Van die stukjes die je eigenlijk niet wilt schrijven maar waar de pijnlijke waarheid wel toe nopen: dit is er zo eentje. Normaal is uw roze medium niet zo te spreken over mensen die geloven in een ruimtepappa en al helemaal niet over mensen die hun middeleeuwse mores aan andere mensen willen opleggen middels het wetgevende proces. Nee, de fanclub van de confessionele politiek borrelt niet in de roze kroeg. Desalnietteweinig moeten we toch concluderen dat in deze verkiezingscyclus de vernieuwing uit confessionele hoek komt.
Laten we eerst maar eens zien waar de vernieuwing niet vandaan komt. De VVD heeft elk persoonlijk initiatief uitgeschakeld door met een Kamerfractie te komen die drijft op grijze muizen uit de partijbureaucratie. Kamerleden die nog wel eens hun scheur opentrokken tegen de partijlijn in - Taverne, "Tien" Ton Elias - zijn vervangen door brave kofferdragers. De EU-lijn doorzetten en zoveel mogelijk aspecten van het publieke leven uit het zicht van de democratische controle wegprivatiseren is waartoe de huidige VVD op aard is en daar hebben ze genoeg kritiekloze klaplaven voor gevonden. Kortom, compleet vastgeroest. Over die andere liberalen, die van Peggold, hebben we
gister al geschreven: die zijn alleen nog principieel op orgaanroof en oudjes djoeken.
Van links valt al helemaal niks te verwachten. Margepartij PvdA is down for the count en is met heilloos gelul over
"netflixisering" zichzelf opnieuw aan het uitvinden. Men hoopt op verjonging en vernieuwing, wat natuurlijk niet helpt in een vergrijzend en conservatief land. Bovendien: oude partijfossielen die hippe woordjes blaten is een paradigmatisch voorbeeld van oude wijn in nieuwe zakken. De SP doet wat de SP altijd doet: boos zijn op macht en kapitaal. Roemer weet dat echter niet met dezelfde overtuiging als die worstenmaker uit Oss te brengen. Het enige wat de SP tot nu toe heeft vernieuwd zijn de kledingmores in de Kamer: hardcore held Peter Kwint trad aan op het spreekgestoelte in een wel erg vrijetijderig bloesje. Nu nog een vet bandshirt, Kwint! De SP hoeft ook helemaal niet te vernieuwen want er zijn nog genoeg boze staalarbeiders. Dan de Jessias: zijn "beweging" lijkt fris, want enorm in trek bij de horde backpackmeisjes die een sociaal bewogen opleiding doen, maar in feite is zijn politiek niet anders dan wat de partij al jaren doet. Een combinatie van benzinehaat, hinderlijk prekerig evangelisme, grenzeloze naïviteit op het gebied van migratie en windmolens. Ook wordt Klaver bewogen door een partij-apparaat dat er al sinds de wilde RaRa-jaren zit: Jesse is Duyvendak in
eikelpak.
De identitaire partijen zijn zonder twijfel allemaal regressief en op niets gebaseerd dan rancune. De PVV en DENK zijn voor niets anders geschikt dan zuigen, schmieren en zoveel mogelijk zand in de democratische raderen te strooien. Of FvD een identitaire zeikpartij is valt nog te bezien: Terry moet eerst maar eens de Kamerprotocollen onder de knie krijgen.
Nee, dan de confessionele partijen. We hebben het hier natuurlijk niet over de SGP. Die partij heeft maar zesduizend jaar om op terug te kijken en wil daarvan het liefst de laatste tweehonderd vergeten. Nee, we moeten het toch echt hebben van het CDA en de CU. Dat klinkt misschien gek, maar bear with us: het CDA herschept het Kamerlidmaatschap en de CU slaat een verrassende nieuwe confessionele koers in.
Zo heeft het CDA na een paar electorale afstraffingen besloten wat minder een centraal gestuurde machtspartij te worden. Er is steeds meer ruimte voor activistisch Kamerlidmaatschap, Kamertornado Pieter Omtzigt voorop. Regiobinding, activisme en populariteit als stemmentrekker, in plaats van een lijst vol grijze muizen. Slim is het wel. Ook is het een beetje historiserend cosplayen: wie had gedacht dat er ooit weer eens rogue Kamerleden zouden komen die vanuit de achterbankjes een beetje de regering gingen sarren? Ook als is Buma nu de krukas van het motorblok (om de vreselijke en overmatig gebruikte metafoor nog maar op te rekken), het oppositievoeren is de voormalige machtspartij zeker niet slecht bevallen. Met het voortzetten van die lijn kan de partij op vertrouwen rekenen.
De CU heeft één ding ernstig goed in de gaten, namelijk dat politiek een zaak voor beschaafde mensen is. De partij ziet als geen ander dat publiekelijk deugen geen vervanging is voor interne beschaving. Criminaliteit los je niet op met camera's, net zomin als dat gesubsidieerde iftars en gedwongen diversiteitspropaganda niet kan verhullen dat de multiculturele samenleving onder druk staat. Wat de partij snapt is dat vertrouwen belangrijker is dan marketing en onpersoonlijk beleid. Met een afgewogen, deels ontbijbeld programma dat met eerlijkheid en soberheid werd verdedigd won de partij aan vertrouwen. Dat beschaving de enige rem is op slecht gedrag van de mens druist regelrecht in tegen de neomarxistiese consensus die heerst onder partijen als de PvdA, dat ieder mens maar een product is van zijn natuurlijke omstandigheden en dat cultuur er niet toe doet - behalve als er geblaat kan worden dat alle culturen gelijk zijn, behalve dan die culturen uit zandbaklanden die met rode lopers en sloten taxpoet verwelkomd moeten worden. Deze focus op interne beschaving uit zich in een voorkomen van decentie en degelijkheid, een raprochement naar de katholieken en een focus op groen. Een beschaafde groenrechtse partij, toch een prettige niche en zeker eentje die nog flink uitgebouwd kan worden. Grappig genoeg is de CU nu telkens de volwassene in de kamer als Kereltje Peggold weer dramt om zijn dode babies.
Concluderende kunnen we dus stellen dat juist de twee confessionele partijen het best snappen dat de Nederlandse politiek niet gaat om bovennatuurlijke krachten (de EU, de mythe van marginalisering) maar dat het toch echt gaat om het morele kompas en het karakter van de uitvoerende poppetjes. Toch best vernieuwend.
