De Profeet van Molenbeek is aan zijn Safari Eurabia begonnen. Tweede halte: Barcelona en omstreken

De eerste keer dat ik Barcelona bezocht, in augustus 1980, werd ik meteen beroofd in de Barri Gòtic, een bolwerk van hoeren, zigeuners, junks en naffers. Ik had met mijn toenmalige verloofde in de bloedhitte alle verplichte attracties afgevinkt en we ploften doodmoe en dronken neer in een groezelige kroeg in de Gotische wijk. De tas van mijn lief, met paspoorten, traveller’s cheques en camera, stond tussen onze barkrukken. Het was een Venus en Mars-dingetje want ik heb het liefst niks op zak, behalve een propje geld, en loop dus nooit met alle waardevolle spullen in zo’n opzichtige damestas waarin “ze” sowieso nooit iets terug kunnen vinden. 

Links van de verloofde stond plotseling een licht getinte meneer en rechts van mij dook nog zo’n exemplaar op. Foetsie was de tas!

Dat kostte ons een avond (en bijna de relatie vanwege wederzijdse beschuldigingen en de gebruikelijke guilt trip) op een smerig politiebureau, waar een snorremans met een bespottelijke pet met één vinger een uitgebreid verslag tikte op een gammele tiepmasjien. Achter de balie bevond zich een kooi waarin tientallen moros, zoals de politie de Noord-Afrikanen noemde, ons grijnzend aanstaarden, als de apies in Artis. 

Sedertdien bezocht ik Barcelona regelmatig want ik had ontdekt dat de Gotische wijk veel veiliger was als je heel gericht recreatieve drugs scoorde bij de moros, in plaats van er bij te lopen als een blije toerist. 

Mijn favoriete wijk was Barceloneta, een zwoele en liederlijke volkswijk aan het strand die gesloopt werd voor de Olympisch Spelen in 1992. Sindsdien meed ik Barcelona als de pest, mede afgeschrikt door dat gekrijs van Freddie Mercury en Montserrat Caballé, een nog gruwelijkere gehoormarteling dan het hele oeuvre van BLØF en Coldplay bij elkaar. 

De hernieuwde kennismaking met Barcelona, ruim dertig jaar later, is kil. Er blaast een ijskoude wind over de Plaça de Catalunya en in de stromende regen loop ik over de Ramblas naar het monument ter herinnering aan de islamitische terreuraanslagen hier én op de boulevard van Cambrils, waarbij in totaal 16 doden en 140 gewonden vielen. De Sagrada Familia, stadion Camp Nou en een discotheek stonden ook op het verlanglijstje van het clubje moslimterroristen maar bleken logistiek te hoog gegrepen voor de jongeren.