Hier las en zag u dag 1 en dag 2

Beeld door Egle Pernare

Homoseksuele Native American (vertaling 'Inheemse Amerikaan' klopt wel maar dekt de lading gewoon niet) Jeffrey Gibson. Zijn carrière volgen we sinds vandaag al jaren op de voet en als iemand homofobie chromofobie (angst voor felle kleuren) de deur wijst dan is hij het.

Tuurlijk, gisteren leerden we nog op het door Renzo Martsen aan Congo geschonken Nederlandse paviljoen dat "Het idee dat kunst zich bezighoudt met kunst, is wat mij betreft achterhaald." En Native Americans zijn als collectief natuurlijk een ten diepste gefragmenteerd en verslagen volk, met alle pijn van dien - "woe to the vanquished". 

Hoe Gibson zich verhoudt tot die pijn en de klamme deken van Amerikaanse genade leest u in dit diepte-interview met de New York Times. Maar het fijne aan zijn expositie is dus dat je geen deelgenoot in die pijn hoeft te worden om gewoon echt te genieten van zijn vakmanschap en kleurspel. Het mag hoor, maar je hoeft niet zoals bij het Nederlandse paviljoen met een plechtig gebogen hoofd weer Protestants naar buiten te schuifelen, dansend mag ook.

Ook het Saoedische paviljoen gaf te denken, want zo'n feministisch visitekaartje van het koninkrijk wordt natuurlijk door kroonprins Mohammed bin Salman zelf hoogstpersoonlijk goedgekeurd en bevestigt wat we hier al een paar jaar roepen: MBS' Saoedi-Arabië wil de toekomst in. Alcohol, rijbewijzen voor vrouwen (pas op prins), raves waar vrouwen zowaar meefeesten en laatst weer de medeverdediging van het Israëlische luchtruim.

Zie de toelichting en expositie genaamd "Shifting Sands - A Battle Song" door een ongesluierde (!) artieste na de breek. En daaronder weer een heerlijke picdump en de dagvangst.