In de ogen van de Volkskrantlezer zijn wij van GeenStijl natuurlijk van die oikofiele, Oerhollandse haringhappers die kramp krijgen in hun rechterarm van de geur van döner en het liefst de hele dag in een oranje waas zaklopend door het leven gaan. Royalisten
pur sang met een
tattoo van Willy op de harige bips die dagelijks een Kaapse buffel offeren ter ere van Prins Bernhard. Leugens! Niets van dat al. Het hele koningshuis mogen ze per direct uit een Argentijns vliegtuig lazeren. Het zit namelijk zo: we hebben helemaal geen koningshuis, we hebben een verzameling jonge Duitse adel met een kroon uit de verkleedkist en daar zijn we aangekomen door het vorige Pan-Europese burgerhatende plan. Ga maar na: we kregen de simulacra van "Oranjes" nadat Napoleon weer in zijn hok was gestopt, als extremistische uitwas van de Franse revolutie. Rond Frankrijk werd een ring van monarchiën gebouwd, zodat de ideeën van Liberté, Egalité & Fraternité lekker bleven waar ze waren. Dit systeem, uitgedacht op het Congres van Wenen in 1815 en wat een grove eeuw, tot WO1, heeft gewerkt, hield een besloten aristocratie van zelfverrijkers in stand. De Napoleontische meritocratie van de citoyens - waar een arme, doch getalenteerde pummel het kon schoppen tot maarschalk en onderkoning - was de traditionele aristocraten, niet zelden uit het Germaanse cultuurgebied, een doorn in het oog. Burgers moesten hun klep houden, lekker op hun eigen akkertje blijven ploeteren terwijl de cosmopolitische bovenklasse het continent doortrok, van in champagne gedrenkt bal naar door oesters overlopen bal. Klinkt bekend, niet waar? Waar we nu Juncker hebben, hadden ze vroegâh
Von Metternich. De gevolgen waren natuurlijk niet voor het centrum van de macht, waar de economie, kunst en cultuur flink bloeiden. Nee, de kleine landjes in de periferie moesten mooie Duitse kanonnen kopen (van Krupps), een beetje met elkaar overhoop liggen en vooral doen wat Duitsland bedacht. Allemaal onder de knoet van de protomerkels: Griekenland, Roemenië, België... Elk land met een vacante troon kreeg een Duits prinsje met teveel vrije tijd. Een troika, zo u wilt, opgedrongen door ze Germans. Dat systeem is na een paar oorlogen, de opkomst van het communisme en de polaire verschuiving van Europa naar de U.S.A., Rusland en China weliswaar afgebroken, maar het idee dat er een laag boven de burgers de zaak moet bestieren is nog steeds springlevend. Bovendien zijn we uit institutionele traagheid ook nog een hoop geld kwijt aan 19e eeuws hobbyisme. Patatjonker von Amsberg die nu naast zijn Pampapoppedijntje op de troon zit, zit er dus alleen maar bijgevolg van een sentiment dat de gewone burger zich vooral niet te veel met zijn eigen politieke lotsbestemming moet bemoeien, maar het stuur moet afgeven aan een Pan-Europese, ademocratische elite. De eens zo trotse Republiek der Zeven Provinciën is bijgevolg een democratisch wak geworden, een door regenten bestierd bijkantoor van Brussel en Berlijn waar pleepotwerpen en het luisteren naar een
permanent gekwetste vlugprater de toon van de cultuur bepaalt en een gemakzuchtige houding ten opzichte van het continentale plan van de Eurocratische elite de politiek domineert. Toch slaat er wel wat om, zo in het referendumseizoen:
voor het eerst in tijden nadert support voor de allochtone steuntrekkers in Huis ten Bosch de 50%. Ennieweetjes, veel plezier met de oranjebitter en onthou: de revolutie is pas voltooid als de laatste priester is gewurgd met de darmen van de laatste edelman.
