Geenstijl

Volgens sommigen leven wij in een seculiere maatschappij. Een beetje vreemde uitdrukking, omdat een maatschappij, een samenleving altijd een kleur heeft, een dominante cultuur die de sfeer in de openbare ruimte en in het publieke debat bepaalt. En seculier suggereert een soort neutraliteit, een kleurloosheid. Iedereen die een beetje om zich heen kijkt weet dat dit niet zo is. De steeds maar weer opduikende discussie over het niet welkom zijn van symbool A, bijvoorbeeld een blote borst, een kruis, een varkensmuts, een swastika in een prullenbak of het woord Pasen en het juist wel welkom zijn van symbool B, bijvoorbeeld een hoofddoek, een minaret of de woorden Mohammed, gezegend zij zijn naam, of Suikerfeest geeft aan dat de openbare ruimte en het publieke debat een permanent slagveld is en dat de toestand gekenmerkt moet worden als een min of meer gewapende vrede. Met enige goede wil kan men de overheid, de staat nog seculier noemen, in de zin dat die niet actief partij kiest maar als een soort scheidsrechter probeert op te treden. Ook dat is een illusie, maar daar dieper op ingaan leidt te veel van het onderwerp af. De dominante cultuur, die de openbaarheid vol kladt met reclame en vermaak, is het liberale humanisme. Dat is de kern van de identiteit van de overgrote meerderheid van de Nederlandse bevolking, zelfs van veel zich als christelijk of joods afficherende personen. Volgens sommige denkers en politici zouden we moeten teruggrijpen op onze joods-christelijke wortels, maar daarmee wordt de Verlichting en zo ongeveer alles wat er in de 19e en 20e eeuw gebeurt is in een klap weg gekieperd. Omgekeerd wil dat weer niet zeggen dat het hedendaagse humanisme geen joodse en vooral christelijke wortels heeft. Dat zit hem dan niet in het godsgeloof, dat voor echte humanisten min of meer taboe is – een ietsist of agnost kan nog net– maar in het beeld van de ander, vooral dat van de vreemdeling. Dit kan samengevat worden in de stelling: "iedereen is een mens als u en ik". Het gevolg van deze uitgeroepen totale christelijke broederschap is de plicht iedereen hulp te bieden, en, in geval van agressie, de andere wang toe te keren. Deze broederschap wordt de laatste tijd zelfs uitgebreid tot "Ieder dier is een dier als u en ik", waarmee naast racisme en seksisme nu ook speciisme tot de zonden der witte mannen is gaan behoren.

@VictorOnrust af te sluiten met wat passend christelijk gezang. Erbarme Dich in The Sacrifice van Andrei Tarkovsky: