Houdt het dan nooit op!?

Doet het pijn? Alleen als ik lach.

Freelancers zijn gek genoeg nooit ziek. Of beter gezegd: melden zich nooit ziek, want de schoorsteen moet roken.

Tijdens mijn studie werkte ik als uitzendbureau-tiepgeit bij alle mogelijke instanties van de gemeente Amsterdam. Meer dan de helft van het personeel was chronisch schoolziek: het Syndroom van Ollongren. 

Ik kwam - hoe slecht ik me ook voelde - altijd braaf opdraven, want als ik dat niet deed kreeg ik geen centjes. Mijn arbeidsethos is deels genetisch, deels pragmatisch. Dit dagboek komt mij soms de neus uit, maar toch sleep en sleur ik mezelf achter de laptop.
Ik had een alleraardigste kapper toen ik in Brussel woonde, en die zei mij eens: als je na vijftigste op een dag wakker wordt zonder pijn, ben je dood.

Nou ben ik niet bepaald kleinzerig. Dat komt uit de tijd dat ik nog gebruiker was en regelmatig met het fenomeen cold turkey te maken had. Bepaald geen sinecure, maar de koude kalkoen duurt slechts drie dagen. Daarna is het afkicken vooral een mentale kwestie. Ik heb nu permanent overal pijn, sinds kort in de leverstreek. Het doet mij denken aan een cartoon die ik ooit zag in een Amerikaans tijdschrift. Een Engelsman in een kaki-pak is doorboord met een speer en staat vast aan een boom. Om de boom rennen Zulu’s. Zijn maat vraagt: doet het pijn? Alleen als ik lach, zegt de gespietste.

Ik email naar mijn geneesheer in de Algarve dat ik volgende week langskom. Ik lijd niet aan iatrofobie en vind het altijd interessant om naar de dokter te gaan, net zoals ik met plezier naar de tandarts ga. Die mensen hebben het beste met je voor. Ik kan dan ook heel geestig vertellen over mijn medische perikelen. Zo heb ik traag zaad: het komt er wel snel en rijkelijk uit maar die donderkopjes zijn allemaal misvormd, met happen uit de staart en/of de kop. De laatste keer dat ik mijn spermatozoa zag, was begin jaren tachtig. Vrienden bezochten met een zekere regelmaat de spermabank, waar ze vijftig gulden per zaaddonatie kregen. Ik vroeg na het onderzoek aan de laborante of ik mijn sperma mocht bekijken. ‘Maar het zijn er toch best veel’, zei ik tegen de laborante. Die moest lachen en zei dat die paar goeie die ik had, het invriezen vermoedelijk niet zouden overleven. Ik kon mij ook niet voorstellen dat er vrouwen waren die op mijn eventuele profiel bij de zaadbank vielen: mager, rood haar, sproeten en drie turven hoog (en een klein drank- en drugsprobleem, maar dat had ik verzwegen). Hoe het ook zij: doei, vijftig pop!

Jaren later ging ik op aandringen van mijn tweede grote liefde naar de IVF-kliniek in het AMC. Ze wilde een kind. Achter de balie zat een juffrouw met een hoofddoek. In een naargeestig hokje probeerde ik mij af te trekken in een minuscuul potje. Qua rukmateriaal lag er een jaargang Aktueel en een jaargang Panorama. Na een half uur was ik nog niet klaargekomen en het zweet droop van mijn gezicht. Toen het uiteindelijk gelukt was, zei ik tegen de juffrouw dat ze er wel eens leukere boekjes konden neerleggen. Ze lachte schaapachtig en zei dat ze veel klachten had gekregen van “broeders” over de pornografische boekjes die er eerst lagen. Ik zei dat die wellicht wat harder moesten bidden om goed zaad want slecht zaad is een straf van Allah.

Een week later keek de IVF-arts mij bezorgd aan. De uitslagen van het onderzoek waren verontrustend, tussen neus en lippen door en bladerend in zijn agenda bromde hij dat het wel eens op een hersentumor zou kunnen duiden. Ik zakte door de grond. Even later bedacht ik mij dat ik de avond voor het geruk in het naargeestige hokje allerhande drugs had gebruikt, iets dat ik niet vermeld had. Mede door de heroïne (die er voor zorgt dat je amper kunt poepen, piesen en klaarkomen) had ik mij suf gefapt.

