Wel verdammt wat vallen er toch veel cultuursectorele pipo's door de mand deze dagen. 1 Duitse satiricus wordt door Merkel vervolgd wegens 1 gedicht over 1 bevriende despoot en tegelijkertijd neemt 1 Nederlandse verzetsuitgeverij 1 boek af van 1 antisemitische islamist, en everyone loses their minds. Afzichtelijk reptielenmens Dolf Jansen zweeg een week over Böhmermann en Merkel maar dook wel onmiddellijk in volle afkeuringsmodus op de meta-satirische Erdoklacht van Hans Teeuwen. Claudia de Breij wil niet reageren tot haar theatertour begint (alsof die fatsoenspot vol bleke geraniums het dan wél gaat doen) en Erik van Muiswinkel wilde de Merkool en de Geitenneuker sparen uit piëteit met het barmhartige vluchtelingenbeleid van de Bondsverkwanselier. Liever een cultuurcollega in de rug schieten dan publiekelijk afbreukrisico lopen op je eigen empathische welkomstretoriek. "Nie na China" was lekker makkelijk want gewoon een kwestie van niet gaan, maar nu de valse gifslang van de satirecensuur ons in de eigen achtertuin besluipt, worden de luiken fluks dichtgegooid en kruipen ze bibberend achter de bank. 'Als ik zwijg, slaan ze* mij over...'
En dat was nog maar de Kwestie Geitenneuker. Er is ook nog de situatie waarin Abou Jahjah - de Pooier van de Profeet, volgens een door de islam afgeslachte filmmaker - een boekendealtje krijgt bij een (voormalige) verzetsuitgeverij. Diverse auteurs (De Winter, Möring, Doorligger) spraken zich daarover uit en opperden openlijk een ander literair schrijfschuurtje te gaan zoeken. Zij vonden bijval bij Parool-columnist Theodor Holman, waarop NRC-zetbaasje Vandermeersch op zijn beurt de kans greep om Holman gelijk te stellen aan de moslimmoordmansen die de Charlie Hebdo-redactie hebben uitgemoord, omdat Holman aan Abou Profeetpooier diens recht op vrijheid van meningsuiting zou willen ontzeggen. Dat wilde Holman uitdrukkelijk alsook aantoonbaar niet, maar ondertussen heeft Vandermeersch (die de islamoculturele misère van Molenbeek op de avond vóór de aanslagen in Brussel nog toeschreef aan 'wanhoop') wél de columnist van verzetskrant Parool op de korrel van de correctbrigades gelegd. Naar de ander wijzen is immers makkelijker dan licht werpen op de naderende schaduwen aan de horizon.
Bij NPO Midzondagmiddagmoorden maakten ze het nóg een streepje bonter. Daar werd een gesprek met voormalig uitgever Wouter van Oorschot over de Affaire Jahjah besloten met een "gewetensvraag" over PVV-prominent Martin Bosma. "Zou u zijn boek hebben uitgegeven?", wil Marcia Luyte (PvdA) weten. "Nee", antwoord Van Oorschot, die de voorzet dankbaar aangrijpt om een voor regressief links ontzettend heikel onderwerp (een twijfelachtige moslim bij een gereputeerde uitgever) aan het slot van het gesprek naar het veilige vaarwater van de morele moerassen te sturen, "Die man die deugt niet, politiek." Met opgeluchte lachjes en het predikaat "Oké" van Luyte wordt het programma besloten. Het was even spannend, maar gelukkig waren ze uiteindelijk allemaal weer eensgezind over wie de échte vijand is.
En nu is het maandag, en lezen we per ongeluk Micha Wertheim in Vrij Nederland, die kennelijk ook correcter is dan zijn grappen over gehandicapten doen vermoeden. Hij pakt allebei de voornoemde hangijzers in één column waarin hij weigert om 'bij elke mening de vlag van het vrije woord te hijsen'. Ten eerste verklaart de satiricus dat ie weinig reden ziet om zich druk te maken over Erdogan, want we weten immers hoe die man is. Lekker makkelijk - gewoon doen of je altijd al gezegd hebt dat de Turkse president niet deugt, zonder het ooit echt gezegd te hebben. Het voor jezelf op deze manier wegredeneren van de noodzaak om je uit te spreken vóór de vrijheid van meningsuiting (en tégen het bukgeitgedrag van Merkel), is zo mogelijk nog sneuer dan de tactiek van Dolf Jansen om dan maar een collega aan te vallen om op die manier toch de laffe suggestie van strijdbaarheid te wekken. Maar het wordt nog erger met de morele spagaat van Wertheim, als hij ook nog de kwestie Jahjah onder de loep neemt.
