Coronagedwee bukken voor IPCC en sentimentele tv, of strijdt u nog mee?

Gewetensvraag voor de gemiddelde reaguurder: is een strijd het strijden waard, ook als je weet dat je niet gaat winnen? 

Een strijd voor je persoonlijke privacy in een gedigitaliseerd panopticon(*) waar we onszelf vrijwillig in hebben laten opsluiten via onze computers en mobiele telefoons. Een strijd voor directe, échte, door het volk gestuurde democratie in een tijdsgeest waarin de nationale netwerkcorruptie door supranationale technocratie is opgeslokt?

Een strijd tegen de grondrechtschendingen van de coronamaatregelen, nadat testen, toegang en bewegingsvrijheid worden gepolitiseerd en gecommercialiseerd door een passerende pandemie van een virus dat is geklasseerd op hetzelfde A-status alarmniveau van ziektes die vele malen dodelijker zijn?

Een strijd vóór onverschilligheid over “het klimaat” omdat het andermans hobby, verdienmodel, ideologie of monster onder het bed is maar voor jou hooguit een discussie op het grensgebied tussen ergernis en verveling?

Is zo’n strijd het strijden waard als je weet dat de massa in makkelijk te ver- en misleiden meerderheden beweegt en die meerderheden vervolgens hun morele waarheid met volle kracht op je los zullen laten omdat voor de meeste mensen het groepsgevoel van bij een (gevoelde) meerderheid te horen betekent dat ze jou hun ideologie mogen opleggen met alle middelen die hen ter beschikking staan?

Voor je het weet ben je zowel een homohatende racist, als een klimaatontkenner, als een coronawappie en in al die categorieën zitten mensen die dat ook allemaal echt zijn, waarmee jij op één hoop gegooid wordt, om vervolgens uit naam van “fatsoen” en “respect” met pek, veren en een gebrandmerkte trap na verbannen te worden van het maatschappelijke speelveld. Omdat je niet binnen de veel te smalle bandbreedte van de spelregels mee wilde doen. Of: omdat je doorzien hebt dat de spelregels constant gewijzigd worden tijdens de wedstrijd.

Ja, denken wij, Spartacus & Van Rossem, die strijd is het strijden waard. Omdat je die strijd niet voert omdat je anderen een waarheid op wilt leggen, maar omdat je zelf een waarheid zoekt die je niet door andermans ideologie wilt laten dicteren. Dan is het geen verloren strijd, maar een zoektocht op eigen kompas naar beweegredenen die in jezelf zitten en niet gevormd worden door de pusherige nieuws-apps op je telefoon, uit het domme staarscherm in je woonkamer komen of ontstaan uit je eigen instemmende laffe zwijgen in het aanzien van je collega’s, schoolgenoten of - als je de verkeerde hebt - eigen vriendenkring.

Vergeef ons de zware kost op deze toch al zo druilerige maandag in wat ze in dit land een ‘zomer’ plachten te noemen, maar de aanleiding is de schuld van de opwarming van de aarde. Of specifieker: het IPCC-rapport daarover en het daaruit voortvloeiende, in je gezicht geschreeuwde opportunisme waaraan je wordt geacht te conformeren.