verschil wat de bank betaalt op geld wat zij inneemt, en de rente die zij ontvangt op gelden die zij uitzet/uitleent). Het had er alle schijn van dat banken eindelijk weer mooie cijfers konden gaan boeken en dat gebeurt nu ook. Zo hebben Rabo, ING, ABN en een hele lijst aan andere eurozone banken grote winstsprongen laten zien. But good times never last…

De inflatie is niet dood en dat heeft vele experts (die sliepen) verrast. Wat ligt er nog in het verschiet, wat zijn de oorzaken en de verdere gevolgen?

Ik weet nog goed toen nog maar enkele jaren terug inflatie dood werd verklaard. Jarenlang ging de inflatie maar één kant op en dat was omlaag. Zo ver zelfs dat er deflatie was. Inflatieroepers zoals ondergetekende, werden weggezet als extremisten. Er was immers genoeg bewijs dat inflatie geen probleem meer was, zelfs niet met QE (Quantitative Easing; obligaties opkopen met geprint geld) en record-lage beleidsrentes.

Het wijzen naar de inflatie van financiële waarden zoals aandelen, obligaties en vastgoed, werd weggewuifd net zoals de argumenten dat de beleidskeuzes op fiscaal en monetair vlak een inflatoire bom creëren en dat juist QE voor kunstmatig lage rentes op (staats-)schulden zorgt.

Nu het even anders uitpakt, komen deze experts met allerlei verklaringen (Putin!) om hun straatje schoon te vegen, maar hun argumenten snijden geen hout. Zo zei onze centrale bank president Klaas Knot dat de oorzaken van de huidige inflatie grotendeels buiten de controle ligt van de ECB. Het is wederom mooi om te zien waarom het geen goed idee is om op politieke gronden een centrale bank-president aan te stellen; als Rutte zijn veto niet had gebruikt bij de benoeming van Wellinks opvolger, dan had Lex Hoogduin nu aan het roer van de DNB gestaan en niet Knot. We waren beter af geweest met Hoogduin denk ik zo (alhoewel de macht van de DNB binnen de ECB beperkt is).