Als "pragmaticus die twijfelt aan zijn eigen gelijk" verklaart hij geen interesse te hebben in het pamflet dat Abou Antisemiet bij de Bezige Bij zal uitgeven. Maar zijn poging om de twijfel van de gezonde rede te propageren, licht hij toe aan de hand van twee uitermate domme voorbeelden over de vrijheid van meningsuiting. Ten eerste neemt hij een onwrikbaar standpunt in over het "cryptoracisme" van NRC, omdat de krant openlijk verklaarde niets racistisch aan Zwarte Piet te vinden. Kennelijk daarover dus geen enkele twijfel bij Wertheim. Nee, hij zou de redactie niet binnenvallen met een machinegeweer, maar hij zegde wel zijn abonnement op. Want in het geval van Zwarte Piet is het debat natuurlijk wél zwart/wit, en als je eigen gelijk gewoon gelijk heeft, hoeft een goed pragmaticus daar dus zelf ook niet meer aan te twijfelen. Simpel.
Ten tweede trekt Wertheim een hele oude koe uit de sloot: in 2012 plakte de GeenStijl een bloksnorretje op het hoofd van televisiemevrouw Sonja Barend. Deden we heel vaak toen, vinden we lollig want dat is het ook. (U zult altijd te laag schatten hoeveel mensen iets te gretig willen booshappen op een paar zwarte pixels die strategisch in een pasfotootje gekleurd worden.) Wertheim schreef destijds een WütColumn over hoe de schrijvers en lezers van GeenStijl allemaal haatmongolen zijn die een spuitje moeten hebben. Lachend lachten wij daarom, in een topic waarin we in één adem Micha's recht op gemakzuchtige beledigingen van gehandicapte mensen verdedigden. Want zo zijn wij. Nooit kleinzielig. Altijd Charlie.
Het was toen, schrijft Wertheim nu, "Geen moment" in hem opgekomen "om GeenStijl te laten verbieden." Want vrijheid van meningsuiting. Maar wat Wertheim toen dus wél deed, was adverteerdersbellen met het Ministerie van Defensie, een gewaardeerd adverteerder op GeenStijl. Dus waar hij zich met het opzeggen van zijn NRC-abonnement vanwege hun Zwarte Piet-standpunt geen aan zijn eigen gelijk twijfelend pragmaticus toonde, probeerde hij met zijn rondje adverteerdersbellen omwille van een paar pixels op een plaatje ook nog om GeenStijl van inkomsten te beroven. Dat is geen rechtstreekse aanval op de VvMU door óns als redactie er op aan te spreken, maar wel een geniepige sluiproute naar minder bewegingsruimte voor het vrije woord van GeenStijl. Een beetje zoals Merkel zeg maar ook de deur openzet naar een veroordeling van Böhmermann: hij mág het wel zeggen, maar ze zal een potentiële obstructie van zijn uitingsvrijheid niet dwarsbomen.
En zo zijn er deze dagen veel te veel laffe tosti's die principiële debatten over VvMU aangrijpen om andersdenken aan te vallen, in plaats van zwaarbevochten Westerse kernprincipes ongezien te verdedigen. Als de vrijheid van meningsuiting steeds vaker áchter in plaats van ín de boekenkast moet, dan is adverteerdersbellen dus een telefoontje naar de nazi's, Wertheim. En we zouden een jood uit Oud-Zuid toch niet hoeven uitleggen tot hoeveel lange, lange decennia van eindeloze leedherkauwing zoiets kan leiden.
Micha Wertheim hijst niet de vlag van het vrije woord voor elke mening. En daarmee maakt hij het anderen automatisch gemakkelijker om hem te strijken. Wie zullen er nog zijn als ze zíjn vlag komen strijken?
* Waarbij 'ze' eerst de moreel verkrampte fatsoenshorden zijn, en dan pas de moreel failliete moslimhorden.Oei: Facebook-censors hebben cartoonist Ruben L. Oppenheimer gebroken.
