Jammerdebammer

Nou we keken er allemaal ontzettend naar uit, de eerste klassieker van het gloednieuwe voetbalseizoen. Feyenoord lijkt onder ene Brian Priske in zijn Alfred Schreuder-tijdperk te zijn beland, Ajax bracht vorige week drie punten naar gelegenheidspromovendus NAC, maar won een paar dagen later knap van een elftal waarvan zeker de helft tijdens kantooruren te boeken is op Werkspot.nl.

Dat beloofde weer eens: reuze spannend te worden, maar het heeft er helaas alle schijn van dat de wedstrijd komende zondag helemaal niet doorgaat. Oom agent bezondigt zich al langer aan allerlei huis-tuin-en-keuken stakingen, maar grijpt nu de klassieker aan om op de minst fatsoenlijk denkbare manier aandacht te vragen voor een 'fatsoenlijk' vroegpensioen. Nou ja, misschien kunnen we het, in het kader van normalisering, ook een keertje doen met weinig tot geen politie-inzet? Hahaha.

Ja, aanrader

Eigenlijk was het de bedoeling vandaag iets te schrijven over Het jaar van Caroline, Pieter en Geert, het boek waarin Joost Vullings (Avrotros) en Xander van der Wulp (NOS) de politieke aardverschuiving van de afgelopen verkiezen proberen te reconstrueren en duiden. Helaas: na 28 bladzijden zagen we ons genoodzaakt het voor gezien te houden. Zelden werd een boek geschreven door een tweetal dat zo nadrukkelijk niet kan schrijven. De heren doen met taal wat Lil' Kleine ooit met Jaimie Vaes deed: vernederen, verwaarlozen, verminken. Elke derde zin bevat een gekmakend cliché, het is net alsof je een bundeling wedstrijdverslagen van een uit 2004 afkomstige Voetbal International leest. Xander, Joost; jullie maken een alleraardigste podcast en doen schijnbaar ook iets met televisie, hou het daar in de toekomst in godsnaam bij. 

Toevalligerwijs zat uitgever Ezo Wolf bij ons te leuren met een boek waar we helemaal geen zin in hadden, maar dat onze scepsis grotendeels logenstrafte: Vrijheidsvuur - onbegrensde gesprekken met onafhankelijke geesten door journalist en publicist Hans van Willigenburg. Een uitstekend werk, dat iedereen die houdt van Nederland en/of het publieke debat zou moeten lezen. Vooral de interviews met Paul Cliteur, Arnon Grunberg, Delphine Lecompte en Dyab Abou Jahjah zijn zinderend, maar de auteur heeft ook oa Esther van Fenema, Pieter Waterdrinker, Ewald Engelen en Maarten Keulemans in de aanbieding. Met als doel dus: onbegrensde gesprekken met onafhankelijke geesten. De interviews zijn meer beschrijvend dan bevragend van aard, wat een stijlkeuze is die prima te verantwoorden is, maar soms ook jammer is: ook als je ideeën onderschrijft kan het geen kwaad ze kritisch te bevragen integendeel, daar worden ze alleen maar sterker van. Een voetbalclub die een transfervrije spits op proef heeft, zet tijdens training bijvoorkeur een of twee slagers van verdedigers op hem. Scoren zonder tegenstand kan immers iedereen. 

On that note bergen we de loftrompet dan ook weer even op. 

Voor wie onder een steen heeft geleefd: het wemelt op het internet van de podcasts waarin een vaste interviewer semi-gedurfde gesprekken voert met zogenaamd onafhankelijke geesten. Tegendraadse denkers die, stom toeval, vaak op exact dezelfde manier tegendraads denken als de interviewer. Zulke podcasts zijn naast ontzettend verslavend ook ontzettend voorspelbaar. 

Zo nu en dan dreigt Vrijheidsvuur in iets dergelijks te ontaarden, zij het in boekvorm. Een beetje een brommerige boomerselectie is geen ramp natuurlijk, en zoals gezegd levert het interessante en soms fascinerende gesprekken op. Tegelijkertijd wordt het een tikje vermoeiend als Van Willigenburg niet één of twee maar drie van zijn gesprekspartners (Grunberg, Ephimenco, Van Fenema) laat leeglopen over Sander Schimmelpenninck, die ze stuk voor stuk hartstikke stom vinden. Erg veel eer, en bovendien: was het dan niet spannender geweest om Schimmelpenninck zelf te benaderen voor een interview en eens fiks de degens te kruisen? Of zijn geesten alleen onafhankelijk en tegendraads wanneer Van Willigenburg hen geen lul met vingers vindt? 

