Slechte: verliezer

Ha ja, Drake, die maakt dus jongemensen-muziek en heeft daar hartstikke veel succes mee, een soort Taylor Swift maar dan met iets meer testosteron. Als u nog nooit van de beste man gehoord hebt, troost u met de gedachte dat dit waarschijnlijk ook geldt voor Frans Timmermans maar dat dit Frans Timmermans er niet van zal weerhouden groot fan van hem te zijn. Soms heeft de werkelijkheid gewoon een zetje nodig. 

Hoe dan ook, rappers zijn doorgaans nogal trotse pauwen, en zo nu en dan culmineert dat in een zogeheten battle, een exposé van waarom een collega hartstikke stom is. Snedig sneren op hoog niveau, een soort GeenStijl-topics met een beat eronder, maar dan ietsje heftiger. Eerder dit jaar vlogen Drake en de iets minder succesvolle (maar volgens puristen veel betere) Kendrick Lamar elkaar in de haren.

Na enig voorspel leidde dit tot zes (!) liedjes in een week tijd. In eerste instantie ging het er (iig met de kennis van nu) nog best zachtaardig aan toe maar aan het eind van de week had Drake Kendrick Lamar ervan beschuldigd dat-ie zijn vrouw slaat en eigenlijk niet de vader van zijn kinderen is, en had Kendrick op zijn beurt de halve wereld ervan overtuigd dat Drake is wat we in Nederland een kleuterneuker noemen. Eerst in het naargeestige Meet The Grahams, waarin Kendrick brieven voorleest aan de vader, moeder en de 7-jarige zoon (!) van Drake, en daarna in Not Like Us, dat de genadeklap was en een heule grote hit deze zomer. Op zich best lullig om amper meer de deur uit te kunnen zonder voor pedofiel te worden uitgemaakt, maar ja, dat hoort er dus een beetje bij. Afijn, we zijn zes maanden verder, Kendrick heeft net een nieuwe elpee uit, Drake maakt van de gelegenheid gebruik om... zijn platenmaatschappij aan te klagen omdat het allemaal niet eerlijk is. Via een distributiedeal is Universal namelijk ook soort van Kendrick's platenmaatschappij, en volgens Drake is een aanzienlijk deel van de streams van Not Like Us op Spotify door diezelfde platenmaatschappij gekocht, terwijl Drake's antwoordliedje juist kunstmatig klein zou zijn gehouden. Een beetje zoals voetbalsupporters die bij een nederlaag roepen dat de scheidsrechter omgekocht is en de KNVB corrupt. 

Voor de duidelijkheid: Drake meneer heeft naar schatting 250 meloen dollartjes op de bank staan. Moneystacks klaarblijkelijk even lang als de tenen. Wat een ontzettend sneue heuvel om op te sterven zeg.

Update Hoppa, nog meer Juridische Stappen: Drake beschuldigt Universal van smaad en lasterrrr. Want: hunnie hebben Not Like Us uitgebracht. Juist ja.

Urgent

Nieuwe dag, nieuw opiniestuk over de mislukte integratie van den autochtone Nederlander, ditmaal in de Volkskrant, waar een 'senior onderzoeker effectief discriminatie aanpakken' mag laten zien hoe dat in de praktijk nou werkt, effectief discriminatie aanpakken. Heel belangrijk werk, blijkt meteen uit de intro: "Als we echte integratie willen, waarbij mensen gelijkwaardig en respectvol samenleven met mensen met verschillende achtergronden, dan moeten we discriminatie en racisme steviger aanpakken." Ja, want laten we alsjeblieft niet vergeten dat we eerder deze maand een best extreem voorbeeld van discriminatie in onze hoofdstad hadden, te weten een georganiseerde en grotendeels geslaagde Jodenkopschopperij. En ja goed, de daders waren niet per se witte Nederlanders, maar dat mag de pret niet drukken, auteur zat helemaal in een flow, niet kniesoren nou. Geen idee waarom deze mejuffrouw discriminatie door medemensen van Islamitische pluimage niet wil aanpakken, misschien is ze van mening dat het bij hen in het DNA zit? "Racistische opmerkingen op verjaardagsfeestjes van witte mensen zijn ook niet uitzonderlijk," lezen we voorts. Ja theemuts, racistische opmerkingen van niet-witte mensen trouwens ook, maar misschien sla je die verjaardagen met je gepriviligeerde bakkes toevallig net over allemaal. Oeps, foutje! Kan gebeuren.

Even serieus. 18 dagen geleden nog maar. Hoe zijn we hier nou weer beland?

