Uni's vol huilmeisjes met terminale realiteitsvrees
Het kwetsjankgospel heeft een nieuwe schildmaagd. Want in de didactische Tuin van Eden staan maar drie zaken centraal: beleven, voelen en geborgenheid. Dit is waartoe dat nobele Atheense concept gedevolueerd is. Inter-sensitieve therapeutische gemeenschappen waar niets anders gedoceerd wordt dan het primaat van het eigen gevoel. Een les moet voelen als thuiskomen. Nee, onhebbelijke kudt. Thuiskomen moet voelen als thuiskomen. In een les leer je denken en leer je dingen, en als het een beetje meezit leer je er feiten. En als je in al die theatrale fijnzinnigheid zonodig "vaak geschokt en verward de les uitloopt," dan kun je maar beter gewoon bij Sunny Bergman thuis gaan wonen, want echt alleen daar is het veilig. In de echte wereld niet. We zijn echt afgegleden tot een terminale gevoelscultus. We hebben er maar mee te dealen, hoe vaak we ook het liefst maar gewoon geschokt en verward weg zouden willen lopen.Opmerkelijk: studente (21) die 'geschokt en verward de les uitloopt' bij filosofie. Waarom niet het debat aangaan ipv weglopen? #UvA pic.twitter.com/sR7HIB9Dxd
— Sywert van Lienden (@Sywert) 20 oktober 2016