Dat gezegd hebbende: wij raden dit boek van harte aan. Bestellen kan hierrr.

Is dat geen muziek voor vervelende voetbalsupporters? Klopt, dat is muziek voor vervelende voetbalsupporters.

De gebroeders Gallagher gaan weer samen optreden en dat heeft natuurlijk niets te maken met de scheiding van de oudste van de twee (kostenplaatje: 20 miljoen pond) maar alles met de liefde voor muziek, of iets dergelijks. Althans, zo luiden de geruchten, die weliswaar elk jaar terugkomen, maar vanochtend min of meer door Liam werden bevestigd. (Diezelfde Liam die door zijn broer Noel ooit werd getypeerd als een man met een vork in een wereld van soep, maar dit terzijde)

Een aanzienlijk deel van de mensheid zal zich nu afvragen waarom dit überhaupt nieuws is en iets mopperen over Wonderwall en als u daartoe behoort dan spijt het ons want u zit niet bepaald in Kamp Plezier. Of, om Noel te citeren: "At the end of the day you can go to a Radiohead show and stroke your fucking beard and watch the miserable cunt complaining, or come see us, put your arm around your best mate and have it."

Volgens geruchten gaat het om tien avonden Wembley op rij (een verbreking van het record van Taylor Swift, die er acht keer aaneengesloten stond) en Heaton Park in Manchester, de geboortestad van de broers.

Groot maatschappelijk onrecht

U staat er misschien niet vaak bij stil, maar Nederland kent een zwijgende meerderheid die grotendeels bestaat uit hbo'ers. Deze hbo'ers hebben geen columns in de Groene Amsterdammer, ze bekleden geen topfuncties in het bedrijfsleven en eindigen zelden in de Tweede Kamer, maar ze zijn er en ze werken hard schoppen het soms tot middlemanagement. Ze vormen bovendien het fundament van onze beschaving en zijn het helemaal zat om te worden genegeerd. Sterker: het heeft er alle schijn van dat ze weigeren hun lot nog langer in stilte te ondergaan, blijkt uit een opiniestuk van een zelfopgeworpen spreekbuis vandaag in NRC. Daarin beklaagt Barbara Oomen zich geheel belangeloos (ze is zelf wo'er) over het gebrek aan erkenning en waardering voor de hbo'er, die (klaarblijkelijk) vaak niet wordt bedoeld of aangehaald als men het heeft over hoger opgeleide mensen, die het toch al zo zwaar hebben. 

"De gelijkstelling van hoger onderwijs aan de universiteit legt een van de meest fundamentele problemen in hoger onderwijsland bloot: de bovenmatige waardering van wetenschappelijk onderwijs en onderzoek, die ten koste gaat van praktijkgericht onderwijs en onderzoek."
(...)

"Toch maar even de feiten: het hoger onderwijs kent in Nederland twee vormen. Met universiteiten én hogescholen; wetenschappelijk én hoger beroepsonderwijs; wetenschappelijk én praktijkgericht onderzoek. De universiteiten verwachten in het komend jaar 342.000 studenten, het hbo 444.000."

Het pruttelt nog even door en dan concludeert Oomen dat de media meer aandacht moeten besteden aan hbo'ers. Wij willen vooral van deze gelegenheid gebruik maken om te wijzen op het belang van representatie. Het zou NRC sieren als ze per direct een hbo-quotum invoeren op de redactie, een maatregel die ook nog eens de waarde van de vooralsnog volstrekt zinloze School voor Journalistiek-diploma's zou opkrikken. Justice for hoger beroepsonderwijs!

Ze vallen namelijk allemaal uit: woningen

Journalisten kunnen ontzettend veel domme dingen doen en domme journalisten onderscheiden zich door meerdere van deze dingen tegelijk te doen. Neem NU.nl, dat eerst overhaast een trend signaleert (in een maand tijd vallen er vijf Rotterdamse kinderen uit een woning) en zich vervolgens te gemakkelijk laat afschepen door een politiewoordvoerder (zie screenshot). Dat zijn twee doodzondes in een nieuwsbericht van nog geen 215 woorden.

Er is namelijk wel degelijk samenhang tussen het lot van deze kinderen: ze hebben allemaal nalatige ouders en/of verzorgers en lazerden allemaal uit het raam/van het balkon. Als wij trendwatchers of uit het raam vallende kinderen waren zouden we het wel weten en ons beraden op een gang naar de Raad voor de Journalistiek.