Ik vroeg een tweede zaadtest aan en bleef tot die test clean. De tumor was verdwenen, tot verbazing van de specialist. Wel raadde hij mij een kleine operatie aan, er zat een knoopje in een of andere zaadkanaaltje dat naar mijn teelballen liep. Na een wachttijd van zes maanden was ik aan de beurt. Mijn schaamhaar werd weggeschoren, mijn vriendin kreeg een lachstuip. Na de couveuse had ik nog nooit eerder in een ziekenhuis gelegen. Toen ik aan de chirurg vroeg of ik mocht meekijken, met een spiegeltje, reageerde hij geïrriteerd: ‘mijnheertje, u doet uw werk en ik het mijne’. Mijn toon werd jovialer en de chirurg steeds bozer. Hij vroeg of ik wellicht naast hem in de schoolbank had gezeten. Uiteindelijk had de ingreep geen gunstige invloed op mijn sperma.

In de ochtend bij Teun aan de keukentafel een deel van mijn interviews met de kopstukken van de Vlaamse beweging uitgewerkt, in het kader van Europese Patriotten. Filip Dewinter voor komende zaterdag. Daarna de trein van Antwerpen naar Charleroi. Veel treinen zijn uitgevallen, zoals altijd in Belgikistan. Ik had uitgerekend dat vier uur reizen voldoende moest zijn, maar door alle vertragingen wordt het nog krap. De bus van Charleroi naar de luchthaven gaat om het half uur, en ik heb geluk. Ryanair is altijd weer een spektakel, een optocht van genetische narigheid. De freakshow van Manchester naar Faro staat in mijn top 10, maar deze vlucht is ook heel bijzonder. Spuuglelijke Walen, in bizarre vodden, steenkolen-Frans kwebbelend. Mijn pijnen gedijen goed in dit voorgeborchte van de hel. Ik haat vliegen. Wonder boven wonder had ik één keer seks in een vliegtuig. Dat was niet toevallig want ik had kennis aan een prachtige struise stewardess en we gingen op kerstvakantie naar Mombasa in Kenia. Tijdens de lange nachtvlucht (Sjoukje had dienst) waren er twee feestelijke momenten: ik passeerde voor het eerst de evenaar en vervolgens schoof ze in werkkleding maar zonder slipje bovenop me en zei op vrolijke toon toen het klaar was: 'welcome to the mile-high club, baby!'

Troostende muziek van mijn held Burt Bacharach. Ook dood. 94 geworden. Ik moet er niet aan denken zo oud te worden, zonder pensioen, met een AOW’tje van een paar stuivers, kwijlend in een rolstoel en een verpleger die mij voortdurend in elkaar mept.

Bart en Dieuwertje halen mij op in Faro, mijn verloofde heeft een cater-klus. Hondjes door het dolle heen. Ik mik er een paar pijnstillers in en val in slaap met het vertrouwde gebrul van de Atlantische Oceaan en de scheten van de snurkende hondjes.

Wat is het geheim?

Amerika, het land van onbegrensde mogelijkheden, zowel in positieve als negatieve zin. Dit land zit vol eigenaardigheden, vriendelijkheden (Nord Stream 2), en economische mysteries. Nee, dit wordt geen column over Jekyll Island in 1913; het zal gaan over twee economische mysteries die nu spelen. En hoewel de mogelijke verklaringen niet per se geheel dekkend zijn, is het in ieder geval een mooie grondslag voor een discussie voor de reaguurders.  

Het eerste mysterie is hoe het kan zijn dat de werkgelegenheid zo goed blijft liggen terwijl er zwaar weer is voorspeld. De rentes op hypotheken zijn omhooggeschoten net als de huren; huisvesting is dus flink duurder geworden. Daarnaast heeft de inflatie, in met name voedsel en energie, een verdere aanslag gepleegd op de Amerikaanse consument. Ook zijn de spaartegoeden flink geslonken en lijkt consumentenkrediet nu steeds minder beschikbaar te zijn. Daarnaast hebben bedrijven zoals Amazon, Google, Yahoo, veel ontslagen aangekondigd. Verder zijn de voorraden van duurzame goederen erg hoog wat weinig goeds voorspelt. Maar toch blijft de werkloosheid laag; hoe kan dat nou?

