Dag 1 zag en las u hier

Sterven voor Belgiës zonden we zijn de Jezus van de Benelux. Ja okay, Unilever is een beetje Nederlands maar toch vooral Brits. Maar ten eerste, iets positiefs, want die sculpturen zijn dus oorspronkelijk 3D-geprint en daarna afgegoten in cacao en palmvet afkomstig van de voormalige Unileverplantage zelf te Lusanga, voorheen Leverville. 

En dat was bijzonder, omdat iedereen zich fluisterend afvroeg hoe de sculpturen gemaakt waren. Je zag namelijk de minuscule 3D-laagjes, maar het kwam overduidelijk niet uit een 3D-printer.

Maar dan sta je kunst dus een beetje op z'n merites te waarderen en dan lees je ineens dat curator Hicham Khalidi zegt: "Het idee dat kunst zich bezighoudt met kunst, is wat mij betreft achterhaald. Het idee dat kunst vrij moet zijn, is een politiek van de onschuld. Kunst moet juist verantwoording dragen voor de condities binnen de kunst."

Oh nou sorry Khalidi dat we je kunst mooi vonden, we wisten even niet dat dit niet de bedoeling was, we gaan wel weer en veel plezier met je in verfijning gehulde wraakzucht. Want ondanks dat Renzo Martens zichzelf al haast ceremonieel laat vernevelen en zijn eigen betrokkenheid met elke stap verder terug probeert te draaien, is het mogelijk nooit genoeg. "Khalidi lacht wanneer Martens voorstelt dat Khalidi zijn rol kan overnemen. Hij gaat prompt staan en doet Martens na. „Hallo, ik ben de witte man.” Khalidi maakt zich groot en doet alsof hij lange haren laat wapperen."

Onderstaand dan een aantal landen die wel dingen kunnen en wiens kunst je dus gewoon mag waarderen zonder jezelf ongedaan te maken.

Bij gebrek aan een Nederlands paviljoen helemaal onderaan topic onze eigen inzending. Doen we toch nog een beetje mee.

Paradijsvogelspotten, net als in 2022! Bent u er toch weer een beetje bij

Foto's en video's door Egle Pernare

Het zal u weinig verbazen, maar meer dan 23.000 (!) kunstenaars hadden er vooraf toe opgeroepen Israël dit jaar deelname te verbieden. Dat gebeurde niet. Maar begrijpelijkerwijs bezwijkend - dit zijn kunstenaars hè, geen commando's - onder deze ondoenlijke druk besloot de Israëlische delegatie zelf de deuren gesloten te houden. 

Dat werd als volgt toegelicht door de exposerende Ruth Patir: "As an artist and educator, I firmly object to cultural boycott, but I have a significant difficulty in presenting a project that speaks about the vulnerability of life in a time of unfathomed disregard for it." De Israëlische curatoren: "The decision by the artist and curators is not to cancel themselves nor the exhibition; rather, they choose to take a stance in solidarity with the families of the hostages and the large community in Israel who is calling for change."

Baten mocht het overigens niet. Alsnog werd er een massaal protest gehouden door genodigde artiesten, en werden de onderstaande flyers voor het Amerikaanse, en daarmee naast het Israëlische paviljoen 'achtergelaten'. Daarop leest u "NO DEATH IN VENICE - NO TO THE GENOCIDE PAVILION". Een opmerkelijke woordkeuze, want er is categorisch geen sprake van genocide.

Eigenlijk zijn we blij dat Israël de eer aan zichzelf en de deuren gesloten hield. Anders heb je maandenlang dit gedonder dat toch al 253 gijzelaars stations voorbij elke redevoering ligt. Met sommige mensen valt allang niet meer te praten, en daar hóéf je dus ook allang niet meer mee te praten.

Maar, de Biennale belooft meer dan het beloofde land. Dus bezochten we ook Roemenië, Brazilië, Griekenland en een paar landen die we vergeten zijn maar wel erkennen. Veel beeld en geluid na de breek.

Morgen Iran!

Fotorapportage na de breek!

