Geenstijl

#DDay pic.twitter.com/EZNo9CleOT

— Maarten Hilbrandie (@hilbrandie) June 6, 2017

Het is de zesde juni en dat betekent dat bij een beetje WO2-fan de neusvleugeltjes gaan trillen: D-Day! Zeg maar die Longest Day in 1944 toen de normaal zo gezellige vakantiestranden van Normandië ineens veranderden in een ware hel van stervende GI’s, beukende Rangers en jenkende MG-42’s. Klassiek gevalletje van the good guys (de geallieerden) tegen de bad guys (de Nazi’s). Een triomf van de liberale wereldorde over het fascisme, hiep hiep, hoera. Intussen in het 2017. De fascisten zijn terug, maar dit keer komt het gevaar gelukkig niet van een stevig geïndustrialiseerde wereldmacht. Nee, nu zijn het de profeetfans die streven naar een a-democratische staat waarin iedereen in dagelijkse aanbidding van een onsterfelijke Führer leeft (ome Mohammed), waar vrouwen dienen als broedkipjes voor soldaten en waar alleen mannen in principe bereid moeten zijn om hun leven te geven voor het paradijs. Same shit, different day. Nu is dat vooral embryonaal fascistoïde gedoe zonder echte staatsmacht - zij het dat de bierkelders zijn vervangen door garageboxen, want bier is haram.