Maar gelukkig heeft Vlaanderen‘ t Pallieterke, Doorbraak en 'tScheldt

In alle Nederlandse en Belgische kranten (de Telegraaf wellicht uitgezonderd) wordt dezelfde woke onzin gepredikt. De content van de dagbladen van Mediahuis en DPG Media is volkomen inwisselbaar en de neuzen staan allemaal dezelfde kant op. Of het nu over de zegeningen van de Europese Unie, Oekraïne, vaccinaties, migratie, islam, het klimaat en “extreem-rechts” gaat: nergens in de mainstream media lees je nog een dissident geluid, en al helemaal niet onder de columnisten en opiniemakers van de dagbladen. Het zijn lakeien, hofnarren, buttplugs en laven die allemaal braaf naar their masters voice in Vlaanderen luisteren. De masters zijn drie families die op goede voet staan met het Belgische koningshuis en de machthebbers, archaïsche Belgicisten die een bloedhekel hebben aan de Vlaamse Beweging en aan het Vlaams Belang omdat die de status quo bedreigen. Globalisme tegen patriottisme dus.   

De puissant rijke Van Thillo bezit DPG Media: Trouw, het Parool, de Volkskrant, Algemeen Dagblad, Het Laatste Nieuws, Nu.nl en Humo. 

De Leysen-dynastie heeft Mediahuis: De Standaard, Het Nieuwsblad, Gazet van Antwerpen, De Gentenaar, Het Belang van Limburg, Metro, De Limburger, NRC Handelsblad, De Telegraaf, en de dagbladen van Holland Media Combinatie.  

De familie De Nolf-bezit Roularta, met o.a. Elsevier Weekblad, Knack en Le Vif/L'Express, Trends, een hele reeks Nederlandse en Belgische kappers- en damesbladen en Sport Voetbal Magazine. Daarnaast bezit Roularta een van de grootste drukkerijen van België waar ook The Economist wordt gedrukt. De Nolfjes zorgen goed voor zichzelf.

Aflevering 140!

Bent of kent u kunstenaar? Dan zit u in Amsterdam al snel opgehokt in een door de gemeente gefaciliteerde broedplaats. En dan begint het kruideniertje spelen. U wilde met uw kunsten een beetje autonoom kritisch kunnen zijn? Nou vergeet het maar! U wordt een soort veredelde avondwinkel met buurtfunctie. Want autonome kunst, daar houden de ambtelijke zitplassers in de Stopera niet van. Dan liever een genderneutrale god. Want stel je voor, een goede vader. Dat kan echt niet meer in 2023.

Tuur achter de tap in het Stamcafé

Zowaar een lichtpuntje in mijn droeve bestaan, wachtend op de verlossende zeisslag van mijn trouwe metgezel Magere Hein alias the Grim Reaper: mijn nieuwe bestseller De Boze Blanke Man is uit!

U kunt dit vrolijke boekje het best direct scoren bij mijn uitgever (gesigneerd en gepreegd) want als u het bij de boekhandel koopt, pakt die 42% van de verkoopprijs. En bij Ezo Wolf krijgt u mijn geschriften ook nog eens gepreegd en gesigneerd. Wat wil een mens nog meer? Ja, 'zuipen, hoeren neuken en nooit meer werken!', hoor ik de trouwe lezer denken.

Vorige week vertelde ik u hoe ik van luchthaven Charleroi naar professor Teun Voeten in Antwerpen treinde. Die had een pan troostende erwtensoep op het vuur staan en dat was maar goed ook, want ik was een beetje droefgeestig geworden van het grauwe weer en van de spuuglelijke mensen in de trein, die bovendien heel vies roken. Mijn geurenkabinet sloeg spontaan aan en ik was weer terug in het België van 1980. In dat geurenkabinet koester ik reukherinneringen, van de ochtendbolus van mijn vader in combinatie met sigarenrook tot zuur vagijnzweet op een Texelse camping in 1975 en gifgroene slingerpoep als gevolg van een bedorven broodje warm vlees in een sloppenwijk van Caïro, medio augustus.

