Geenstijl

Hall & Oates zijn de Billy Joels onder de zangduo's. Als in: vanwege het 'Oooh is dat ook al van hun?'-effect dat Joel ook altijd oproept. Maneater, I Can't Go for That, Kiss On My List, Out of Touch - allemaal van hun. Hier, speellijstje vol vorige eeuwse synth- en saxsolo's met duet voice overlay en een beetje canon, soms. Het moet je ding maar zijn. Maar daar gaat het niet over. Dit topic gaat over wat de roomblanke souljongens Daryll Hall en John Oates allemaal wel of niet mogen zingen. Van sommigen dan. Want wat je in de soul swinging seventies & poedelrockende eighties niet had, heb je nu ineens wel in de muziek: cultural appropiation. Dat betekent dat je alleen mag zingen in je eigen kleur. Frans Bauer doet dat bijvoorbeeld heel goed. Rihanna ook. Maar John Mayer zit met z'n bluesgitaar in gevaarlijk vaarwater: de roomblanke jongen van welgestelde komaf speelt zwarte muziek en DAT kan niet zomaar meer, eigenlijk. Zo ook Hall & Oates, die zogenaamde blue-eyed soul maken (nog steeds, ja). KAN NIET, zeggen kwetsklagers. Nou. Daar denkt Daryl Hall heel anders over. In een gesprek met Salon.com (het Amerikaanse Joop.nl) legt hij even haarfijn uit wat die kleurcodedenkers met hun dichtgetikte racistische hokjesgeest kunnen doen: optiefen. Het is dat het geen Pinkpop is deze Pinksteren (er is niets meer echt), maar we laten deze typische Pinkpopact (die overigens nooit op Pinkpop stond) graag even aan het woord. Teek it uwweej, Daryl Hall: Hele interview hierrr. En Paul Simon, ook zo'n muziekdinosaurus die diep in de vorige eeuw een paar 'Afrikaanse' platen maakte, laat ook de brug over getroubleerd water niet onder zich vandaan slaan: "If you tell me ‘You took our culture,’ I would say, ‘It looks like it’s still there. Where did I take it? What did you lose? What happened?’ Nothing.”