Geenstijl

“Natuurlijk reikt de lange arm van Turkije tot in Nederland, zegt Tekir. Maar waarom wordt daar toch telkens een probleem van gemaakt? Er is ook een Israëlische lange arm, en een Amerikaanse lange arm - maar daar valt niemand over.” Was getekend: GroenLinks-raadslid Ilhan Tekir uit Gorinchem. Collega Van Rossem ontleedde zijn verhaal al eerder deze week. Dat zullen we niet overdoen. Bovenstaande uitspraak blijft echter opmerkelijk. Er is dus wel degelijk sprake van Turkse aansturing van de Nederlandse politiek; ‘een lange arm’ uit Ankara. De Turkse GroenLinkser zegt het zelf. Uit ervaring ben ik bekend met lobbyisten en diplomaten uit Israëlische en Amerikaanse hoek. Proberen ze de Nederlandse politiek te beïnvloeden; jazeker, zoals de lobbyist eigen is. Is het een lange arm die Nederlandse volksvertegenwoordigers aanstuurt, neen. Waarom is dat niet zo: het afbreukrisico is te groot. Full disclosure: in mijn Haagse tijd lurkte ik in mijn stamcafé aan het Noordeinde weleens aan de waterpijp met een diplomaat uit Saoedi-Arabië. Ik ben te gast geweest op de Israëlische ambassade, borrelde met Amerikaanse diplomaten. Maar nog nooit heb ik iets dergelijks meegemaakt als een lange arm van Ankara die dus wél wordt bevestigd door een GroenLinks-raadslid!

Johan Kinnegin, woordvoerder van het landelijke partijbureau van GroenLinks, zegt in het AD afgelopen week echter: “Over de manier waarop en de toon kun je je afvragen of dat handig is, maar van vragen of commentaar schrikken we niet. Wij zijn een partij van het open debat en daarbij hoort dat je het soms niet met elkaar eens bent. En als je kijkt naar Ihlans blogs, zie je dat ook hij zich zorgen maakt over de Turkse rechtstaat. Uiteindelijk staat dat niet ver af van hoe de Tweede-Kamerfractie er over denkt, namelijk dat we ons grote zorgen maken over hoe Erdogan de coup gebruikt om de rechtstaat aan te tasten. Het artikel wordt groter gemaakt dan het op het oog lijkt.” Kersvers TPO-columniste Sietske Bergsma refereerde afgelopen week aan het fenomeen bekend als gaslighting. “Een vorm van psychologisch misbruik waarbij een slachtoffer, op kleine of grote schaal, aan het twijfelen wordt gebracht over zijn eigen perceptie, geheugen en psychische gezondheid.” De term komt uit de film Gaslight uit 1944 met Ingrid Bergman. Bergsma vervolgt: “In de film wordt Bergman door haar controlfreak van een echtgenoot steeds op het verkeerde been gezet. Hij maakt haar wijs dat een plotseling verdwenen schilderij aan de muur door haar moet zijn weggehaald. Ze gaat dichtbij de muur staan, daar waar de contouren van de lijst nog goed zichtbaar zijn op het behang, en denkt na. Hoewel ze zeker weet dat zij het niet was en het zelfs zweert op de Bijbel, gaat ze twijfelen aan zichzelf. Haar man dimt ook de (gas)lichten in huis. Als zij er iets van zegt reageert hij verbaasd en gekwetst. Ze heeft het vast niet goed gezien! Het gevolg is dat ze mentaal gedesoriënteerd raakt, gek dus. Al gauw wantrouwt ze al haar eigen waarnemingen, in plaats van haar man, die ze in al haar naïviteit niet als oorzaak meer kan zien.” Dit is dus exact wat de GroenLinks-woordvoerder probeert te doen: de boodschap verkopen: “Niks aan de hand, JULLIE zijn gek!” En dat is dus het het rauwe kille gezicht van het GroenLinks van Jesse Klaver. Trap er niet in. Overigens: De enige prominente GroenLinkser die afstand nam van deze Erdogan-Turk was de leidsman uit Amsterdam: Rutger Groot Wassink. Onthoud die naam.