Op rekest uit 2016: Paul Bloom's Against Empathy in het stamcafé

Heel gek maar er zijn hele bibliotheken vol geschreven over empathie en toch komt de empathiekritiek er wat bekaaid vanaf. Empathie is goed, warm, menselijk, leuk, lief; het tegenovergestelde is dus per definitie slecht, koud, onmenselijk, vervelend en gemeen. Empathie is nagenoeg heilig, en heus niet alleen voor de Jesse Klavers van deze wereld. Rare jongen dus die er tegen van leer trekt, en toch deed hoogleraar psychologie Paul Bloom dat in dit boek, acht jaar geleden al weer. 

Bloommans omschrijft empathie als ons vermogen zich in een ander te verplaatsen, wat op microniveau natuurlijk hartstikke waardevol is. Wie zich in een tramconducteur kan verplaatsen, zal niet snel geneigd zijn hem in het gezicht te tuffen; wie zich kan verplaatsen in een ambulancemedewerker, zal hem niet snel het ziekenhuis in schoppen. Zo beschouwd staat empathie voor beschaving, terwijl een gebrek eraan een vereiste is voor asociaal of zelfs ronduit psychopathisch gedrag. 

Het probleem ontstaat volgens Bloom iets verder uitgezoomd, op macroniveau. Want hoewel de mens fundamenteel een invoelend wezen is, beschikt hij ook weer niet over onuitputtelijke empathie - dat zou het bestaan ondraaglijk maken. Bovendien heeft empathie zo haar beperkingen; ze is bepaald geen exacte wetenschap, heeft weinig met objectiviteit van doen, maar is vaak een kwestie van perspectief en daardoor ook eenvoudig te bespelen. Empathie ontstaat vooral door goede, hapklare voorbeelden - het leed van individuen of kleine groepen, bij voorkeur bij mensen waar we ons in herkennen. 

Als voorbeeld haalt Bloom school shootings aan, die bij de massa steevast tot meer verontwaardiging en schok leidt dan de tientallen minderjarigen die de weken eromheen vaak in de buurt van zo'n school worden afgeknald. 

Empathie werkt een beetje als een schijnwerper, schrijft Bloom, die onze blik richt op één probleem. Hartstikke mooi, maar er kleeft ook een nadeel aan: wat er (vlak) buiten het felle licht van de schijnwerper gebeurt ontsnapt aan onze aandacht, sterker, daar worden we juist ongevoeliger voor. 

Weinig kan de massa zo in beweging brengen als empathie. Zodra die radartjes eenmaal gaan werken, zijn we geneigd al het andere uit onze spreekwoordelijke tengels te laten vallen. Daarin schuilt naast een overduidelijke kracht ook een iets beter verholen gevaar. 

Het plan dit boek te herlezen ontstond kort na 7 oktober.

Acht dagen later, nog niet eens alle lijken waren geïdentificeerd, het trauma was nog geeneens een trauma omdat het nog bezig was, vond er een demonstratie op de Dam plaats. Vijftienduizend mensen kwamen opdraven om hun steun te betuigen aan... de Palestijnen. Ontegenzeggelijk speelde antisemitisme hier een rol, maar het voert wat ver om het daar volledig aan toe te schrijven. Wat hier eveneens zichtbaar werd, was de huiveringwekkende uitwerking van empathie. Deze mensen hadden zich emotioneel zo uitgeleverd aan de Palestijnse zaak, waren zo geraakt door op sociale media opgeduikelde filmpjes van onrecht - echt en geveinsd - dat ze zich zelfs onder deze omstandigheden, zelfs temidden van deze absolute hel, niet konden verplaatsen in het lot van de Israëli's (en in het kielzog daarvan: het lot van de Joden). 

Diezelfde giftige cocktail van antisemitisme en gebrek aan empathie zien we in de nasleep van 8 november. Begeesterd door de afschuwelijke beelden uit Gaza tellen voor wel erg veel mensen de afschuwelijke beelden van die nacht niet, of in ieder geval, nauwelijks. 

Daartegenover staan een boel mensen die laconiek, schouderophalend reageren op de oorlogsslachtoffers in Gaza, voor zover bekend meer dan 43 duizend inmiddels (er valt ongetwijfeld wat op die cijfers af te dingen, pin ons er niet op vast). Voor hen waren de beelden van 7 oktober zo schokkend, zo gruwelijk, zo mensonterend, dat er geen greintje empathie meer over is voor de Palestijnen en hun tamelijk erbarmelijke lot, ook niet geconfronteerd met genoeg burgerdoden om een flink voetbalstadion mee te vullen. 

