Geenstijl

Grote consternatie op de redactieburelen eergisteren. Opeens stond daar StarF*cker op de stoep. Long time no see, indeed. Goed volk, moesten we tegen een opspringende Barbarossa zeggen. StarF*cker schreef lange tijd op zondag puike columns voor GeenStijl. Tot hij op een dag met de SS Noorderzon verdween. Grote verhalen had-ie. Meneer had in Dubai op een zandboot gewerkt en eigenhandig een eiland bij elkaar gespoten, over de wereldzeeën gezworven, in korte broek en zonder zuurstof de K2 beklommen, met krokodillen geworsteld in Australië en een formule bedacht om onsmeltbaar ijs te maken. Ademloos luisterden we toe. Of er nog wat gebeurd was in Nederland, vroeg SF na vier uur op de praatstoel. Neuh, niet echt. En hoe het toch met Ad Melkert was, ooit kroonprins van de PvdA. We hadden werkelijk geen idee. Ad Wie? "Barbaren!" schold SF. "Ik kom morgen meteen met een column."

Lachen om Adje... Pagina 9 van de Azijnbode lacht mij toe als een krols JOVD-bestuurlid in een stuiterend waterbed. Dat zure hoofd. Die misplaatste arrogantie en die gekrenkte trots. Dat kan alleen de winnaar van de Gouden Zweep, de SM-junk Ad Melkert zijn. Opnieuw heeft deze weerzinwekkende opportunist op het verkeerde paard gewed. Paul Wolfowitz moest Ad’s entree in de grote wereldpolitiek betekenen, inclusief de vriendschap met de illustere kring rond George W. Bush. Dit weekeinde gaf de Azijnbode zijne heiligheid de kans om te ontkennen dat hij als voorzitter van de ethische commissie van de Wereldbank Paul Wolfowitz heeft vrij gepleit in de affaire Riza. Daar denken pakweg de New York Times en de Wallstreet Journal echt anders over. Sterker nog: onze Ad gaf Wolfowitz niet alleen cart blanche om mevrouw Riza een forse salarisverhoging toe te kennen, maar deed in een persoonlijke brief aan het echtpaar ook nog het verzoek binnenkort maar eens te komen eten. Als vrienden. Later reageert hij niet op signalen vanuit de Wereldbank over de forse salarisverhoging van de dame. Er moesten topbanen worden verdeeld bij de Verenigde Naties en meneer Wolfowitz hoort nou eenmaal bij de neoconservatieve haviken in de inner-circle rond de Amerikaanse president. Uiteraard weet meneer Melkert vandaag van niets. Laat maar. Ik ben Pim Fortuyn nog steeds postuum dankbaar dat hij deze ziekelijke opportunist met harde hand ontmaskerd heeft. Altijd is meneer Melkert bezig met het aankruipen tegen de macht. Mooie praatjes in eigen land en ondertussen uit eigen belang aanschurken tegen Amerikaanse neo’s die nog steeds niet inzien dat de Irak-oorlog een drama is en het liefst verder op oorlogspad zouden willen in Iran en Noord Korea en desnoods een invasie op Scheveningen. Fijne vrienden kiest meneer Melkert om op het pluche te komen. Gelukkig is Paul Wolfowitz vertrokken en Ad Melkert onherstelbaar beschadigd. Knock-out voor minimaal tien tellen. De PvdA mag blij zijn dat deze ziekelijke baantjesjager zich ver van Den Haag belachelijk maakt en dat niet de Haagse journalistieke coterie gehakt van hem maakt maar de wereldpers. Daarom zullen we van Ad niet veel meer horen. En dat is maar goed ook. StarF*cker