Naast het sluimerende keldertjesfascisme treedt de onvrijheid in steeds meer landen openlijk aan de dag in de vorm van “geleide democratieën”, waar de burgerlijke vrijheden worden beknot en een liberale politiek voor de grote bedrijven wordt gecombineerd met een repressief klimaat voor de burger. Rusland dacht na twee decennia vrijheid dat dat toch niet echt een dingetje was voor het land, Turkije wordt ook met de dag ongezelliger en in Polen en Hongarije zoeken conservatieve partijen naar een nieuwe vorm van mono-etnisch en mono-cultureel burgerschap binnen de kaders van de EU, waarbij buut’nlandse invloeden met hekken en wetten worden geweerd. Vlak ook de Aziatische landen niet uit: in Singapore blijkt de combinatie van een economisch liberaal beleid met een repressief burgerschapsklimaat al jaren een succes voor grote welvaart, dus dat model wordt grif gekopieerd. Of het nu semi-communistisch is (China), semi-islamitisch (Indonesië) of voor de helft leunend op een militair bewind (Thailand, de Filipijnen, Myanmar) - in grote lijnen is het model hetzelfde. Kortom, het zijn geen fijne jaren voor de liberale democratie. Tot een grote oorlog is het tot op heden niet gekomen. Dat is maar goed ook, want het lijkt erop dat de star spangled paraplu die ons tot op heden door de tweede helft van de 20e eeuw gesleept heeft toch wel aardig wat gaten begint te vertonen. Trump haalde - tegen de zin van zijn underlings in - een paragraaf over Artikel 5 van het NATO-verdrag, wat onderlinge militaire bescherming garandeert, uit zijn speech. Ideologisch is de NATO zoekende, in absentie van de Grote Rode Beer. Ook binnen de NATO is de spanning tussen de nieuwe autocraten en de oude Atlantische stijl zichtbaar. Turkije geeft steeds minder fucks om NATO-regels, schoffeert openlijk bondgenoten en bestelt nu gewoon raketjes in Rusland, in plaats van bij de coalitiepartners. De boel lazert, kort en goed, dus uit elkaar. Wat de Britten, toch een belangrijke nucleaire pijler onder de NATO, na de Brexit gaan doen op militair gebied is nog up in the air. “Dan maar zelf” is nu het devies voor Europa. Daarvoor zijn grofweg twee modellen: het Brusselse en het Berlijnse. Om daar inzicht in te krijgen is het nuttig om de volgende twee stukken naast elkaar te leggen: de brief die Jean-Claude Druncker vandaag in de Wall Street Journal (symbolisch dagje, pluskudos voor de persvoorlichter) heeft gezet, en het overzichtsartikel dat Foreign Policy onlangs plaatste over de pogingen van de Duitsers om stukje bij beetje, middels samenwerkingsbrigades, een Europees leger op te bouwen. Nederland is daar al jaren mee bezig: wij delen al tijden een divisie met de Duitsers. Hier gaat het dus om centrale, Brusselse planning versus een sneeuwbalmodel, relatief van onderop en vanuit de lidstaten zelf. Op het eerste gezicht lijkt het Brusselse model wel te kunnen slagen: lekker efficiënt van bovenaf een lappendekentje aan elkaar quilten. Van de andere kant heeft de EU dit al op zo ongeveer alle terreinen zo geprobeerd en de uitkomst is altijd een bureaucratisch, one size fits none-monster. Een rare verdeelsleutel voor baantjes waardoor er allerlei knoflooklaaielichters met onkostenvergoedingen zich tegen het proces aan gaan bemoeien, een idiote focus op veeltaligheid waardoor er meer tolken dan soldaten moeten komen: het laat zich raden hoe deze samenwerking eruit gaat zien. Allemaal maatregelen die gericht zijn op fairness en niet op effectiviteit. Militair is het vast ook niet handig; probeer maar eens in het veld in 28 talen en 50 regionale dialecten een leger aan te sturen. Dat gaat dus never nooit niet werken. Dat soort dingen gaan allemaal een stuk makkelijker als iedereen gewoon in bars Pruisisch met elkaar communiceert. Nee, het sneeuwbalplan van de Duitsers is dan een stuk effectiever. Bovendien hebben ze wel eens eerder met dat bijltje gehakt. Welk model er uiteindelijk gekozen wordt, maakt niet zoveel uit. Ook een afgeslankte NATO zou nog een optie kunnen zijn. Wat wél reden tot zorg is, is dat dit soort grote militaire allianties zelden vorm vinden in vredestijd. Het is misschien een beetje Marxisties gedacht, maar zonder de dialectiek tussen twee grote kampen. Het probleem is dat de vijand diffuus is. Goed, de zaak met Rusland wordt nogal op het spits gedreven maar Poetin heeft lang niet meer de middelen van de oude SU. Van de andere kant is er natuurlijk het moslimgevaar, maar ook hier is het probleem dat de drijvende kracht achter de mohammedanen - de olie-economie en de spin-offs hiervan in het bankwezen en het internationale vastgoed- en vluchtvaartwereldje (om maar wat te noemen) dusdanig met het Europese en trans-Atlantische systeem vervlochten is dat eerder uitdraait op een soortement burgeroorlog dan op een oorlog tussen twee blokken, voornamelijk omdat de mohammedaanse pionnen van de Golf eigenlijk de jongens zijn die we hier in Europa voor onze eigen legers nodig hebben. Zoals ook de Italianen, Ieren en Joden pas echt “American” werden nadat ze een flinke bak zonen uitgestort hadden over de strijdtonelen van de Tweede Wereldoorlog zouden “onze moslims” misschien pas écht volledig Europeaan worden als bij een groot, volgend conflict Mo en Kees samen in de schuttersputjes liggen. De vorming van een natie en een volksgemeenschap vindt immers niet plaats aan de dialoogtafel of met gesubsidieerde iftars, maar “in de smeltkroes van bloed en ijzer”, zoals Bismarck het treffend omschreef. Zo’n versmelting is echter niet mogelijk als de op te nemen groepen ideologisch aan de andere kant van de strijd staan. Het bovenstaande is misschien een beetje een duister toekomstbeeld voor Europa, maar in het verleden behaalde resultaten bieden op het gebied van militaire allianties en de natie-vormende kracht van een flinke oorlog helaas wel garanties voor de toekomst. Troostprijs: strand-invasies leveren in ieder geval wel fantastisch mooie historische foto's op.