Geenstijl

2015 was het jaar waarin de geschriften van de Koran het wonnen van de tekeningetjes van Charlie Hebdo en tevens het jaar waarin het destructieve gif van de islam wederom in Parijs vernietigend uithaalde naar het vrijzinnige hedonisme waar de joods-christelijke traditie zo joviaal ruimte aan biedt. GeenStijl reageert op deze gebeurtenissen immer op de enige denkbare manier: hard, scherp en nimmer apologetisch voor de superieure westerse waarden. De islam is een set slechte ideeën en die van ons zijn beter - zo simpel is het. Maar 2015 was ook het jaar waarin GeenStijl de deur openzette naar de vervolgvraag: Wat nu? Hoe pakken we "dit" aan? Hoe lossen we "dit" op? Er dook zowaar een Marokkaan op - Ahmed Aarad - die de handschoen durfde op te pakken. En in de wisselwerking die daarop ontstond met Russells Teapot, bloeit misschien iets moois op. Na een aantal polemieken over en weer, zet reaguurder theepot hieronder uiteen waar Ahmed en hij op dit moment zijn aanbeland. Opdat er in 2016 een mooi vervolg geven mag worden aan inhoudelijke, constructieve dialoog die zich niet door regressief-linkse dogma's het zwijgen laat opleggen. RUSSELLS TEAPOT - Waarom ik aan dit initiatief meedoe Ahmed Aarad publiceerde onlangs op GeenStijl een Manifest voor Integratieproblematiek, met de uitnodiging aan iedereen, de reaguurders in het bijzonder, om mee te denken over oplossingen voor de huidige islam-gerelateerde problemen en zo samen een nieuwe visie op integratie en migratie te formuleren. Aarad stelde al dat er eigenlijk weinig zaken zijn waarin hij en ik van mening verschillen. Dit is inderdaad zo, het is na twee keer op elkaar antwoorden wel duidelijk dat we, hoewel we op veel details van mening verschillen (zoals over het “wahabisme”), we het over het grote plaatje eens zijn. Ik ga dan ook graag op zijn uitnodiging in.

Ik heb gezien dat veel reaguurders, zacht uitgedrukt, vrij sceptisch zijn over Aarads aanbod en weinig vertrouwen hebben dat iets als “samen met islamitische mensen nadenken over oplossingen” ooit kan werken. Dat vind ik onterecht. Zo zijn er meerdere zaken waarover Aarad en ik het nu al meer met elkaar eens zijn dan eerst. Zo houdt hij grenscontroles nu open als een mogelijkheid, een punt waar hij aanvankelijk geen heil in zag. Ook verwerpt Aarad het voorstel van Marcouch en Tellegen om salafisme te verbieden en stelt hij voor om in plaats daarvan extremisme in het algemeen aan te pakken. Dat is nog een punt waarop we het eens zijn, in ieder geval wat betreft het plan van aanpak; mijn standpunt is immers dat het probleem breder ligt dan het salafisme, dus extremisme aanpakken is véél zinniger dan achter de red herring van het salafisme aanhollen. Denk daarnaast aan veel van de overige voorstellen die hij doet als onderdeel van de “stok:” geen geld of andere vormen van steun voor schurkenstaten of terroristische organisaties in het Midden-Oosten, naleven van de bestaande verboden tegen haatzaaierij, extremisme en terrorisme, haatimams weren uit het land, et cetera. Alsof je een willekeurige reaguurder hoort praten. Ik denk dat Aarad en ik allebei hetzelfde willen: de problematiek met islamitische minderheden oplossen en terrorisme effectief bestrijden. Er mogen dan een hoop meningsverschillen zijn, dit is wat mij betreft genoeg common ground waarop we kunnen samenwerken. Thee drinken Voor de duidelijkheid: het is niet mijn bedoeling (en ik denk ook niet die van Aarad) om gezellig thee te gaan drinken en braafjes te gaan dialogen zodat we onszelf lekker goed en tolerant kunnen voelen. We hebben tenslotte het over de grootste uitdaging waar de westerse beschaving op dit moment voor staat: hoe om te gaan met minderheden uit islamitische culturen en met de islam zelf. Het is naïef om te denken dat je dit soort clusterfucks van religieus conservatisme, terrorisme, segregatie, extremisme, verzuiling, intolerantie, criminaliteit en uitzichtloosheid op kunt lossen door lief te doen of te knuffelen of te proberen iedereen maximaal te accommoderen. Dergelijke linkse feelgood-politiek is juist wat voornoemde clusterfucks heeft veroorzaakt. Als we