Ongetwijfeld tot tevredenheid van Hamas. Wijlen Yahya Sinwar met zijn dorre geitenbek lacht zich een breuk. 

Oorlog, verdeeldheid, haat, dood, verderf; joepie. 

(Nee maar serieus, koop dat boek - goed spul)

Ja fukkie fukkie fukkie zeg

Hoor eens we willen er heus geen gewoonte van maken elke dag iets te tikken over een onderzoek van die mensen daar maar als de resultaten zo SPECTACULAIR zijn ontkomen we er niet aan. Want hoeveel mensen zijn weleens ontevreden met hun relatie en hoeveel van hen zet de stap naar relatietherapie? Dankzij een leuke nieuwe poll op Linda.nl een leuke nieuwe poll op Glamour.nl een leuke nieuwe poll op &C.nl een leuk nieuw onderzoek van de Universiteit van Amsterdam weten we het nu. En daar stopt het niet, want ze hebben ook nog eens onderzocht waarom mensen die het efkes moeilijk hadden thuis niet in therapie ging. 

Opmerkelijk: 48,8% deed dit niet omdat het inmiddels weer beter ging. Dankjulliewel, wetenschappers!

Nog wel een puntje van kritiek: het is een erg heteronormatief onderzoek, aan homo's, lesbo's et cetera is niets gevraagd. Misschien kan de Chief Diversity Officer zich daar eens over buigen?

sodeju 768 pagina's: de autobiografie van Boris Johnson

Gek eigenlijk. Niemand kiest een hartchirurg, huisarts of kapper omdat het toevallig een mooie kerel is, maar eenmaal in het stemhokje is dat onder de streep vaak de allerbelangrijkste factor. Terwijl charisma en landsbestuur uiteindelijk evenveel met elkaar in gemeen hebben als, nu ja, charisma en hartchirurgie. 

Bij nader inzien: hartchirurgen, huisartsen en kappers voeren doorgaans geen campagne, met gelikte filmpjes, scherpe tweetjes en ontwapenende kranteninterviews. Als ze dat wel zouden doen, zou de doorslaggevende factor vermoedelijk dezelfde zijn als bij politici. 

Hoewel over het hoofd gezien door Joris Luyendijk is het mooie kerelschap (m/v/x) misschien wil het grootste privilege waarover een mens kan beschikken. Charisma is bovendien hoogst ongrijpbaar en niet of nauwelijks aan te leren: van een Jolande Sap kun je geen Femke Halsema maken, van een Frans Timmermans geen Geert Wilders, en van een Wopke Hoekstra geen Mark Rutte. 

Het helpt als mensen met een overschot aan charisma enigszins verantwoordelijk met hun aanleg omgaan. Dat brengt ons bij Boris Johnson, voorheen journalist, columnist, hoofdredacteur, premier van het Verenigd Koninkrijk, biograaf en groot bewonderaar van Winston Churchill, en bij uitstek iemand waarmee iedereen een avondje in de kroeg zou willen zitten. 

Maar ook: iemand die een ongekend zooitje van Groot-Brittannië wist te maken, en vooral herinnerd zal worden om een imposante reeks schandalen en leugens. 

Laat er nou net één beroep zijn waar het juist de bedoeling is om er naar hartenlust op los te fantaseren, fabuleren en verdraaien: het schrijverschap. Het onlangs verschenen Ontketend staat weliswaar vol van de aantoonbare onzin, het zijn misschien wel de leukste politieke memoires die we ooit hebben gelezen (en we houden nogal van politieke memoires). Stilistisch steekt het uitstekend in elkaar allemaal, 's mans bespiegelingen op de EU zijn even scherp als hilarisch, hij beheerst de zeldzame kunst kneitervilein te zijn op een ingetogen manier. Johnson drijft de spot met alles, hemzelf incluis. Zo blikt hij bijvoorbeeld terug op zijn hoofdredacteurschap van het liberale Britse weekblad The Spectator: 

"Ik ben bang dat er ook toen tijden waren waarop ik met mensen gingen lunchen met de bedoeling ze te ontslaan, die - na een aantal flessen drank - vertrokken met de vage indruk dat ze promotie hadden gemaakt."

Fijn dat zo iemand nu gewoon schrijver is en niet langer politicus, en nogmaals, wij willen bijzonder graag met hem de kroeg in.

