Oftentimes, others just say it better. Na Manchester vlamde Brendan O'Neill (Spiked Magazine) een schotschrift uit zijn toetsenbord over waarom we nou eens wél woedend moeten worden. Na London dropt ie wederom een bommetje van verbale vermetelheid in het policor medialandschap op het eiland waar ze het eeuwigdurende theedrinken hebben uitgevonden. "Eén van de grootste problemen van dit land is niet dat onze maatschappij te gemeen is voor de islam, maar dat die religie veel te veel gevleid wordt." Hier de bron, hieronder de vertaling omdat de Nederlandse maatschappij en haar kwaadaardige moslim-motieven wegmoffelende medialandschap ook wel zo'n tirade-trap onder de ballen kan gebruiken. Vrijheid is te vergankelijk om de radicale islam en haar policor patrouilles de regels van het spel te laten bepalen.
Na London: Laten we het eens over de islam gaan hebben
Een nieuwe maand, een nieuwe terreuraanval. De derde in drie maanden in Engeland. Ditmaal waren de doelwitten zaterdagavondvierders bij London Bridge en in Borough. Neergemaaid en -gestoken omwille van de misdaden van het plezier en de vrijheid. En onmiddellijk zien we weer dezelfde lafhartige, ellendige respons die volgt op elke daad van islamitische terreur. 'Pas op voor de islamofobe terugslag', zeggen afzijdige commentatoren, wier gemoed altijd meer geïrriteerd raakt van de gedachte aan stomme witte mensen die iets onbeleefds zeggen over de islam, dan door daden van islamitische massamoord. 'Zeg niets slechts over deze prachtige religie of haar aanhang', vertellen zij ons. Een hele beroerde reactie, want het wordt steeds onmiskenbaarder dat een van de grootste problemen waar we ons vandaag de dag mee geconfronteerd zien niet is dat we te gemeen zijn voor de islam, maar juist dat we islam te lief behandelen.
Islam geniet dezelfde soort morele bescherming tegen blasfemie en beschimping die het christendom ooit (ten onrechte) genoot. De hele afgelopen week, bijvoorbeeld, ontving ik woedende emails en berichten in reactie op twee artikelen die ik schreef over de aanslag in Manchester, waarin me werd verteld dat ik fout zat in mijn verdediging van het gebruik van de term 'islamitisch extremisme'. Die term heeft een islamofobe geur om zich heen hangen, zo wordt ons verteld. Het vernedert de islam en haar aanhangers door te suggereren dat zij iets met terrorisme te maken hebben. Je moet slechts 'extremisme' zeggen, niet 'islamitisch extremisme'. Benoem nooit het extremisme, geef het geen label, want je zou wel eens de gevoelens van mensen kunnen kwetsen.
Dit is waarom onze politieke leiders zo terughoudend zijn in het gebruik van de termen 'islamisme', 'radicale islam' en 'islamitische terreur'. Zij willen voorkomen dat ze de islam beledigen, maar ook omdat ze niet willen roeren in wat zij zien als de publieke pot van domme, hatelijke vooroordelen. Dit privilege van zelfcensuur wordt niet verleend aan enige andere religie buiten islam. Niemand vermijd het gebruik van de term 'katholieke pedofielen' wanneer het over priesters gaat die kinderen misbruikt hebben, uit angst om alle katholieken met dezelfde kwast af te schilderen. We gebruiken de term 'christelijk fundamentalisme' lichthartig over mensen die christen zijn, en fundamentalistisch daarin. We zeggen 'boeddhistische extremisten' om gewelddadige boeddhistische groepen in Myanmar mee te beschrijven. En toch is islam omheind tegen discussie, uitspraken die in bepaalde zin het woord 'islam' bevatten, staan onder strikt toezicht en uitingen van kritiek op de islam worden beschouwd als een geestesziekte: islamofobie.
Dit is ongelofelijk gevaarlijk. Vleierij jegens de islam via de vernauwing van de vrije meningsuiting is, in mijn optiek, een belangrijke bijdrager aan het geweld waar we in de afgelopen jaren mee geconfronteerd zijn. Wanneer je mensen keer op keer vertelt dat enigerlei spotternij met hun religie gelijk staat aan een misdaad, dat het verachtelijk en racistisch en onacceptabel is, dan moedig je deze mensen feitelijk aan om intolerant te worden. Je legitimeert hun intolerantie. Je pookt hun gewelddadige minachting op jegens iedereen die hun religieuze dogma's bevraagt. Je voorziet hen van een moreel rechtvaardiging voor hun verlangen om hen die hun religie beledigen, te straffen.
Van de aanslagplegers in London op 7/7 en de moordenaars van Charlie Hebdo tot Salman Abedi in Manchester, vertoonden al deze terroristen - deze islamistische terroristen - een extreme slachtoffermentaliteit, en maakten zij openlijk gewag van het feit dat zij ons straften voor ons gebrek aan respect voor de islam, de wanbehandeling van moslims, het bespotten van de Profeet Mohammed enzovoorts. De islamofobie-industrie en politici die keer op keer herhalen dat 'islam geweldig is' en dat je 'islam met rust moet laten' geven groen licht aan dit geweld: zij kleden het in met morele legitimiteit en geven het morele ijver.
