Asjemenou

Alleen hele kleine, trieste, drammerige types jammeren over kunst die ze niet bevalt, en zien deze kunst nog het liefst verdwijnen ook. Stelregel: wees voor deze mensen op uw hoede, en geef ze sowieso nooit hun zin. Klinkt eenvoudig, maar de praktijk blijkt andermaal weerbarstig. 

Nu buigt weer een of ander Belgisch filmfestival (Cinemamed), dat zelf een film had geselecteerd over trans personen die Gaza ontvluchten om in Tel Aviv lid te worden van Queers for Palestine een vrij bestaan op te bouwen. Hartstikke fijn voor ze, klinkt als een waardevolle en tamelijk progressieve film, maar niet volgens de lokale Pallienisten, die vreesden dat de vertoning van deze docu zou leiden tot 'de pinkwashing van Israël en het genocidale koloniale verhaal'. Ze kondigden demonstraties aan en kregen hun zin: de vertoning ging niet door. 

Het is een koud, objectief feit dat Tel Aviv voor trans personen een aanzienlijk tolerantere plek is dan welke uithoek van Gaza dan ook. Dan mag Netanyahu nog zo'n autoritaire lulwammes zijn, dat heeft er niets-nada-noppes mee te maken. Wie vreest dat de waarheid als propaganda wordt ingezet, heeft niet helemaal begrepen wat propaganda is. 

Het goede nieuws: op het IDFA draaide-ie gewoon wel.

Ja ja

Jongens, topic voor jullie want jullie zijn oud genoeg om nostalgische gevoelens bij Patrick Swayze Road House (1989) te hebben - die trailer na de breek. En wij zijn jong genoeg om nostalgische gevoelens naar prime Conor McGregor te hebben. Kortom: de brug tussen oud en jong is geweld, zolang de choreografie maar ooglijk is.

Nou, de vakjury heeft er dus naar gekeken en wat blijkt? Het oogt - behalve elke UFC-scene die erin zit. Maar gelukkig is het geen film óver de UFC of ander MMA-toernooi, en daar hadden we bovendien het fenomenale Warrior (2011) met Tom Hardy al voor.

Conor McGregor speelt een doorgesnoven barvechter en om onbegrijpelijke redenen gaat dat hem heel goed af. Meer moois na de breek.