Geenstijl

Dag 4. Lief Dagboek. Rutger hier vanuit Spanje. Salou maar weer. Sex en bier voert vandaag voor de verandering eens niet de boventoon. Nee, het zijn wat vervelende nasmaken van gisterenavond die Twan en mij bezighouden.

Het begon allemaal met de aankondiging gisteren. Er zou een acteur van formaat naar Salou toe komen. Bas Muis. Je weetwel Nederlands beste soapacteur. De echte liefhebbers kennen hem als Stefano. God wat kijk ik altijd graag naar die man. Er is geen rol die hij niet aankan. Het ene personage dat hij de woonkamer in slingert is nog geloofwaardiger dan de andere. Je hoort nooit aan zijn intonatie dat hij een tekst uitspreekt die al op papier heeft gestaan. Een echte rasacteur. En, lief dagboek, wat denk je? Hij zou naar ons toekomen. Wij, Salou. Een uur lang zou hij handtekeningen uitdelen aan VMBO meisjes. Wat is het toch een goedzak. Je begrijp dat mijn hart even oversloeg. Bas Muis. Sjongejonge in levende lijve. Ik heb gelijk het cafe gebeld waar hij naar toe zou komen. Het was gelijk geregeld. Ik mocht komen filmen met Twan. God, wat ben ik toch gezegend met deze baan. Je kan werkelijk bij iedereen in de buurt komen. De avond viel en mijn mond werd droger en droger. Wat ging ik hem vragen. Ik mocht niet stotteren. Gewoon stoer en zelfverzekerd blijven. Vind jij Salou ook zo leuk? Nee, dat is te afgezaagd. Welk overhemd doe ik eigenlijk aan? Die met die anjers of toch de krokusjes? of zou hij bloemen nichterig vinden? Na een paar uur stond ik met een goed geföhnde kop haar en mijn luxe zwarte overhemd klaar om de villa te verlaten. Op naar Bas Muis. Ik zag dat zelfs Twan zijn best had gedaan. Zijn haar zat anders dan anders. Ik heb er maar niets over gezegd. Deed hij ook niet. Zoiets hou je stil. Nonchalant blijven. Het was druk in de straten van Salou. Drukker dan normaal. Komt natuurlijk door Bas. Veel meisjes ook. Die zijn vast helemaal gek van die acteergod. Het cafe kwam dichterbij. Mijn hartslagen waren al lang niet meer regelmatig. In het cafe hoorde we dat Bas vertraging had. En oh ja, hij had aangegeven dat hij liever niet gefilmd werd door geenstijl tv. Mijn hart stopte. Ik slikte. Vocht tegen de tranen. Lukte niet. Twan pakte me beet en gaf klopjes op mijn rug. Laat hem maar even, zei hij tegen de kroegbaas. Toen ik bij zinnen was, werd mij duidelijk gemaakt waarom Bas niet wilde. Het lag niet aan ons. Hij las de website elke dag en ook de filmpjes vond hij erg goed. Kortom hij was een groot fan van ons. Hij vertrouwde MIJ wel, maar de reaguurder niet. Zijn letterlijke woorden waren: kijk jongetjes, ik ben in Nederland een grote jongen. De kans dat de reaguurders zich negatief over mij uitlaten is niet zo heel groot, maar stel dat het wel gebeurt. Dan loop ik een deuk op en daar heb ik gewoon geen zin in. Godver. De reaguurders hadden dit prachtmoment verziekt zonder dat ze ook maar op wat dan ook gereageerd hadden. Lief dagboek, ik kan nu alleen nog maar hopen dat de reaguurder zich een beetje inhoudt als het over Bas Muis gaat. Laat ze mij maar pakken. Maar niet Bas. Het is iemand waar Nederland trots op moet zijn. Dus ook de reaguurder. Lief dagboek. Ik moet stoppen. Twan en ik hebben de villa even verlaten en liggen chagrijnig aan het zwembad van zomaar een hotel in de buurt. Er moeten wonden gelikt worden. Hoort ook bij Salou. Wonden likken. Misschien lik ik Twan zijn wond en hij de mijne. Kunnen we elkaar wat steunen. Voor morgen beloof ik weer vrolijke sex en drank. Kusje van Rutger uit Salou.