Er zijn geen snelle oplossingen voor het terreurprobleem, maar hier is een goed startpunt: verzet je tegen elke vorm van censuur en tegen alle beperkende maatregelen jegens aanstoot, blasfemie en die zogenaamde "islamofobie". Verzet je tegen alles, of het nou formele maatregelen zijn in de vorm van 'haatzaaiwetten', of informele acties van Twittergespuis die zich online tegen islamcritici keren, of zelfcensurerende politici die op televisie letterlijk stilvallen omdat ze het woord 'is... is... is... islamist' niet uit hun strot krijgen. Kom in verzet hiertegen.
Verzet je, want dit moet het eerste losse koordje zijn waar de wollen trui van het islamistisch slachtofferschap mee uiteen rafelt, tezamen met haar bizarre, gewelddadige en officieel gedoogde overgevoeligheid voor kritiek. En als iemand beweert dat dit "naar beneden trappen" is (wat ook weer zo'n typische intellectuele wapening is in de maliënkolder van de islam-beschermende censuur, bedoeld om lastige vragen over bepaalde religies en ideologische overtuigingen mee af te weren), riposteer dan dat je juist omhoog slaat, tegen een partijkartel en een wetssysteem dat zich zo stupide en schandelijk heeft geprofileerd als politioneel cordon tegen religiekritiek.
Het is die profilering, die politiek correcte reactie op terreuraanslagen, het 'geef geen kritiek op de islam'-mantra, die de allerslechtste respons is. Het gooit olie op het vuur. Het verhit juist het gewelddadige religieuze narcisme en het zelfmedelijden die het morele motorblok vormt bij veel van deze aanslagen.
Als we ervoor zorgen dat islamkritiek net zo doodnormaal en geaccepteerd is als kritiek op elke andere religie of ideologie, dan is dat de eerste stap om islamitisch terrorisme te beroven van het verwrongen morele motorprogramma waar het door aangestuurd wordt en het zal tegelijkertijd demonstreren dat onze samenleving vrijheid van meningsuiting hoger waardeert dan al het andere - inclusief je religie, je god, je profeten, je heilige boek, en je gevoelens.
BRENDAN O'NEILL
Editor - Spiked Online
Informatieve bonusvideo voor wie geen leeslust heeft.
Oftentimes, others just say it better. Na Manchester vlamde Brendan O'Neill (Spiked Magazine) een schotschrift uit zijn toetsenbord over waarom we nou eens wél woedend moeten worden. Na London dropt ie wederom een bommetje van verbale vermetelheid in het policor medialandschap op het eiland waar ze het eeuwigdurende theedrinken hebben uitgevonden. "Eén van de grootste problemen van dit land is niet dat onze maatschappij te gemeen is voor de islam, maar dat die religie veel te veel gevleid wordt." Hier de bron, hieronder de vertaling omdat de Nederlandse maatschappij en haar kwaadaardige moslim-motieven wegmoffelende medialandschap ook wel zo'n tirade-trap onder de ballen kan gebruiken. Vrijheid is te vergankelijk om de radicale islam en haar policor patrouilles de regels van het spel te laten bepalen.
Na London: Laten we het eens over de islam gaan hebben
Een nieuwe maand, een nieuwe terreuraanval. De derde in drie maanden in Engeland. Ditmaal waren de doelwitten zaterdagavondvierders bij London Bridge en in Borough. Neergemaaid en -gestoken omwille van de misdaden van het plezier en de vrijheid. En onmiddellijk zien we weer dezelfde lafhartige, ellendige respons die volgt op elke daad van islamitische terreur. 'Pas op voor de islamofobe terugslag', zeggen afzijdige commentatoren, wier gemoed altijd meer geïrriteerd raakt van de gedachte aan stomme witte mensen die iets onbeleefds zeggen over de islam, dan door daden van islamitische massamoord. 'Zeg niets slechts over deze prachtige religie of haar aanhang', vertellen zij ons. Een hele beroerde reactie, want het wordt steeds onmiskenbaarder dat een van de grootste problemen waar we ons vandaag de dag mee geconfronteerd zien niet is dat we te gemeen zijn voor de islam, maar juist dat we islam te lief behandelen.
Islam geniet dezelfde soort morele bescherming tegen blasfemie en beschimping die het christendom ooit (ten onrechte) genoot. De hele afgelopen week, bijvoorbeeld, ontving ik woedende emails en berichten in reactie op twee artikelen die ik schreef over de aanslag in Manchester, waarin me werd verteld dat ik fout zat in mijn verdediging van het gebruik van de term 'islamitisch extremisme'. Die term heeft een islamofobe geur om zich heen hangen, zo wordt ons verteld. Het vernedert de islam en haar aanhangers door te suggereren dat zij iets met terrorisme te maken hebben. Je moet slechts 'extremisme' zeggen, niet 'islamitisch extremisme'. Benoem nooit het extremisme, geef het geen label, want je zou wel eens de gevoelens van mensen kunnen kwetsen.