Wel verdammt wat vallen er toch veel cultuursectorele pipo's door de mand deze dagen. 1 Duitse satiricus wordt door Merkel vervolgd wegens 1 gedicht over 1 bevriende despoot en tegelijkertijd neemt 1 Nederlandse verzetsuitgeverij 1 boek af van 1 antisemitische islamist, en everyone loses their minds. Afzichtelijk reptielenmens Dolf Jansen zweeg een week over Böhmermann en Merkel maar dook wel onmiddellijk in volle afkeuringsmodus op de meta-satirische Erdoklacht van Hans Teeuwen. Claudia de Breij wil niet reageren tot haar theatertour begint (alsof die fatsoenspot vol bleke geraniums het dan wél gaat doen) en Erik van Muiswinkel wilde de Merkool en de Geitenneuker sparen uit piëteit met het barmhartige vluchtelingenbeleid van de Bondsverkwanselier. Liever een cultuurcollega in de rug schieten dan publiekelijk afbreukrisico lopen op je eigen empathische welkomstretoriek. "Nie na China" was lekker makkelijk want gewoon een kwestie van niet gaan, maar nu de valse gifslang van de satirecensuur ons in de eigen achtertuin besluipt, worden de luiken fluks dichtgegooid en kruipen ze bibberend achter de bank. 'Als ik zwijg, slaan ze* mij over...'
En dat was nog maar de Kwestie Geitenneuker. Er is ook nog de situatie waarin Abou Jahjah - de Pooier van de Profeet, volgens een door de islam afgeslachte filmmaker - een boekendealtje krijgt bij een (voormalige) verzetsuitgeverij. Diverse auteurs (De Winter, Möring, Doorligger) spraken zich daarover uit en opperden openlijk een ander literair schrijfschuurtje te gaan zoeken. Zij vonden bijval bij Parool-columnist Theodor Holman, waarop NRC-zetbaasje Vandermeersch op zijn beurt de kans greep om Holman gelijk te stellen aan de moslimmoordmansen die de Charlie Hebdo-redactie hebben uitgemoord, omdat Holman aan Abou Profeetpooier diens recht op vrijheid van meningsuiting zou willen ontzeggen. Dat wilde Holman uitdrukkelijk alsook aantoonbaar niet, maar ondertussen heeft Vandermeersch (die de islamoculturele misère van Molenbeek op de avond vóór de aanslagen in Brussel nog toeschreef aan 'wanhoop') wél de columnist van verzetskrant Parool op de korrel van de correctbrigades gelegd. Naar de ander wijzen is immers makkelijker dan licht werpen op de naderende schaduwen aan de horizon.
Bij NPO Midzondagmiddagmoorden maakten ze het nóg een streepje bonter. Daar werd een gesprek met voormalig uitgever Wouter van Oorschot over de Affaire Jahjah besloten met een "gewetensvraag" over PVV-prominent Martin Bosma. "Zou u zijn boek hebben uitgegeven?", wil Marcia Luyte (PvdA) weten. "Nee", antwoord Van Oorschot, die de voorzet dankbaar aangrijpt om een voor regressief links ontzettend heikel onderwerp (een twijfelachtige moslim bij een gereputeerde uitgever) aan het slot van het gesprek naar het veilige vaarwater van de morele moerassen te sturen, "Die man die deugt niet, politiek." Met opgeluchte lachjes en het predikaat "Oké" van Luyte wordt het programma besloten. Het was even spannend, maar gelukkig waren ze uiteindelijk allemaal weer eensgezind over wie de échte vijand is.
En nu is het maandag, en lezen we per ongeluk Micha Wertheim in Vrij Nederland, die kennelijk ook correcter is dan zijn grappen over gehandicapten doen vermoeden. Hij pakt allebei de voornoemde hangijzers in één column waarin hij weigert om 'bij elke mening de vlag van het vrije woord te hijsen'. Ten eerste verklaart de satiricus dat ie weinig reden ziet om zich druk te maken over Erdogan, want we weten immers hoe die man is. Lekker makkelijk - gewoon doen of je altijd al gezegd hebt dat de Turkse president niet deugt, zonder het ooit echt gezegd te hebben. Het voor jezelf op deze manier wegredeneren van de noodzaak om je uit te spreken vóór de vrijheid van meningsuiting (en tégen het bukgeitgedrag van Merkel), is zo mogelijk nog sneuer dan de tactiek van Dolf Jansen om dan maar een collega aan te vallen om op die manier toch de laffe suggestie van strijdbaarheid te wekken. Maar het wordt nog erger met de morele spagaat van Wertheim, als hij ook nog de kwestie Jahjah onder de loep neemt.
