Dat 2016 is wel het jaar van de verrassende uitkomsten van referenda. Na GeenPeil (dat we nog tot minimaal aan de verkiezingen in het gezicht van Rutte zullen laten wapperen) en Brexit doen nu ook de Colombianen een onverwachte wending aan een referendum geven. Vannacht is nipt
tegen het vredesakkoord met de rebellen van FARC gestemd, waar de regering van President Juan Manuel Santos juist zo hard haar best op had gedaan. Zag niemand aankomen. Vinden de Colombianen ontvoeringen en moordpartijen dan zo verschrikkelijk tof? Neen. De Colombianen die tegen het vredesakkoord stemden vinden vooral dat de voorwaarden voor vrede iets te coulant zijn richting de rebellen. Die mochten na dertig jaar dreigen, moorden en ontvoeren direct weer integreren als normale Colombiaanse burgers van Juan Manuel Santos. Ho ho, zegt een significant deel van de Colombianen, niet zo makkelijk. De boel decennia lang terroriseren betekent dat je niet met een 'oh ja, sorry nog daarvoor' weer dikke vrienden kunt zijn. Bovendien vertrouwen veel Colombianen de FARC niet. Een gezonde levenshouding, lijkt ons. Dus nu zit Colombia in een impasse. FARC en de regering waren er echt klaar mee, zouden sowieso de wapens niet meer oppakken en zelfs terroriste Tanja Nijmeijer had zichzelf al helemaal van moordenares tot transparante hipster
social media manager om laten toveren. Is toch dat linkse gedachtengoed: het maakt niet uit hoe een staatsgevaarlijke, moordende klootzak je bent, als je gewoon belooft het niet meer te doen moet je compleet vergeven worden. Maar een groot deel van de Colombianen vindt gerechtigheid net zo belangrijk als 'sorry we zullen het nooooit meer doen'. Zij stemden niet tegen vrede, maar voor meer rechtvaardigheid. Dus hop hop, terug naar
de tekentafel! Zo ziet u maar weer: overal ter wereld zijn referenda een uitstekende reality check voor politici.
