Jesse Moes DEUGT (en dat mag iedereen weten)
Jesse Moes deugt. De jonge schrijver is wit - waar ie niks aan kan doen - maar schaamt zich daar wel voor. Zo hoort dat in het Nederland waar de Mindshakes/Correspondent/Sir Edmundgeneratie liever 1000 Grijze Wolven met Turkse vlaggen op de Erasmusbrug ziet dan iemand met kleurtje griesmeelpap. Jesse scheldt zichzelf in de spiegel uit voor racist en is daarmee een voorbeeld voor de flagellerende millennialgeneratie die niets liever doet dan zich de hele dag schamen voor de welvaart van hun ouders - het liefst op een zes maanden durende backpacktrip door Zuidoost-Azië. Jesse deugt zelfs zo goed dat hij dat in het Parool schrijft en de Paroollezer veroordeelt u nu stiekem als u zichzelf niet in de spiegel voor blankevlanazi uitkaffert. Helaas, de opiniepagina's van het Parool alleen door moeilijk knikkende gekkies binnen de ring worden gelezen, terwijl het stuk wel wat meer aandacht verdient. Smile, Jesse, je staat op GeenStijl. Omdat je zo lekker deugt.
OpinieBriefschrijver Jesse Moes denkt na over de erkenning van racisme in de maatschappij. "We durven niet eerlijk te zijn en toe te geven dat discriminatie bestaat, óók binnen de Ring."Er is weer een video opgedoken van een donker persoon, doodgeschoten door blanke agenten. Het maakt me misselijk. Niet de gedachte aan bloed, het lood in mensenvlees of de koude tranen van de weduwe.
De ontkenning maakt mij misselijk. Niet alleen de ontkenning van Amerikanen, ook de ontkenning in Nederland.
De grijze massa verandert in een stelletje egocentrische individuen die zich laten leiden door de oer-emotie: angst. We zijn bang voor de Mo's en Fatima's, we zijn bang voor de donkere Bijlmergemeenschap maar het meest zijn we bang voor onszelf. We durven niet eerlijk te zijn, niet recht in de spiegel te kijken en toe te geven dat discriminatie bestaat, óók binnen de Ring. We ontkennen het probleem, blank Nederland ontkent het probleem.
Vies aangekeken
Als Hollander met blond haar en blauwe ogen heb ik nog nooit te maken gehad met racisme of discriminatie. Mijn vriendin is half-Egyptisch en wordt regelmatig vies aangekeken in buurtcafés. Gewoon hier, in ons Amsterdamse dorpje.
Wat weet ik, met blond haar en blauwe ogen, nu van discriminatie?
Mijn beste vriend is ook half-Arabisch en mijdt blanke gemeenschappen. Bang om dood gestaard te worden. Ik daarentegen zeg dat het allemaal wel meevalt, dat ze zich niet zo moeten aanstellen.
Hier gaat het dus mis. Want wat weet ik, Jesse Henderikus Moes, kleinzoon van een ras-Fries en zoon van een Henk, nu van discriminatie? Wanneer ik van mijn vriendin hoor dat zij zich niet veilig voelt in bruine, nee, witte kroegen, wie ben ik dan om te zeggen dat dat niet zo is?
Taboe doorbreken
Een probleem kun je niet erkennen, als je het niet kunt herkennen. Maar het is er, recht voor onze blauwe ogen. Het wordt tijd dat wij racisme als maatschappij gaan erkennen. Durf het taboe te doorbreken, durf samen te komen en durf het vooral bespreekbaar te maken.
Ik ben gisteren voor de spiegel gaan staan. In mijn nakie, met blond haar en blauwe ogen, en ik heb het gezegd. Gewoon, omdat iemand het moet zeggen en durven toe te geven: 'Ik ben een racist'. Vuile klootzak, denk je dan, zoals je hoort te denken.
Maar kijk jezelf eens aan in de spiegel en wees dan heel eerlijk: ben jij geen racist? Want als niemand het is, wie is het dan wel?