INSTANT UPDATE De duivels van NU.nl hebben hun bericht aangepast en van duiding voorzien.

Nog 74 dagen tot de verkiezingen

Recap: 

In 2016 kozen de Democraten om onbegrijpelijke redenen een presidentskandidaat waar een aanzienlijk deel van Amerika een bloedhekel aan had. Populair bij een subset van diezelfde Democraten, maar niet geliefd genoeg om alle Democraten aan boord te houden. Ze verloor de verkiezingen.

In 2020 kozen de Republikeinen om begrijpelijke redenen een presidentskandidaat waar een aanzienlijk deel van Amerika een bloedhekel aan had. Populair bij een subset van diezelfde Republikeinen, maar niet geliefd genoeg om alle Republikeinen aan boord te houden. Hij verloor de verkiezingen. 

Van een kandidaat die, laten we even wel wezen, toen al weinig oprecht enthousiasme oogstte, maar vooral werd gezien als noodverband, een vleesgeworden droge boterham tegen de honger.

Diezelfde droge boterham mocht om onbegrijpelijke redenen vier jaar later beschimmeld en wel het debatpodium op strompelen om negentig minuten later geheel verkruimeld het gebouw weer te verlaten. Verloren van een kandidaat waar een aanzienlijk deel van Amerika nog steeds een bloedhekel aan heeft, maar die bij een subset van de Republikeinen ongekende loyaliteit oproept. 

De vraag is hoe die kandidaat het eraf brengt tegen een nieuwe opponent die de afgelopen vier jaar als vicepresident goeddeels onzichtbaar was, en waar voor- en tegenstanders dus naar hartelust op kunnen projecteren, van Obama-achtige _hope_-kandidaat tot comrad Kamala. Vraag is vooral welk frame krachtiger is, want beide hebben weinig met de werkelijkheid van doen - de progressieve flank van de Democraten heeft juist weinig op met Harris, die ideologisch en beleidsmatig dan weer te schizofreen is om verschillende groepen mensen tegelijkertijd te verenigen zoals Barack Obama dat ooit deed. 

De Democratic National Convention stond deze week grotendeels in het teken van het wegpoetsen van dat laatste. En eerlijk is eerlijk, in die opzet slaagden ze aardig. Om deze verkiezingen te winnen is een Broad coalition nodig, te meer daar Harris nu eenmaal niet de meest inspirerende of hartverwarmende kandidaat is die we de afgelopen decennia hebben zien langskomen. 

Neem onderstaand fragment, waarin ze hoofdpijndossier Gaza behandelt.

Uw verzekeraar wil iets van u

Lang hadden wij geen flauw idee wat het Univé Buurtfonds precies is, en in veel opzichten was het bestaan toen onschuldiger en overzichtelijker. Deze vakantie veranderde alles, toen elke keer dat we Instagram openden een campagne op onze tijdlijn verscheen die zo duf braaf en burgerlijk was dat we de drang door te klikken niet konden weerstaan. Het Univé Buurtfonds socialt onder de premisse: 'Volg ons voor tips om nog meer maatschappelijk betrokken te worden in je eigen buurt #MaakJeBuurt.' Daar ontstond direct al enige verwarring, zijn er soms betrokkenheidsloketjes waar we al die tijd nietsvermoedend langsfietsten, maar laten we er gemakshalve even vanuit gaan dat het gaat om maatschappelijk betrokken worden bij je buurt. Wel moesten we gelijk glunderen bij het lezen van 'nog meer', klaarblijkelijk is onze enorme betrokkenheid bij onze heimat niet onopgemerkt gebleven. Anderzijds voelt dit ook een beetje ondankbaar: hoeveel van onze kostbare tijd worden we eigenlijk geacht in onze buurt te investeren? Enig overleg met onze vrouwen en Pritt leerde dat er op dat vlak weinig speelruimte is.

Univé (doet iets met verzekeringen en hypotheken, red.) rook echter bloed en dook de volgende dag weer op onze tijdlijn op met een onweerstaanbare boodschap, want wie wil er nu niet in een wijk wonen die aantoonbaar gelukkiger en veerkrachtiger wordt?

Schuldbewust realiseerden we ons geen poot te hebben uitgestoken naar terugkerende Syriëgangers en op geen enkele wijze hebben gepoogd ruimte voor ze te maken. Maar, ter verdediging: we wisten toen nog niet dat onze kinderen hierdoor geluk en veerkracht misliepen, dus als bijvoorbeeld Ayada Kachar een plek zoekt stellen we met liefde onze slaapbank beschikbaar.