Al in 1980 woonde ik in Antwerpen, aan de Italiëlei, en 't Stad was een punkparadijs, met kroegen als het oude Pannenhuis, de Groene Michel, de Vagant en de legendarische Cinderella aan de Stadswaag, kroegen die nooit sloten en waar je als een zot de pogo kon springen of kon stuiteren op geweldige Jamaicaanse dub. De Belgische punks waren hartstikke lief en ik had nog een poosje kennis aan Bie, die er gevaarlijk uitzag maar altijd op fluistertoon sprak, een euvel dat vaker voorkomt bij Vlaamse maskes. Ik heb Bie nooit boos gezien, terwijl ik me soms best wel misdroeg. Ik zag de sinjoren eigenlijk alleen maar boos worden als Nederlanders na een nacht stappen stomdronken tegen de kathedraal en de kerken rond de Vogeltjesmarkt stonden te pissen.

Na fijne man-tot-man-gesprekken met den Teun, bleef ik alleen achter in de keuken en ging ik Belgische plaatjes draaien, van TC Matic, Gorki, dEUS to Adamo en Bobbejaan Schoepen. Ik denk vaak dat ik een Slavische ziel heb. Melancholisch, op het pathetische af, en vooral wanneer ik drink. Gelukkig heb ik nooit een een kwade dronk. Hoogstens een kwade kater.

Meer meer meer EU, minder U

Het is weer eens zo ver; de EU heeft weer een nieuw plan bedacht. Na het Next Generation EU plan, Recovery&Resilience Facility (RRF), European Sovereignty Fund (wat trouwens een uiterst cynische naam is voor een EU fonds…), RePower EU Plan, is er nu het Green Deal Industrial Plan. Wat nou precies wat is wordt steeds moeilijker te ontwaren in de EU, maar waar men zeker van kan zijn is dat het tot meer EU, ofwel verdere soevereiniteitsoverdracht naar Brussel, zal leiden.

Al eerder werd op dit blog het plan van Gentiloni besproken, dus geheel als verrassing kan dit nieuwe plan niet heten voor de fervente Geldblog lezer. Het is tevens bedoeld als een tegenhanger van Biden’s IRA, Inflation Reduction Act. Dat slecht genaamde plan (is juist inflatoir) voorziet in een Groene Omwenteling door middel van subsidies, korting op belasting, en nog van zulks. Klinkt precies wat de EU ook wil doen, alleen gaat Biden verder waar Trump gebleven was: het moet allemaal Made in America zijn. Protectionisme dus.

Daarom heeft de EU heeft haar grootste generaal erop afgestuurd, maar Macron kreeg, lollig genoeg, alleen 100% USA Made Franse nep gerechten en champagne. Biden liet doodleuk weten dat hij niks ging veranderen aan zijn IRA en dat de EU gewoon hetzelfde moest doen. Welnu, Von der Leyen komt dus nu met het Green Deal Industrial Plan, G-DIP.

Deze week: Vlaams Belang-voorzitter Tom van Grieken. Interview: Arthur van Amerongen. Foto's: Teun Voeten

“Ik ben al vanaf 2008 zeer actief als reaguurder op GeenStijl. Vlamingen zijn niet brutaal genoeg voor een Vlaamse variant van GeenStijl. Jullie hebben nog durfkapitaal, zie de Telegraaf die met GS in zee ging. In Nederland heb je verder nog - qua onafhankelijke media - de Dagelijkse Standaard en de TPO, daarvoor Jalta. Wij hebben Doorbraak, ‘t Pallieterke en ‘t Scheldt als gunstige uitzonderingen. Onze social media bereikte tijdens de verkiezingen wekelijks 3 miljoen Vlamingen. Wij zijn de eerste partij met een eigen app.