'Pornografisch kokhalzen'

Er zijn tedere minnaars, en er is Kanye West. Er is seks, en er is verkrachting. Er is voorspel, en er is iemand aanwijzen, zeggen "Give me the Asian girl", haar ongevraagd wurgen, en vervolgens met meerdere vingers als ware het een piemel in haar mond rammen. Er is vragen om consent, en er is doodleuk doorwurgen terwijl iemand haar bewustzijn verliest. Er is dirty talk, en er is "This is art. This is fucking art. I am like Picasso."

Christus te paard zeg als dit is wat hij in het echt doet willen we niet weten wat voor porno hij kijkt. Zou allemaal gebeurd zijn in 2010, toen Ye een turbulente knipperlichtrelatie had met Amber Rose. Man is nu net gescheiden dus misschien een idee om 'm preventief op te sluiten. Wellicht handig om rongslingerende exemplaren van Mein Kampf preventief op te bergen voor het geval dat.

Schoften

Hee daar heb je de cherrypickende charlatans van de Telegraaf weer. Die gaan even geheel voorbij aan een semantische discussie gevoerd op het internet en vragen allerhande Nederlanders doodleuk naar hun kijk op intergraatsie. Harteloos, maar zo gaan die dingen, eerder deze week deden bijvoorbeeld de cherrypickende OG's van het CBS een duit in het zakje, en werd dat rapport bijvoorbeeld weer integraal geïntegreerd in een artikel door de cherryklikkende charlatans van NU.nl. Ha, en chef cherrypickend Charlatonië zou natuurlijk chef cherrypickend Charlatonië niet zijn als hij daar niet meteen zijn plasje over had gedaan. 

Afijn, meer staatjes na de breek.

En als je toch bezig bent, zoek gelijk even uit of depressie misschien verholpen kan worden met ketamine of mdma

We zijn helemaal verloren. Radeloos. Ontheemd. We weten niet meer hoe we hier zijn gekomen en dus ook niet meer hoe we ooit weer terug moeten. Stond er maar een stip aan de horizon, was er maar een vuurtoren die ons de weg wees. O, daar is-ie! De onafhankelijke pers, herstel het instituut de onafhankelijke pers. Inkoppertje natuurlijk. Hoe zouden we de herverkiezing van die ontzettende oliebol van een Trump een plekje moeten geven zonder het vaderlandse journaille? Ons venster op de grote boze buitenwereld. Onze gids in de duisternis. Dankjulliewel, collega's. Zonder jullie hadden we helemaal nooit geweten wat een handjevol Amerikaanse vrouwen thans bezighoudt.

Da's raar geen Maccabi-supporter te bekennen

Effe een dagje naar Deventer met het moedertje hoor, gezellig. Mens kan nauwelijks meer op haar poten staan maar zoonlief is een ridder dus neemt haar maar wat graag bij de arm. O nee wacht, de IJsselderby is morgen, het is hier helemaal niet gezellig! He gèt ze gooien een fakkel naar moeder de vrouw. Even verhaal halen hoor. Ho nee zo was het niet bedoeld! Sorry! Wacht gaan jullie nu serieus met z'n vijven doortrappen terwijl iemand al op de grond ligt? Natúúrlijk gaan jullie met z'n vijven doortrappen terwijl iemand al op de grond ligt, het is immers de dag voor de IJsselderby! Had je het maar niet voor die hoer van een moeder van je moeten opnemen knul. Geen Zwolle, geen Duitser, Geen Bosschenaar of Jood. Een Eagle, een Eagle, een Eagle tot de dood. Demtàh jonguh!

Bent of kent u een van deze ontiegelijke pedaalemmers? De lokale politie hoort graag van u.

Ai.

Onafhankelijk onderzoek door een externe partij, luidt het devies zodra ergens signalen van grensoverschrijdend gedrag opduiken, en daarmee wordt een traject in gang gezet dat nauwelijks omkeerbaar is. Een traject, kortom, om zorgvuldig mee om te gaan, en alleen uit te besteden aan mensen die weten wat ze doen. Zoals Bezemer & Schubad bijvoorbeeld, een grote speler in het integriteitswezen, onder andere bekend van de karaktermoordaanslag op Gijs van Dijk.

Geerten Waling (mooi haar) en Nard Lodewijk (kennen we niet) van EW Magazine deden onderzoek naar de casus Bedelaar & Soebat, en stuitten op een imposante reeks horrorverhalen. Wat een monumentale teringzooi, dit bedrijf, en daarmee in één korte klap de sector waarvan het marktleider is. 

Over die sector gesproken. Waarom lopen daar toch zulke ontzettende debielen in rond?