Agenten Basisteam Centrum klagen anoniem in geheim rapport en in NRC, 'Dit is niet wie we willen zijn'

Mooi, menselijk: dit is niet wie we willen zijn, reflecteert een woordvoerder op een geheim rapport dat, op basis van de summiere informatie die publiek is, evengoed over de jongens en meisjes van Minerva of de entourage van Lil' Kleine zou kunnen gaan. Racistisch gebbetje hier, knok- of vernielpartijtje daar, zo nu en dan een bangalijstje om de scherpe randjes eraf te halen. Denken we, want zoals wel vaker is oom agent dienstbaar, waakzaam en zo geheimzinnig als de neten. "Het rapport is niet verspreid onder agenten," schrijft NRC. "Politiemensen mogen het onderzoeksverslag alleen onder toezicht van een leidinggevende lezen en er geen foto’s van maken om uitlekken van informatie te voorkomen."

Dit is niet wie we willen zijn - dat denken wij ook altijd als we weer eens precies geweest zijn wie we ten diepste zijn en katerig op de bank onze zonden liggen te overpeinzen. Kijk, je kunt hier natuurlijk supermoralistisch over gaan doen, maar we hebben te doen met een havenstad met een alom gecultiveerd rauw randje. Een korps, geschapen naar het evenbeeld van een stad. Eigenlijk heel poëtisch en hartstikke Rotterdams. Ja toch, niet dan?

BREEK

Gert-Jan Segers liet ooit een geheim formatiedocument in de trein slingeren, waarna het opdook in de Volkskrant, Kajsa Ollongren maakte de hele natie deelgenoot van een gesprek over de toekomst van Pieter Omtzigt, en dat is nog maar het topje van de ijsberg. Dagelijks forensen honderden ambtenaren per intercity door het land en zo omgevingssensitief als ze op de zaak zijn, zo roekeloos worden ze zodra de conducteur op zijn fluit blaast. 

Neem bovenstaande foto bijvoorbeeld. Ons toegestuurd door een vriendelijke en anonieme treinreiziger. Van een ambtenaar van het Ministerie van Landbouw, Visserij, Voedselzekerheid en Natuur. Gegeven onze journalistieke oerdrift begon het speurwerk hier op de redactie natuurlijk meteen. En wat schetst onze verbazing?

Zonder enige terughoudendheid zet mevrouw de ambtenaar dus een vraagteken bij inclusiviteit. We gaan ervan uit dat de oppositie dit niet zomaar laat passeren. 
ANP, kom er maar in. Dit kan zomaar het gesprek van de dag worden.

hee stelletje zeiksnorren interessant debat over Twitter zullen we nu Telegram doen

Ja nee beetje beppen en als je dan iets hebt geplaatst wat niet helemaal waar is of helemaal niet waar dan komen er plots uit alle hoeken designated Marieke Kuypersen die heel snel op heel hoog niveau overleggen en dan een soort post-it onder je berichtje plakken waarop staat hoe dom je wel niet bent en waar dat precies uit blijkt. 

De democratische rechtsstaat zou op een dag best ten onder kunnen gaan aan een app, maar niet aan deze. Aan welke dan wel? TELEGRAM. Weet u waar complotgekkies bijeenkomen om een moordaanslag te beramen op de Minister-president? TELEGRAM. Weet u hoe relmeneren en -mevrouwen uit alle windstreken elkaar op de hoogte houden van relplannen en -kansen? TELEGRAM. Weet u waar de afgelopen jaren echt een actieve, bruisende pedogemeenschap is ontstaan? TELEGRAM. Weet u waar Thomas uit havo vier de foto's van Maartje's schaamlippen die ze hem toestuurde toen ze een paar weken verkering hadden deelt met een community van 16 duizend geilbakken? TELEGRAM. Weet u waar de community notes uitsluitend bestaan uit 'geil lekker wijf goor goor lekker'? TELEGRAM. Weet u waar elk poedertje vindbaar is en nog van hoge kwaliteit ook kwestie van het woord even intikken in de zoekbalk en klaar is kees? TELEGRAM. Weet u waar illegale medicijnen, van het soort dat half Amerika platlegt, 24/7 beschikbaar zijn, voor zoete zachte prijsjes? TELEGRAM. Weet u waar gearriveerdere boeven ambitieuze tieners rekruteren voor hun dirty work? TELEGRAM.