Als "pragmaticus die twijfelt aan zijn eigen gelijk" verklaart hij geen interesse te hebben in het pamflet dat Abou Antisemiet bij de Bezige Bij zal uitgeven. Maar zijn poging om de twijfel van de gezonde rede te propageren, licht hij toe aan de hand van twee uitermate domme voorbeelden over de vrijheid van meningsuiting. Ten eerste neemt hij een onwrikbaar standpunt in over het "cryptoracisme" van NRC, omdat de krant openlijk verklaarde niets racistisch aan Zwarte Piet te vinden. Kennelijk daarover dus geen enkele twijfel bij Wertheim. Nee, hij zou de redactie niet binnenvallen met een machinegeweer, maar hij zegde wel zijn abonnement op. Want in het geval van Zwarte Piet is het debat natuurlijk wél zwart/wit, en als je eigen gelijk gewoon gelijk heeft, hoeft een goed pragmaticus daar dus zelf ook niet meer aan te twijfelen. Simpel.
Ten tweede trekt Wertheim een hele oude koe uit de sloot: in 2012 plakte de GeenStijl een bloksnorretje op het hoofd van televisiemevrouw Sonja Barend. Deden we heel vaak toen, vinden we lollig want dat is het ook. (U zult altijd te laag schatten hoeveel mensen iets te gretig willen booshappen op een paar zwarte pixels die strategisch in een pasfotootje gekleurd worden.) Wertheim schreef destijds een WütColumn over hoe de schrijvers en lezers van GeenStijl allemaal haatmongolen zijn die een spuitje moeten hebben. Lachend lachten wij daarom, in een topic waarin we in één adem Micha's recht op gemakzuchtige beledigingen van gehandicapte mensen verdedigden. Want zo zijn wij. Nooit kleinzielig. Altijd Charlie.
Het was toen, schrijft Wertheim nu, "Geen moment" in hem opgekomen "om GeenStijl te laten verbieden." Want vrijheid van meningsuiting. Maar wat Wertheim toen dus wél deed, was adverteerdersbellen met het Ministerie van Defensie, een gewaardeerd adverteerder op GeenStijl. Dus waar hij zich met het opzeggen van zijn NRC-abonnement vanwege hun Zwarte Piet-standpunt geen aan zijn eigen gelijk twijfelend pragmaticus toonde, probeerde hij met zijn rondje adverteerdersbellen omwille van een paar pixels op een plaatje ook nog om GeenStijl van inkomsten te beroven. Dat is geen rechtstreekse aanval op de VvMU door óns als redactie er op aan te spreken, maar wel een geniepige sluiproute naar minder bewegingsruimte voor het vrije woord van GeenStijl. Een beetje zoals Merkel zeg maar ook de deur openzet naar een veroordeling van Böhmermann: hij mág het wel zeggen, maar ze zal een potentiële obstructie van zijn uitingsvrijheid niet dwarsbomen.
En zo zijn er deze dagen veel te veel laffe tosti's die principiële debatten over VvMU aangrijpen om andersdenken aan te vallen, in plaats van zwaarbevochten Westerse kernprincipes ongezien te verdedigen. Als de vrijheid van meningsuiting steeds vaker áchter in plaats van ín de boekenkast moet, dan is adverteerdersbellen dus een telefoontje naar de nazi's, Wertheim. En we zouden een jood uit Oud-Zuid toch niet hoeven uitleggen tot hoeveel lange, lange decennia van eindeloze leedherkauwing zoiets kan leiden.
Micha Wertheim hijst niet de vlag van het vrije woord voor elke mening. En daarmee maakt hij het anderen automatisch gemakkelijker om hem te strijken. Wie zullen er nog zijn als ze zíjn vlag komen strijken?
* Waarbij 'ze' eerst de moreel verkrampte fatsoenshorden zijn, en dan pas de moreel failliete moslimhorden.
Oei: Facebook-censors hebben cartoonist Ruben L. Oppenheimer gebroken.