FNV: protestantse arbeidsethos nu echt deaud
Schrijnend leed op de arbeidsmarkt: kinders met een vakantiebaan zijn volgens de FNV zo gestresst als een plofkip in een megastal. Hard werken voor weinig euro's om nog een festivalkaartje, Pokémon Go-capable smartphone of een nieuw dekentje voor de verzorgpony te kunnen kopen is namelijk megakwetsend voor de generatie snowflake. Natuurlijk is bollenpellen of afwassen in een strandtent niet het alfa en omega van het werkgenot, maar om het meteen zo zwaar te psychologiseren, dat is wat al te kras. Bovendien zijn pubers sowieso kudt en is het geklaag van slecht gemotiveerde slungels serieus nemen maar een raar verschijnseltje van deze tijd. Maar goed, de vakbond heeft de strijd om de arbeidsmarkt al lang verloren in een kolkende stroom van duurbetaalde PvdA-baantjes en sociaalwetenschappelijk gelul, dus geen wonder dat men de marges van werkend Nederland opzoekt om een puntje te kunnen scoren. De oplossing die de Fucking Nutteloze Varakijkers aandragen is overigens prettig debiel en toegesneden op de rubberentegeljeugd: "[De werkgever zou ...] misschien meer complimentjes [kunnen] geven. Voor veel scholieren is het toch de eerste keer dat ze serieus buiten de deur werken. Voor hen is het vaak ook wennen." Een abstractieniveautje hoger gaat het ook helemaal mis: de ooit zo geroemde protestantse arbeidsmoraal van niet klagen maar dragen en zes dagen per week zwoegen en sparen is, in de hersentjes van de syndicalisten, vervangen door week sosjaal-agogisch geweeklaag van broekpakken over "Mindful je werk niet als baan beleven, maar als groeiproces, niet voor je baas, maar met je inspirator". Zo blijkt maar weer eens dat de bazelende klasse van de FNV onze vaderlandse werklust probeert te slopen; als de syndicalisten hun zin krijgen liggen over twintig jaar alle Nederlanders gestrekt in de Somalische dwarsligging op de bank - uiteraard in een volledig gesubsidieerd reïntegratietraject om middels Zuid-Ossetische zweetyoga de afstand tot de arbeidsmarkt te verkleinen.