Dit is waarom onze politieke leiders zo terughoudend zijn in het gebruik van de termen 'islamisme', 'radicale islam' en 'islamitische terreur'. Zij willen voorkomen dat ze de islam beledigen, maar ook omdat ze niet willen roeren in wat zij zien als de publieke pot van domme, hatelijke vooroordelen. Dit privilege van zelfcensuur wordt niet verleend aan enige andere religie buiten islam. Niemand vermijd het gebruik van de term 'katholieke pedofielen' wanneer het over priesters gaat die kinderen misbruikt hebben, uit angst om alle katholieken met dezelfde kwast af te schilderen. We gebruiken de term 'christelijk fundamentalisme' lichthartig over mensen die christen zijn, en fundamentalistisch daarin. We zeggen 'boeddhistische extremisten' om gewelddadige boeddhistische groepen in Myanmar mee te beschrijven. En toch is islam omheind tegen discussie, uitspraken die in bepaalde zin het woord 'islam' bevatten, staan onder strikt toezicht en uitingen van kritiek op de islam worden beschouwd als een geestesziekte: islamofobie.
Dit is ongelofelijk gevaarlijk. Vleierij jegens de islam via de vernauwing van de vrije meningsuiting is, in mijn optiek, een belangrijke bijdrager aan het geweld waar we in de afgelopen jaren mee geconfronteerd zijn. Wanneer je mensen keer op keer vertelt dat enigerlei spotternij met hun religie gelijk staat aan een misdaad, dat het verachtelijk en racistisch en onacceptabel is, dan moedig je deze mensen feitelijk aan om intolerant te worden. Je legitimeert hun intolerantie. Je pookt hun gewelddadige minachting op jegens iedereen die hun religieuze dogma's bevraagt. Je voorziet hen van een moreel rechtvaardiging voor hun verlangen om hen die hun religie beledigen, te straffen.
Van de aanslagplegers in London op 7/7 en de moordenaars van Charlie Hebdo tot Salman Abedi in Manchester, vertoonden al deze terroristen - deze islamistische terroristen - een extreme slachtoffermentaliteit, en maakten zij openlijk gewag van het feit dat zij ons straften voor ons gebrek aan respect voor de islam, de wanbehandeling van moslims, het bespotten van de Profeet Mohammed enzovoorts. De islamofobie-industrie en politici die keer op keer herhalen dat 'islam geweldig is' en dat je 'islam met rust moet laten' geven groen licht aan dit geweld: zij kleden het in met morele legitimiteit en geven het morele ijver.
Er zijn geen snelle oplossingen voor het terreurprobleem, maar hier is een goed startpunt: verzet je tegen elke vorm van censuur en tegen alle beperkende maatregelen jegens aanstoot, blasfemie en die zogenaamde "islamofobie". Verzet je tegen alles, of het nou formele maatregelen zijn in de vorm van 'haatzaaiwetten', of informele acties van Twittergespuis die zich online tegen islamcritici keren, of zelfcensurerende politici die op televisie letterlijk stilvallen omdat ze het woord 'is... is... is... islamist' niet uit hun strot krijgen. Kom in verzet hiertegen.
Verzet je, want dit moet het eerste losse koordje zijn waar de wollen trui van het islamistisch slachtofferschap mee uiteen rafelt, tezamen met haar bizarre, gewelddadige en officieel gedoogde overgevoeligheid voor kritiek. En als iemand beweert dat dit "naar beneden trappen" is (wat ook weer zo'n typische intellectuele wapening is in de maliënkolder van de islam-beschermende censuur, bedoeld om lastige vragen over bepaalde religies en ideologische overtuigingen mee af te weren), riposteer dan dat je juist omhoog slaat, tegen een partijkartel en een wetssysteem dat zich zo stupide en schandelijk heeft geprofileerd als politioneel cordon tegen religiekritiek.
Het is die profilering, die politiek correcte reactie op terreuraanslagen, het 'geef geen kritiek op de islam'-mantra, die de allerslechtste respons is. Het gooit olie op het vuur. Het verhit juist het gewelddadige religieuze narcisme en het zelfmedelijden die het morele motorblok vormt bij veel van deze aanslagen.
Als we ervoor zorgen dat islamkritiek net zo doodnormaal en geaccepteerd is als kritiek op elke andere religie of ideologie, dan is dat de eerste stap om islamitisch terrorisme te beroven van het verwrongen morele motorprogramma waar het door aangestuurd wordt en het zal tegelijkertijd demonstreren dat onze samenleving vrijheid van meningsuiting hoger waardeert dan al het andere - inclusief je religie, je god, je profeten, je heilige boek, en je gevoelens.
BRENDAN O'NEILL
Editor - Spiked Online
Informatieve bonusvideo voor wie geen leeslust heeft.