Ramadanjournaal. Wanneer zijn wij aan de beurt?
En weer was het prijs in Engeland. Drie keer in krap drie maanden. Tweemaal London, eenmaal Manchester, driemaal moslims. Radicale moslims, want #notallmuslims enzo. In Frankrijk regent het al jarenlang splinters van een religieuze strijd. België heeft haar bloederige deel gehad. In Duitsland leidde de macabere strijdkreet 'allah akbar' meerdere aanslagen in. En nu is Engeland ineens all the rage bij de relifanaten van de profeet (wraakzucht zij met hem). Sinds 2 november 2004 is Nederland elke islamitische aanslag bespaard gebleven. Maar het is niet dat we "ze" hier niet onder ons hebben. De haatbaardjes. De teruggekeerde Syriëgangers. De radicale predikers in hun salafistische haatpaleizen. De bed, bad & brood-voorzieningen voor doorreisjihadi's in de radicale roulatie-netwerken die Dusseldorf, Marseille, Molenbeek, Birmingham en Amsterdam Nieuw-West met elkaar verbinden. De inlichtingendiensten blijken keer op keer de namen van aanslagplegers op hun steeds langer wordende shortlists te hebben staan, maar ontberen de tijd, mankracht en middelen om ze allemaal in de gaten te houden terwijl de Frontex Ferries de identiteitspapierloze immigranten met duizenden per week aan land brengen in de EU. En iedere nieuwe terreuraanslag voedt het besef dat het niet de laatste keer was dat iemand Imagine in meent te moeten zetten te midden van een zuchtende bloemenzee vol rouwende zielen, terwijl gebouwen oplichten in de kleuren van de getroffen vlag en afschuw over toenemende "islamofobie" de hashtags vervuilt. Tom Staal patatbaliede derhalve vandaag over de vraag: Waarom is er - sinds Theo van Gogh - nog geen islamitische aanslag geweest in Nederland?