Geenstijl

Wij vroegen u om herinneringen, aan de hand van ouwe foto's. Welnu. De eerste is binnen:

Het is alweer vele jaren geleden, het moet in 1978 zijn geweest. Daarom kan ik het nu gerust vertellen. De sint bestaat niet. Ik heb voor Sinterklaas gespeeld. Ik heb niet veel rollen gespeeld, dus ik kan al gauw zeggen dat het een van mijn beste vertolkingen was. Eerst even de voorgeschiedenis. 

Door allerlei oorzaken was ik genoodzaakt om de kost te verdienen via een uitzendbureau. Daar is niks mis mee. De bureaus waar ik contact mee gehad heb waren doorgaans ook zeer correct in de omgang. De werknemers werden als regel elke week uitbetaald in de vestiging van het bureau dat je verhuurd had. Ook uitzendbureaus doen aan “klantenbinding”. 

Van de betaaldag, op zichzelf al prettig, werd altijd een prettige bijeenkomst gemaakt. Er staan hapjes klaar, er is een drankje, kortom er werd zorg aan besteed. Bij het bureau in dit verhaal werd ook zorg besteed aan de sinterklaasviering. Maar nu in de juiste volgorde. 

Ergens in oktober kom ik op betaaldag. Als ik ontspannen achter een drankje zit zegt een van de meisjes van het kantoor : “Karel, wil jij dit jaar onze sinterklaas zijn ? Wij zijn zelf zwarte piet.”  Na enige uitleg, ook over het feit dat die dag door het bureau betaald wordt, zeg ik ja. 

Eerste gevolg van die beslissing : Onze jongste dochter is op dat moment amper 8 jaar oud en in die tijd net bezig om,  qua sinterklaas, van haar geloof te vallen. Dus thuisgekomen, zeg ik aan de eetkamertafel dat ik gevraagd ben voor sinterklaas te spelen. Reactie : Ze krijgt een lachbui. Onbedaarlijk ! Kom nou,  pa als sinterklaas!

Dan op de dag zelve: Ik meld mij ’s morgens keurig op tijd bij het bureau. Daar is pas één van de twee meisjes aanwezig. De ander, Joyce, heeft zich verslapen. En hoe. De taxi die ons naar het toneelkledingverhuurbedrijf moet brengen voor de metamorfose is er al als Joyce de stoep op fietst, haar fiets tegen de gevel gooit en al hijgend met ons in de taxi duikt. 

Ze is nog buiten adem als de taxi bij dat bedrijf stopt. Even later zal blijken dat die verkeerde start nog doorwerkt.

Wat is namelijk de volgorde bij het veranderen tot zwarte piet. De diepzwarte schmink wordt eerst op neus, mond en oren, om alle openingen heel secuur aangebracht. In het tweede stadium wordt pas de rest met de grote kwast ingevuld. Joyce is onder behandeling en vraagt in dat eerste stadium aan haar collega, hoe zie ik er uit. 

Maak je daar een voorstelling van en je weet, ze ziet er niet uit. De behulpzame collega grijpt een handspiegel en houdt die Joyce voor. Resultaat : Een fikse huilbui. Nog helemaal in de stress dus. Ja,  op zo’n dag te laat beginnen is knap vervelend.

Ondertussen word ik omgetoverd tot een redelijk geloofwaardige sinterklaas. Ik weet niet hoeveel vestigingen van het bureau hun personeel daar in behandeling hadden gegeven, maar het was gewoon seriebouw. Ik ben helemaal opgetuigd en krijg een staf in de handen geduwd met de boodschap beneden maar even op de zwarte pieten te wachten. 

Met in de ene hand de staf en met de andere hand de rokken in bedwang houdend, daal ik het eerste stuk trap af. En dan een halve draai maken voor het tweede stuk. 

Tijdens die draai naar beneden kijken. Beneden aan de trap staat een bank met daarop 3 sinterklazen. 

Als ze zien dat ik kijk, roepen ze in koor : “OPLICHTER!"

Een regelrechte multinational
Eigenlijk een gemene streek, want je kunt wel van de trap vallen. Als wij alle drie gereed zijn, gaan we weer per taxi naar het bureau. Ik half liggend over de zwarte pieten heen want ik durf in dit stadium de mijter niet af te zetten en rechtop kan ik er niet mee zitten.

Hoe was het ook alweer, sinterklaas is een typisch Hollands familiefeestje ? Deze keer was de sint een regelrechte multinational. 

Eenmaal in het bureau geïnstalleerd zijn mijn eerste klanten twee kleine Chineesjes. Die kregen wel eens een snoepje van de dames. Het waren de kinderen van de afhaalchinees naast het bureau. Uiteraard vraagt Sinterklaas of ze een liedje voor hem kunnen zingen. Nou, dat konden ze. 

En dus zingen twee Chinese kindertjes voor de Spaanse bisschop op het Nederlandse kinderfeestje een Frans liedje ! “Frère Jacques, Frère Jacques..."

Dan is het niet gek meer als de volgende klanten twee Turkjes zijn.

Goed systeem
Als de echte klanten, de mensen die bij het bureau onder contract staan, komen, blijkt er een prima tactiek ontwikkeld te zijn. Daar moet ik nog even bij vermelden dat de dames voor iedereen een passend gedicht geschreven hadden.  En ook de cadeautjes waren zorgvuldig gesorteerd op de persoonlijke smaak of behoeften. De tactiek was als volgt: 

Er zet iemand zijn fiets tegen de pui en dan loopt er een zwarte piet achter mij langs en sist : Dat is Kees en hij werkt bij bouwbedrijf Van der Steen in de administratie. Dan doet Kees de deur open en ziet Sinterklaas zitten. 

“Oh, dag Sinterklaas”. roept Kees. 

Waarop Sinterklaas op gedragen toon zegt: “Dag Kees, weer netjes gecijferd bij Van der Steen?” Succes verzekerd. Kees is gepast onder de indruk.

Even bij Sinterklaas op schoot
Ook onze dochter komt langs. Bij de deur is de twijfel zichtbaar. Maar dan wint toch het logisch denken. Het is pa. Dan komt Marie-José. Sint vindt dat wel een leuke meid. 

Dus weer op die gedragen toon “Zo, Marie-José, kom jij eens even bij Sinterklaas op schoot zitten om een liedje te zingen”. Ze giechelt wat, maar doet het toch. Leuk intermezzo. 

Galmt nog jaren na.

Een paar jaar later ben ik in een heel ander gezelschap en daar worden sterke verhalen verteld. Dus vind ik het nodig om mijn vertolking van Sinterklaas te vertellen. En wie zit daarbij?  

Marie-José!  Toen liet ze even uitbundig horen hoe ze over Sinterklazen dacht die onschuldige meisjes bij hem op de knie uitnodigen!

Mooi werk, voor Sinterklaas spelen.

“Kwistt“

(ware naam bij redactie bekend)