Ik vind het onvoorstelbaar dat de Nederlandse regering heeft toegestaan dat alle kranten in handen van de Belgen, van DPG en Mediahuis, kwamen. Hoe is het toch mogelijk dat de VVD weer redelijk hoog staat in de peilingen? De media moeten de macht bevragen en bekritiseren! In Vlaanderen worden de media juist gebruikt om de oppositie te bekritiseren. De omgekeerde wereld. De media als verlengstuk van de macht, als de propagandakanalen van de macht. Als je journalisten boos wilt maken, moet je zeggen dat het medialandschap in Hongarije vrijer en diverser is dan in Vlaanderen en Nederland. Ik heb dat met Orban besproken. Noem mij eens een rechtse krant in Vlaanderen: is er niet. Centrum-rechtse krant? Is er niet. Wij mogen niet adverteren in de dagbladen hier. In Hongarije heb je rechtse en linkse kranten. Orban heeft wel gereguleerd dat Hongaarse kranten niet allemaal in handen zijn van buitenlandse concerns. Dat wilde hij stoppen. De belangen van die kranten moesten een nationaal belang dienen, geen internationaal belang.

Wat het Vlaamse volk definieert, is een gemeenschappelijke taal, cultuur, gemeenschappelijke normen en waarden, een gemeenschappelijke geschiedenis en grondgebied. Wat mij betreft zijn Vlamingen en Nederlanders hetzelfde, al leven we al twee eeuwen gescheiden.

Waar doe je aangifte als je Chinees bent? In Amsterdam kennelijk op het gewone politiebureau, want een Chinees politiebureau is er niet. Of althans: dat kunnen ze niet vinden. ‘Ze’, vraagt u? De Nederlandse autoriteiten, ja. Ze. De Nederlandse bureautijgers van de geheime dienst. Best kans dat de gemiddelde Chinees hem prima weet te vinden. Of belangrijker, dat het Chinese politiebureau de gemiddelde Chinees weet te vinden. Nou ja, zolang je maar grapjes mag maken over Chinezen is er niks aan de hand natuurlijk. En maar voetballen in de stratosfeer. Raar volk!

Het Stamcafé is weer vervuld met de beslommeringen van onze lievelingsaap

Memento mori

Bus van Evora in de Alentejo naar huis: Villa Vischlugt in de Algarve. Sinds ik met Annus Horribilis begon, word ik overladen met berichten van oprecht bezorgde lezers. Maar er is ook haatpost: “je verdiende loon, klootzak, met al je gezuip en je onbeschaamde gepromoot van levensgevaarlijke rotdrugs. Je gaat sterven als een hond”.

Dat valt mij vaak op bij ruige toetsenbordridders, dat ze zo keurig, kleinburgerlijk en dus voorspelbaar zijn. Type polsbandjesvakantie in Antalya. Die knurften schrijven heel belerend: een pilsje bij de vrijmibo met de collega’s is prima hoor, van Amerongen, en één jointje in het weekend moet ook kunnen, maar waarom zuip je op een gewone maandagavond een hele fles wijn leeg in je eentje?

Ik heb nog geen tijd gehad om naar mijn geneesheer te gaan. Niet dat ik bang ben, maar het kwam er nog niet van omdat ik op reis ben voor GeenStijl. Het werk gaat voor het meisje. Aanstaande maandag vlieg ik naar Brussel, op stap met Vlaams Belang in het Europese Parlement en met Filip de Winter naar Antwerpen en Aarschot. Hahaha, hoor ik al iemand lachen. Aarschot ligt met Kontich en Reet in de anale driehoek van Belgikistan.

Mijn algehele toestand is als een jojo. Op het ene moment voel ik me relatief fris en fruitig, na een paar dagen noodzakelijke abstinentie, en dan begint opeens het gedonder in de keel, het gehemelte, de strot en de longen weer. Ik doe mijzelf voor als heel luchtig en opgewekt, maar de dood is mijn trouwe metgezel. Eigenlijk al vanaf mijn geboorte. Dat is het nadeel van opgroeien in een cultuur waarin de predestinatie heerst: het onvermijdelijk lot, of noodlot desnoods, dat door de onbarmhartige Heere der Heerscharen al is bepaald voor het zaadje uit de pielemuis van papa is geknald. Mohammedanen kennen de voorbestemming ook en noemen het maktoeb: alles staat geschreven in het grote boekhoudboek van Allah. Dat verklaart veel over hun fatalisme: het lot is onafwendbaar. Maar zij gaan naar de hemel en ik naar het djahannam, de hel.