Bovenstaand: een drone show van het Amsterdamse Studio DRIFT, genaamd Social Sacrifice, waarin drones in een 9e-eeuwse kerk de 'zwermdynamiek' van een opgejaagde vissenschool simuleren - video en foto's door Egle Pernare.

Het was u misschien niet ontgaan. De afgelopen drie dagverslagjes (1,2,3) vanaf de Biennale dienden natuurlijk vooral ter kwijtschrijving van het schuldgevoel van op de baas z’n tijd prosecco's lunchen tussen de paradijsvogels en tussen de topics door achter de art gf aan van paviljoen naar paviljoen draven. Een man wordt pas volwassen als een vrouw dat van hem vraagt, zeg maar.

Maar ondanks dat we het gebeuren met een knipoog versloegen, valt er misschien uiteindelijk toch ook wel iets werkelijks over te zeggen.

Want het is maar al te makkelijk, soms terecht - en nog zelden echt grappig - de moderne kunstwereld vanuit een soort eigen cynische saaiheid weg te wuiven. Maar, zoals een filosoof (Jan Roos) ooit zei: cynisme is een handrem op het leven.

We hebben een hoop gezien. En wat we toch vooral zagen waren mensen die in al hun feilbaarheid een poging deden tot iets meer dan er al was. Een mistig fragment uit een (dag)droom proberen te vereeuwigen, dat moet je maar durven, en kunnen. Maar wat was die droom eigenlijk, en wie zegt eigenlijk dat deze de artiest toebehoorde? Misschien was-ie wel evenzeer van u.

Er is een scene uit The Devil Wears Prada die we drie levens geleden voor het eerst en laatst zagen, maar ons altijd bij is gebleven. Kern van die scene: het ontgaat de cynicus hoezeer het alledaagse pas alledaags werd nadat een artistieke voorhoede het ooit op bevreemdende feestjes over een bepaalde drempel tilde.

Wat u verder van die esthetiek vindt is natuurlijk een andere vraag, maar wat die voorhoede doet is uiteindelijk niet onbelangrijk, hoe onbelangrijk we het soms graag ook zouden vinden. Het heeft meer met u te maken dan u misschien denkt.

It's called fashion sweetie look it up

Bovenstaand in de kleine lettertjes staat dus geschreven: "biotracked elephants are often used to stimulate (tickle) the testicles as a means to increase semen production and accelerate overall ejaculation harvest." Alleen een cynicus kan beweren dat hij uitgeleerd is. Maar goed, gisteravond op dag 2 van GeenStijls nietsontziende bezoek aan de Press Only Pre-Opening van de Biennale te Venentië (dag 1 vernam u hier), waren we getuige van een noviteit: het eerste Biennale NFT-paviljoen ooit. 

En natuurlijk heeft de right click save as .jpeg-crowd in principe gelijk als ze zeggen dat NFT's onzin zijn omdat je afbeeldingen gewoon kunt 'stelen'. Maar dit concept gaat écht niet meer weg, en al helemaal niet nu Twitter en Instagram/Facebook/Meta werken aan een functie waarin je echt alleen als eigenaar van een NFT een apart soort omlijsting van je profielfoto krijgt als je de NFT als profielfoto gebruikt. En hoe futiel je zo'n online statussymbool ook kunt vinden: status is een eeuwig concept en het statustoneel speelt zich alsmaar meer online af. Dus ja.

Ja wat dacht u dan

Een niet onbesproken West-Duits mediamerk van een zeker statuur. Natuurlijk hoort dat thuis in het epicentrum van de internationale cultuurgemeenschap. We hadden het eergister immers nog over Russische literatuur en grappig dat je het zegt want moet je onderstaand eens kijken naar het Russische paviljoen. Viel weinig te beleven! Enfin, we struikelden om onduidelijke redenen ineens de pers-pre-opening van de Biennale te Venetië (Italië) binnen. En hoewel we er niks van begrijpen hebben we er natuurlijk wel een mening over, zo gaat dat hier immers. En even niet zeiken over het geluid want zo interessant is het toch niet en kom het zelf lekker doen anders. Was geschreven: gisteravond in de communistische karaokebar Rifondazione Comunista **(foto's onderaan), overwegend in gezelschap van de Litouwse kunstdelegatie. Tot morgen makkers kameraden!