Geenstijl

Daar er geen fuck gebeurt in Holland wilde ik dit weekeinde grijpen naar de beproefde techniek van de zomercolumn (een onderwerp bespreken waar de auteur in kwestie de ballen verstand van heeft) en daarom iets tikken over Donald Trump, de flamboyante New Yorkse vastgoedbaron die een gooi doet naar het Amerikaanse presidentschap. Ik had willen opschrijven dat veel Amerikaanse media de afgelopen dagen analyses publiceren die suggereren dat Trump aan Alzheimer zou lijden (Google maar). En dat dat mij doet terugdenken aan dat geweldige spannende en wervelende voorjaar van 2002 toen Pim Fortuyn in opmars was en niemand nog van Volkert van der Graaf had gehoord. Na Fortuyn’s Rotterdamse overwinning bij de gemeenteraadsverkiezingen in maart verschenen er namelijk opeens overal artikelen dat er in de kokosnoot van de Goddelijke Kale iets mis zou zijn: hij zou psychopathische kenmerken vertonen. (Google ook maar).

Ook wilde ik enkele opmerkingen plaatsen over de geestesgesteldheid van de drie grootste Amerikaanse presidenten van de tweede helft van de twintigste eeuw. Lyndon Johnson die de burgerrechten regelde, Richard Nixon die nog meer burgerrechten regelde en zorgde voor de detente met China en Rusland en natuurlijk Ronald Reagan die De Muur omduwde en daarna de Sovjet-Unie. Dit zinnetje had ik al als afsluiter klaarstaan: Guess what: Johnson en Nixon waren psycho's en Reagan de tweede helft dement. Bovendien had ik willen schrijven dat wanneer een nieuwe Amerikaanse president aantreedt zijn administration bestaat uit zo’n 4000 nieuwe mensen die de vorige vervangen (de president, zijn adviseurs, kabinet en topambtenaren). Dat zijn dus 3999 mensen die Trump (door lagen heen uiteraard) adviseren zodra hij het Oval Office heeft bereikt. Het is niet dat hij dictator wordt. Bovendien zal Trump ook de steun van het Congres nodig hebben, wil hij serieus wetgeving maken. Dat lukte bijvoorbeeld Bush de Jongere niet in zijn nadagen. De progressieve media waren daar destijds heel blij mee, maar zijn nu ineens vergeten dat de optie van een tegenstribbelend Congres er ook nog is. En daarna had ik gezegd willen hebben dat de reden dat de Amerikaanse media Trump zo aanvallen, is omdat hij de outsider is. Weer een parallel met Fortuyn: ook toen scheten de zittende macht, de instituties en de pers de broek vol omdat die nieuwe wind weleens kon uitgroeien tot een storm die menig grachtengordel, ivoren toren of zorgvuldig opgebouwd netwerk kon doen instorten. Dan had ik nog wat geschreven over dat als president Trump alsnog knettergek zou blijken te zijn, hij met een impeachment-procedure zo weer uit het Oval Office te jagen is. Afsluitend had ik dan een grapje gemaakt over zijn kapsel en dat gelinkt aan de haardos van Boris Johnson, Wilders’ peroxide construct en dat professor Pim kaal was. Om dat mopje vervolgens weer te verwijderen omdat ik in gedachten mijn broodheer Pritt al hoofdschuddend voor mij zag: “Je kan beter Paternotte, dit is niet een of ander met ledengeld betaald NPO-opinieblog.” Daarom had ik dan inhoudelijk willen afsluiten dat Trump gelijk heeft over de NAVO: Amerika kan dat allemaal niet betalen. Leden van de verdragsorganisatie moeten gewoon aan hun verplichtingen voldoen. En dat het daarom een grote schande is dat Nederland de NAVO-norm aan de laars lapt. Maar dat kwam er allemaal niet van omdat mijn aandacht zaterdag werd afgeleid door twee gebeurtenissen in België. Tijdens de brunch aan de zonovergoten gracht las ik eerst dit, toen we ons vervolgens opmaakten voor de borrel kwam dit drama voorbij. Dit is dus heel ernstig. België zou een bondgenoot in de strijd tegen terrorisme moeten zijn. Het vrijlaten van de 'Moeder van de jihad' staat daar haaks op. Benieuwd wat president Trump van zulk een bondgenoot zou vinden.