Ach, wie kent de kunst van het sterven nog, de zogeheten arte bene moriendi, en de strijdkreten die daarbij horen: vado mori ('ik ga sterven'), vanitas ('alles is ijdelheid') en memento mori ('gedenk te sterven'). De prachtige tekening van Cortés bij deze serie is natuurlijk een knipoog naar Gerard Reve, maar het thema is oeroud: vanitas dus.

Met tranen in mijn ogen keek ik afgelopen week naar de documentaire die mijn dierbare vriend Adjiedj Bakas - de trendwatcher des vaderlands- mij stuurde. Het is een gefilmd portret van zijn man Vinco David, die uitbehandeld is. In november traden ze nog op tijdens het Tweede Bullebal dat ik met Rob Muntz organiseerde.

Mijn leed is klein bier, in vergelijking wat Vinco en Djiedj doorstaan.

De waan van de dag: in het noorden van Duitsland heeft een man zeker negen treinreizigers aangevallen met een mes. Daarbij zijn twee mensen gedood en zeven gewonden gevallen. De knul was waarschijnlijk geen extremist, zeggen veiligheidsbronnen tegen persbureau DPA. De bronnen vermoeden dat de Palestijn geestelijk in de war was.

Jaja.

Precies een jaar geleden kwam een team psychiaters er na 4 (vier) maandenonderzoek achter dat de bebaarde Syriër in jurk en op plastic bidslippers en met kalotje die vier mensen neerstak in een ICE-trein en allahoe akbar riep, uiteindelijk toch geen verwarde man bleek te zijn maar een heuse islamitische moslimterrorist van de mohammedaanse persuasie.

Ik bedoel maar.

GeldBlog

In een speech voor de Bank of International Settlements (BIS), licht Knot een tipje van de sluier op wat de FSB (Financial Stability Board) doet en zal gaan doen om de financiële stabiliteit te waarborgen. Niet zo vreemd dat hij dit doet, want Klaas is naast centrale bank president ook de voorzitter van de FSB. Het mooie van deze speeches is dat ze gemaakt zijn voor de intimi en experts en dus niet zozeer voor de massa. Hierdoor kan de toehoorder een kijkje in de keuken krijgen en zodoende een idee vormen van wat er in 2023 allemaal op stapel staat.

Terecht begint Knot met de vaststelling dat het voorspellen van een crisis nagenoeg onmogelijk is en dat dit dan ook niet het doel van de FSB is; in plaats daarvan richt de FSB zich op het analyseren van zwakheden in het financiële systeem en hoe deze te fiksen dan wel te voorkomen. Ze doen dit gezamenlijk met centrale bankiers, beleidsmakers, en nationale en internationale regelgevers (SEC, AFM, BaFin, etc.).

Het is overigens wel interessant dat hij zijn verhaal begint met een scene met Johann Wolfgang von Goethe, de gebroeders von Humboldt, en Friedrich von Schiller. Dit Duitse viertal was overtuigd dat het gebruik van ratio de juiste was: “The four of them were the intellectual fab four of late 18th century Germany. They strongly believed in the powers of reason – as opposed to royal decrees or religious dogmas. They strongly believed that individuals were to be enlightened – through science, art, and literature. They strongly believed in "sapere aude" – in daring to know”. Het interessante is dus dat hij beroemde Duitsers aanhaalt en gebruik van ratio onderstreept. Was dit een wake-up call naar de Duitsers om weer terug te gaan naar de Duitse (monetaire & fiscale) leest? Of is het waarschuwing aan de Latijnse landen om zich bezig te houden met gedegen (monetair & fiscaal) beleid? Wie het weet, mag het zeggen.