uit de losse pols

Heeft u ook weleens dat u iets wilt zeggen, maar dat dat helegaar niet mag? Of dat je het dan toch zegt en dat dan je post wordt verwijderd? Of door vrijwel niemand gezien? Nee? U bent ambtenaar of boekhouder. Maar er is goed nieuws: de Verenigde Staten komen ons te hulp om het eeuwige debat over vrijheid van meningsuiting voor altijd te beslechten. 

Jullie willen dat we komen helpen als de Russen binnenvallen? Dan is de totale vrijheid van meningsuiting voortaan de norm. En als je daar niet tegen kunt: grow a pair! 

Een stoffige Ollongrenzaal herinnert ons straks aan de duisterste dagen van het Europees project.

Maar even iets heel anders: wat zullen we de volgende keer eens stemmen? NSC iemand?

Hadden wij een leuk idee voor de titel van deze podcast: ‘Uit de losse polls’. Geinige knipoog naar de overwinning van Trump en zijn trawanten. Maar dat was buiten de Amsterdamse taximarkt gerekend. Want het islamitisch block Amsterdam besloot de avond dat in de Portugese synagoge de Kristallnacht werd herdacht een en ander in real time nog eens dunnetjes over te doen. Dus u begrijpt, de podcast werd niet het ludieke opgewekte gezwets dat u van uw dienaren gewend bent. Er valt even niks te lachen. Sorry namens 80 jaar sociaaldemocratie. Het experiment is mislukt.

Uw dienaren zijn om: Vance for president! Als je je drie uur lang ongehinderd door enig script of voorgekookt narratief door een aflevering van Joe Rogan heenlult, dan ben je een hele grote. Wie dacht dat Trump de messias was, think again: Trump is maar een korzelige Johannes de Doper die een miezerige vier jaar de voeten mag wassen van de echte verlosser. De kantinejuffrouw van God’s koninkrijk van op aarde: De VS van A. De heer is waarlijk opgestaan en zijn naam is JD Vance.

Weet je wat vooruitgang is? Lekker in je eentje zitten rukken op je studentenkamertje. Want dat is wat ze ze willen. Want als we eenzaam zijn, zijn we makkelijker te manipuleren. Want samen sta je sterk en dat doen we dan niet. Zij wel. Zij  staan samen sterk. Met hun insectenburgers en hun sojakaas. 

Stel je voor dat je een gezin zou stichten met liefde en kinderen en zo. Of, nou ja, wat je zelf doet moet je natuurlijk zelf weten, maar waarom moet de rest van ons tegen jouw benepen hoeksteen aankoekeloeren? Nou? 

Weet je trouwens wie ook een gezin heeft?

Maarten was weer terug, maar ging meteen weer een weekje op vakantie. Dus nog een keer wegens groot succes, Marjolein, met hond. (Tevens StamCafé)

De Anti-Israël-kliek is zijn eigen zekerheidspolitie begonnen. Want ze voelen zich niet veilig. Je vraagt je af wat ze vrezen, behalve dan taalnazi’s die ze keer op keer het juiste gebruik van het woord ‘genocide’ wijzen. En taalnazi’s zijn natuurlijk vervelend, maar je komt ze zelden of nooit in het wild tegen. Eerder op plekken als Facebook en de commentsectie van de Libelle. En laten we wel wezen, dan is het ook best een beetje je eigen schuld.

Waar mensen met een warm gevoel voor Israël bij elkaar komen, waarschuwt de politie altijd bij het afscheid dat de aanwezigen beter geen Israëlische of Joodse parafernalia zichtbaar bij zich kunnen dragen op weg naar huis. Dat doet de politie niet bij de anti-Israël-bijeenkomsten.  Het zou maar zo kunnen dat dat is wat schuurt: waarom lopen hunnie wel gevaar en wij niet? 

Het antwoord is simpel. Misschien wel te simpel voor velen. Want naar jezelf kijken is moeilijk. Beter richt je een eigen knokploeg op. Dat scheelt een boel lastige vragen.

THE RETURN OF THE MAARTEN (tevens stamcafé)

U heeft weer lekker ingetuned om te kijken wat of het narratief is deze week. Want feiten bestaan niet meer. Alles is emotie. Alles is frame. Alles is gespin. De waarheid is zo nep als de tieten van Vanessa van de Free Record Shop. 

En daarmee zijn we in de ultieme progressieve natte droom beland. Niets is nog tastbaar en het leven is voor de meeste mensen een aaneengesloten antraciet delirium waar de enige lichtpuntjes worden gevormd door een gestage stroom opgeklopte persberichten. 

Goed nieuws, burgers, we proberen hetzelfde medicijn nog een keer. Het komt vast goed deze keer. 

