Geenstijl

Uw doktersafspraak wordt over oud & nieuw heen getild. Niemand vertelt u waarom. U heeft netjes uw premies betaald, maar u wordt dankzij geheime afspraken niet in dit verzekeringsjaar behandeld. U kijkt maar even hoe u met uw kwaal de kerstdagen doorkomt. Gelukkig waren ziekenhuis Nij Smellinghe in Drachten en Medisch Spectrum Twente wel zo moedig om openlijk aan patiënten te melden waarom ze pas volgend jaar geholpen worden. Minister Schippers verdedigde haar commerciële zorgcircus met de illusie dat we dankzij de privatisering geen wachtlijsten hebben. Toch levert deze handelswijze precies hetzelfde. Een lijst met wachtende mensen. Niet op nummer, maar op datum. Uw zorgverzekeraar heeft uw zorgverlener namelijk een omzetplafond opgelegd. Per behandeling is keurig vastgelegd hoe vaak die verleend mag worden. Uw nieuwe heup is op de bon. Hoeveel bonnen er gedrukt zijn is geheim, en wordt u niet verteld in de reclamecampagne. Verzekeraars proberen ondertussen zorginstellingen het productieoverschot in de schoenen te schuiven. Ze beschuldigen hardwerkende ziekenhuizen van te korte wachtlijsten waardoor ze te veel patiënten uit andere regio's aantrekken. Het is kennelijk niet de bedoeling dat marktwerking tot snellere en betere zorg leidt. Wat blijft er over van uw vrije artsenkeuze in oktober, november en december als u alleen naar een ziekenhuis mag wat nog te weinig werk heeft verzet? Een ziekenhuis bovendien, waar de patiënten voor u ook al minder voor kozen? Waarom had u ook alweer die dure restitutiepolis? Waarom bent u in een Europa van vrij verkeer van personen, goederen in diensten niet volledig verzekerd als u gedwongen door deze ellende uitwijkt naar België en Duitsland?

Buffers Waarom moeten zorgverzekeraars buffers aanhouden, wanneer ze dankzij deze omzetplafonds, forse beperkingen op uw dekking en zekerheid over een fors deel van de aangeboden behandelingen, nooit voor verrassingen kunnen komen te staan? Voor welk risico is die buffer? Dat de niet-acute én niet-experimentele zorg een jaartje tegenvalt? Waarom zijn de buffers twee keer zo hoog als de DNB eist? Zijn de commerciële verzekeraars hier aan het sparen, zodat als winstuitkeringen dankzij wetswijzigingen ooit mogelijk worden, ze alsnog kunnen worden uitgekeerd? Of dienen deze buffers bij bijvoorbeeld de Rabobank ervoor om het verplichte eigen vermogen van de groep te repareren? Numerus Fixus De nieuwe studentenstop bij werktuigbouwkunde werd direct door de politiek aangepakt. Voor de opleidingen als geneeskunde geldt die beperking al decennia. Voor basisartsen die de eerste zes jaar afronden is er ook al jaren een tekort aan specialisatieplaatsen. Nederland leidt te weinig artsen en specialisten op, vacatures worden deels opgevuld door buitenlanders. Nu is er weinig mis met een buitenlandse arts, wel met de vacatures die zij in het land van herkomst achterlaten. Nederland zou zich kapot moeten schamen voor deze braindrain. Dankzij dit tekort wordt pillen voorschrijven bijvoorbeeld ook een makkelijkere uitweg dan arbeidsintensievere alternatieven. Een overschot aan artsen zou een daling van de salarissen in maatschappen opleveren, vanwege prijselasticiteit. Een overschot zou ontwikkelingssamenwerking opleveren; jonge artsen die enige tijd in het buitenland ervaring opdoen terwijl ze noodhulp verstrekken. Een overschot en vrije tijd zou artsen meer ruimte gunnen tot reflectie, innovatie en persoonlijk patiëntcontact. Werkdruk Het tekort aan artsen uit zich ook in extreme werkdruk. Dagen van twaalf uur, gevolgd door twaalf uur bereikbaarheid, met daarna soms zelfs weer een gewone werkdag. Bereikbaarheidsdiensten leiden ook steeds vaker tot een telefoontje en nachtwerk. Extreme vermoeidheid heeft dezelfde effecten als dronkenschap. Het is vreemd dat alleen de nieuwe generatie medici aan de bel trekt. Zouden we in een welvarend land niet terug moeten naar artsen die een normale werkweek hebben, tegen een veel normaler salaris? Dat goede studenten die de extreme werkdruk niet aankunnen ook de eindstreep halen. Dat artsen weer naar een conferentie gaan over betere zorg, in plaats van hun eigen burn-out. Zodat er minder fouten gemaakt worden. Stagevergoedingen Iemand die een MBO opleiding volgt krijgt een gemiddelde stagevergoeding van € 136,- per maand voor 40 uur in de week. HBO € 233 en Universitair € 292. Althans, volgens Stageplaza. De rijksoverheid betaalt € 420 aan een MBO-er, € 578 aan HBO en WO stagiairs. Het dubbele. En dat is nog los van constructies die tijdens de hele opleiding een normaal salaris aanbieden. Een kwart van onze belastingen gaat naar zorg. Een co-assistent met bachelorsdiploma wordt verwacht 55 uur te werken, daarnaast te reflecteren en verslag te leggen, en krijgt helemaal niets. Minister Schippers vind het prima dat aankomende artsen uitgebuit worden, terwijl ze daadwerkelijk zorg verlenen. Ze zouden eens een maand moeten staken, dan liggen ziekenhuizen op hun gat. Zwart gat De opleiding leunt nu te veel op het dag en nacht drillen van studenten door ze te overladen met werk. In het leger werkt die methode prima, vooral bij fysieke inspanning. Het werkt ook prima om een bepaald karakter en mentaliteit bij te brengen. Maar,n u de wereld steeds meer opschuift naar technologie, lijkt me deze methode achterhaald. Zeker als je onwetende patiënten gebruikt als decor. Na het volledig betalen van uw belastingen & premies, wordt u pas in januari geholpen door een vermoeide, onbetaalde vijfdejaars-student geneeskunde onder supervisie van een specialist. De oude garde neemt tonnen mee naar huis, de verzekeraars miljarden en de student blijft achter met een lege maag en een studieschuld.