Geenstijl

Nigel #Farage's socks today, at a pub in Westminster @AFPphoto #brexitday #brexit pic.twitter.com/FZplYNYPrI

— Jean-Marc Mojon (@mojobaghdad) March 29, 2017

De Europese Unie opende de Brexit onderhandelingen met een verdere aanval op de soevereiniteit van een vertrekkend lid. Of Spanje even Gibraltar mag innemen. Het doet denken aan hoe Poetin de Krim annexeerde. Straks ook de Kanaaleilanden terug naar Frankrijk? Misschien kan Koningin Maxima even de Europese Commissie bijscholen over de Falkland-oorlog. Aan de ene kant waarschuwt de Unie dat de onderhandelingen wel eens langer dan twee jaar kunnen gaan duren en voorziet daardoor grote problemen. Mag daarover een half uur kritiekloos ranten in NieuwsUur. Aan de andere kant is het de Unie die de afgelopen negen maanden heeft geweigerd haar huiswerk intern te doen en weigert nu tegelijkertijd te onderhandelen over de uittreding en een nieuw handelsverdrag. De Unie zet in op een vechtscheiding, probeert de verantwoordelijkheid daarvoor van zich af te schuiven en hoopt daarmee andere nettobetalers slaafs te houden.

Het idee om eerst af te rekenen en daarna pas een vrijhandelsverdrag bespreekbaar te maken is ook van de zotte. Alsof Theresa May eerst smeergeld opstuurt om daarna zonder verdrag te kunnen eindigen. De Britten, (voor én tegenstanders van de brexit,) zullen nog liever alle ponden in de oorlogskas houden en het ruime sop kiezen. Juncker beweert dat het VK nog eenmalig 50 miljard pond moet overmaken. Dat een koopje ten opzichte van de honderden miljarden die London reeds door het Brusselse toilet heeft gespoeld. Binnen enkele jaren is vertrekken goedkoper dan blijven en betalen. Zou Jean-Claude beseffen dat deze onzin woord voor woord op UKIP-campagnebussen eindigt? Britse bedrijven besteden jaarlijks 33,3 miljard pond om aan 170.000 pagina's aan Europese regels te voldoen. Honderdduizend daarvan zijn er in de laatste tien jaar pas bijgekomen. Eurofielen schermen altijd met de voordelen van maar 1 set regels in Europa, maar vergeten even dat die set explosief groeit en ook geldt voor bedrijven die helemaal niet exporteren. Single Global Market De reden dat de Britten de Europese Single Market afwijzen is verrassend simpel. Leden van de single market mogen binnen de Unie vrij handelen, maar zijn volledig gebonden aan de unie voor ieder ander handelsverdrag. Je denkt vrij te zijn, totdat je merkt het pretpark niet te mogen verlaten. Zoals in de film The Truman Show. Eigenlijk is dat een dilemma tussen vrijhandel met de EU, of vrijhandel met de rest van de wereld. De Britten betalen al jaren voor toegang. Niet zozeer in aderlatingen aan Brussel, maar in misgelopen handel. Tien jaar wordt er al onderhandeld met voormalige Britse kolonie India, geen resultaat. De Unie zal nooit accepteren dat in de buitenmuur van de single market een bres wordt geslagen. De Britten zullen nooit accepteren nog langer afgesneden te zijn van hun klanten en leveranciers in hun Commonwealth. De rest van de EU vormt ongeveer de ene helft van de handel door het Britse rijk. De andere helft wordt door importheffingen en andere ellende gehinderd. Iets waar het VK in april 2019 al vanaf kan zijn. Leden van de Commonwealth hebben al diverse handelsverdragen met de EU, dus het VK kan via via al meer handel drijven met de EU zonder nieuwe akkoorden dan men denkt. Nu de Europese economie slechter groeit dan alle andere continenten en fundamentele monetaire problemen heeft, is op de lange termijn handel met de hele wereld aanmerkelijk interessanter dan alleen met een setje klanten dat steeds minder te besteden heeft, en steeds meer gefêteerd willen worden alvorens een aankoop te doen. Depressie. De Unie is zeer terecht in totale paniek. Als het VK de sekte levend verlaat, is het eerste schaap over de dam. Andere nettobetalers krijgen een enorme onderhandelingspositie om de geldstroom van noordwest Europa naar het zuiden en oosten te matigen. Nederland was deze eeuw pro rata de grootste netto betaler van de EU.

European countries compared by contributions to EU budget pic.twitter.com/AmibmpFtCJ

— Piaras Jackson SJ (@piarasj) March 17, 2017

Griekenland heeft laten zien wat er gebeurd als die kapitaalinjecties in de plaatselijke economie haperen. De Europese droom bleek op andermans kosten. Zonder die geldkraan klapte de economie, en mochten anderen de schulden gaan dragen. Na een reeks Duitse hervormingen is er een primair begrotingsoverschot. Geen nieuwe schulden maken lijkt een goed idee, totdat de economie daardoor te klein wordt om de oude schulden te dragen. De economische teruggang is dieper en duurt langer dan de Amerikaanse of Argentijnse depressie. De Grieken hadden een aardig gat voor zichzelf gegraven, de Troika is pas echt op zoek gegaan naar de kern van de aarde. Kwijtschelden is geen oplossing. De Griekse economie moet sneller groeien én groter worden dan haar staatsschuld. Als het doek gedeeltelijk valt voor de transferunie, heeft de EU dus geen antwoord op de effecten in de complete rand van arme lidstaten. Maar dat is niet het enige doemscenario. Als het VK binnen of buiten de Unie dankzij deze ellende omvalt, veroorzaakt dat een nieuwe recessie. De omvang van de Britse economie is te groot, evenals het Europese handelsoverschot in hun richting. Een Brexit is bij een handelsblokkade een rigoureuze manier om het Britse handelstekort te verkleinen, de import door VK te matigen en daarmee binnenlandse bestedingen en banen te stimuleren. Lege gereedschapskist Iedere wereldwijde depressie heeft een monetaire revolutie nodig gehad om de weg te banen naar de volgende bubbel. Eerst het loslaten van de regel dat voor ieder bankbiljet ook goud aanwezig moest zijn in de kluis. Daarna dat je met een bankbiljet goud kon afhalen. Fiatgeld, etc. Het vertrouwen onder geld wordt steeds verder ondermijnt. Draghi is nu bezig met indirecte monetaire financiering. Voor de show gaat het nieuwe geld via de kapitaalmarkt naar overheden met een gat in de hand. Ondanks duidelijke economische opleving wordt dit beleid niet gematigd. Een nieuwe oververhitting en bubbel wordt niet voorkomen, en als de volgende bubbel barst, is het onduidelijk welk gereedschap de ECB nog rest. Directe monetaire financiering? Basisinkomens vanuit de centrale banken? Een reset? De EU kan beter haar knopen tellen, en een unie organiseren die gebaseerd is op interne & externe samenwerking, dan op het rondpompen van geld, een muur van papier en de overheersing van (voormalige) lidstaten.