Het einde van de Tourkoorts
Jongens waren we. Eerst jonge jongens, latere oudere jongens. Begonnen met de plakboeken en de hijgende commentaren van Theo Koomen, die meer zag dan wie ook. Springende forellen in de beek, jubelende zonnebloemen en bloeiende damesborsten. Later een keer of 10 zelf in de Tour de France. Keurig met een pasje om en een microfoon in de hand. Ik was erbij toen twee ijdele RTL-presentatoren via de satelliet elkaar buitengewoon onvriendelijk toespraken. Iets over paspoppen bij C&A en ik zag ook het bloed aan de wielerschoentjes van Erik Breukink na de dodelijke val van Fabio Cassartelli. We filmden de tranen. In 1998 wisten we ons geen raad met de politie-acties in de Tour in opdracht van een compleet dolgedraaide Franse communistische minister van Sport ene madame Buffet. Die zou wel even de uitwassen van het kapitalisme bestrijden. Sportieve hoogtepunten te over ook in ons spannende jongensboek. De entree van Lance Armstrong. Het einde van Miguel Indurain, maar ook de vreugde-explosies van mijn held Jeroen Blijlevens. Het kromme Nederlands van Alex Zuelle.
De Tour was jarenlang in de maand juli rock-and-roll voor ons romantische jongens. De geile Coca Cola-dames naar wie we alleen mochten kijken, een buitengewoon gewillige Ronde-miss en naakt zwemmen in Futuroscope met cameradames van de Duitse televisie. Voor ons jongens-on-the-road kon het niet gek genoeg zijn. De Tour was een metafoor van een leven dat we allemaal zouden willen leiden, precies drie weken per jaar.
Van die Tourkoorts is niets meer over. Voor het eerst. kan het me niet meer schelen wie over drie weken in het geel de champagne zuipt op weg naar Parijs. Ik heb zelfs besloten om me niet meer op te winden over Maarten Ducrot, die als coureur in de koers nooit snapte wat er gebeurde en dat 20 jaar later naast Herbert Dijkstra bij de NOS TV nog steeds niet weet. Eens een ezel, altijd een ezel. Herbert is in orde maar verdiend een betere sidekick dan Maarten Ducrot. De paardenfluisteraar van de Nederlandse televisie.
Godzijdank is er in de avonduren Mart Smeets. Altijd in vorm en een levend bewijs dat oude wijn meestal beter smaakt. Bij mij thuis staat de flatscreen nog te shaken van het gekrijs van het talent Jan-Joost van Gangelen rondom Jong Oanje. Die opgefokte niksheid. Die lege hersenpan. Nee, dan maar liever opa Mart die in grote-mensen-landen als de States en Engeland tot de jonkies zou behoren. Zijne Mart-heid wat mij betreft.
Wat mij op dit moment zo tegen staat is de doping-hysterie en de gekte daarom heen. Een voorbeeld. Bjarne Riss geeft eerlijk toe dat hij op EPO de Tour won. Let wel: hij is niet betrapt. Meneer is meteen van de erelijst gehaald en kan met goed fatsoen Frankrijk niet meer in. De Tour-organisatie zal de komende weken wel dagelijks betrapte grootgebruikers met de Franse nationaliteit met alle egards bejubelen. Lieden als Bernard Thevenet zal ik maar zeggen. Doping kan niet, punt uit. Maar complete heksenjachten omdat iemand regelmatig dokter X bezoekt of schoon schip maakt door afgedwongen bekentenissen kan niet. Net zo goed niet als renners onzinnige verklaringen laten tekenen. Niet gepakt is niet gebruikt, zeg ik Mart Smeets na. De journalistiek is niet om te vonnissen en schuld staat pas vast na onderzoek en veroordeling.
Veel favorieten die niet in Londen mogen starten zijn nooit bij een controle gepakt. Ik wil het ondertussen weer over de koers hebben. De complotten. De mysteries. Al dat hypocriete gelul staat me tegen.
Natuurlijk is er een dopingprobleem., maar ook een fantastische Ronde van Frankrijk. Wielrennen is een katholieke sport. Daar hoort voor ons een klein beetje list en bedrog bij, als je daarna maar even gaat biechten bij meneer pastoor. Geef ons de oude romantiek terug en een mooie juli-maand. Ik wil weer met mijn oor in radiospeakers hangen om naar Jacques Chapel te luisteren en om te horen hoe het voorin gaat. De verhalen over de losers in de bus en daarna met vrienden nog uren na-lullen overgoten met pils of slobber-wijn.
Tenslotte nog even de spotlights op Ferry de Groot. De side-kick van Andre van Duin is bezig aan zijn 20e Tour, achter de schermen als chef van Radio Tour de France. Hij verzorgt hier een dagelijkse column. Romantische tour-verhalen door een oudere jongen.