Behalve in Amsterdam. Daar is het allemaal nog veel erger.

Tevens: Stamcafé

Er was eens een tijd waarin we dachten dat de waarheid net zo helder scheen als de zon aan een wolkeloze hemel. Maar tegenwoordig? Ach, tegenwoordig leven we in de schaduw van de zogenaamde "misinformatie" – een begrip dat zo vaak wordt rondgeslingerd dat het zijn betekenis heeft verloren.

Het nieuws van tegenwoordig? Dat is de soap opera van de realiteit. Vandaag is het een dramatische onthulling, morgen een komische ontkrachting.  En wij, de argeloze kijkers, zijn deelnemers in een grootse gaslighting operatie. We zijn blijkbaar verminderd toerekeningsvatbaar geworden. Niet door een gebrek aan intelligentie, nee, maar door een overdaad aan 'informatie' die als confetti over ons wordt uitgestrooid. Wat gisteren een feit was, is vandaag een leugen, en morgen?

Er is alleen maar informatie en informatie die je nog niet kent. De term 'misinformatie' is een comfortabele deken voor degenen die niet willen toegeven dat ze de controle over het narratief verloren hebben. Het is een label, handig geplakt op elk stukje informatie dat niet past in het gemakkelijk verteerbare narratief dat ons wordt voorgekauwd.

Dus, hier zitten we dan, in een wereld waar waarheid een veranderlijk concept is geworden, waar feiten vloeibaar zijn en waar de enige constante verandering is. Welkom in de realiteit, waar iedereen een gaslighter is en waar de waarheid het best bewaarde geheim is.

Excuus. Met Marjolein (tevens Stamcafé)

Sommige mensen beschouwen het maken van excuses als een teken van kracht en zelfbewustheid, terwijl anderen vinden dat het herstellen van je fouten al voldoende zou moeten zijn. Maar waar trek je de grens? Moet je excuses aanbieden omdat je ziek bent? Voor de samenstelling van Duckstad? Voor het importeren van buitenlanders? Voor een BTW-tarief? Voor het gebruik van bepaalde woorden? Of zelfs voor het bezit van babyolie?

Misschien moeten we ons alvast verontschuldigen voor het simpele feit dat we ademen. Dan blijft er tenminste niets over om ons later nog schuldig over te voelen.

Met Marjolein!

Het Kabinet Schoof verdedigt voor het eerst zijn beleid in de Tweede Kamer, en kijk nou eens: zowel coalitie als oppositie doen net alsof ze ineens oog hebben voor de 'hardwerkende man' (m/v). Want ja, we moeten natuurlijk allemaal geloven dat zij het beste met ons voor hebben. Maar weet je wie pas echt hard werken? De Israëlische geheime dienst. Die hebben het zo goed geregeld dat Hezbollah de komende tijd geen enkele oproep tot gebed nog serieus kan nemen zonder zenuwtrekjes. Ondertussen is het lekker knus in het konijnenhol van de VS. De massa wordt zo zorgvuldig door de mainstream media voorbereid op het idee dat Trump een wandelend wereldgevaar is, dat het inmiddels haast vanzelfsprekend lijkt dat de FBI maar even een zondebok op hem af moet sturen om de boel op te lossen. Sommige dingen gebeuren maar één keer, zeggen ze, maar blijkbaar is 'één keer' tegenwoordig een stuk minder exclusief, want er gebeuren wel erg vaak dingen die maar 'één keer' zouden moeten gebeuren.

"Hier kutburger, heb je een prent! Recht in je bek!"

Amsterdam, is poep op de stoep, gajes in de straten, je bent op je hoede. Kades storten in, parkeerplaatsen verdwijnen nog sneller dan de ijsberen en een derde van de wegen ligt permanent open. Amsterdam is onderhand een grote omleiding voor iedereen die het waagt een praktisch beroep te hebben. Wethouders luisteren alleen nog naar de Adriaan van Dissen die de grachtengordels bevolken. Gewone burgers, daar luister je niet naar, die maak je het leven zuur. Voor je het weet hebben ze het gore lef om hun stoepje op te vrolijken met fleurige bloemen. Dat kan toch niet? Hier kutburger, heb je een prent! Recht in je bek! Ondertussen oppert de wethouder met misplaatste zelfingenomenheid dat minder boetes ook kan betekenen dat het beleid geslaagd is. Ja, als je je burgers het liefst als een getraumatiseerde poedel helemaal achterin zijn hok wilt hebben. Want die rebelse Amsterdammer van weleer leeft een gepacificeerd leventje in de randen van de geschiedenisboeken. Of Purmerend. Of hoe die plaatsen maar heten.