een realistische visie willen formuleren met elkaar, dan zal deze visie analyses, waarheden en voorgestelde maatregelen bevatten die voor velen niet makkelijk te accepteren zullen zijn, helemaal niet in vergelijking met de idealistische wensdromerij over Multiculturele Harmonie die we als maatschappij gewend zijn te zien als “oplossingen.” Voor diepgewortelde maatschappelijke problemen bestaan namelijk geen eenvoudige, leuke of aangename oplossingen. De waarheid is hard en dat zullen we moeten accepteren. Een principiële stellingname vóór de Verlichting Zoals afgelopen week ook op GeenStijl te lezen was, voelen veel minderheden zich geen Nederlanders. In plaats daarvan identificeren ze zichzelf bijvoorbeeld als Turken of Marokkanen, of als moslims. Eén van onze hoofddoelen zou moeten zijn om dit te veranderen. Als het wij-zij denken onder islamitische jongeren en hun gevoel “er niet bij te horen” er niet zou zijn, dan zou de neiging om te radicaliseren en actief hun thuisland te gaan haten ook veel minder makkelijk wortel schieten. Deze mensen moeten worden aangemoedigd om de westerse Nederlandse cultuur en normen en waarden te omarmen en zichzelf als Nederlanders gaan zien. Tegelijkertijd moet de rest van Nederland bereid moet zijn om geïntegreerde allochtonen als volwaardige burgers te accepteren, zoals Aarad ook al betoogde in zijn Manifest. Als we dit voor elkaar willen krijgen zullen we, in het formuleren van deze nieuwe visie op integratie, in ieder geval principieel stelling moeten nemen vóór de Verlichtingswaarden en de vrije samenleving, waarin deze minderheden moeten integreren. Dat is in ieders belang: niet slechts in het belang van de overige Nederlanders die minder overlast zullen ervaren, maar nog veel meer in het belang van deze minderheden zelf, zowel voor hun maatschappelijke emancipatie als voor hun persoonlijk welzijn. Het is namelijk een feit dat mensen in vrije, verlichte samenlevingen het meest gelukkig zijn. Iedereen die in Nederland geboren is verdient dat. Het lijkt een vanzelfsprekendheid dat het een goede zaak zou zijn als bepaalde minderheden westerse waarden, zoals bijvoorbeeld het gelijkheidsbeginsel, zouden overnemen. Daar kan toch weinig bezwaar tegen bestaan, zou je zeggen. Dat valt tegen. Met name onder linkse mensen lijken normen en waarden uit de Bronstijd weer helemaal in de mode te zijn. Daarnaast tolereren we dat een Turkse overheidsorganisatie als Diyanet, aangestuurd door de buitengewoon naargeestige islamistische dictator Erdogan, actief de Nederlandse identiteit van onze “Nederturken” mag ondermijnen. Met schrijnende gevolgen. Denk aan de rel rond de Arnhemse jongerenwerker Mehmet Şahin in 2013. Toen een Turkse tiener een totaalgestoord antisemitisme aan de dag legde waar de meeste neonazi’s nog een puntje aan kunnen zuigen, wat waren toen de reacties uit de Turkse gemeenschap? Men nam het op voor de raaskallende haattiener en diens geesteszieke overtuigingen en de jongerenwerker werd de buurt uit gepest. Vervolgens kreeg hij een strafrechtelijke waarschuwing van het OM aan zijn broek, enkel en alleen omdat hij poogde de Verlichtingswaarden van onze beschaving te verdedigen tegen de (door de Turkse staat gecultiveerde) middeleeuwse haat en achterlijkheid waar deze jongeren in opgroeien. Hieruit blijkt hoe diep we gezonken zijn als maatschappij. Wij hadden, als samenleving, toen principieel stelling moeten nemen vóór de Verlichting en tégen deze jaren-30 mentaliteit en deze jongerenwerker, die poogde wat Verlichting in de middeleeuwse Diyanethoofden te praten, hadden we onvoorwaardelijk moeten steunen. Onze boodschap naar deze mensen had moeten zijn: “Wij zijn een ontwikkelde samenleving en in het verleden hebben we door schade en schande geleerd om racisme categorisch te verwerpen. Dit is niet onderhandelbaar. Als je daar niet in mee wilt gaan en op joden wilt haten dan mag je dat doen in Turkije. Wij zijn een open en tolerante maatschappij, maar hier ligt de grens.” In plaats daarvan toonde de burgemeester respect en begrip voor één van de voornaamste aanjagers van deze heksenjacht en zette het immer opportunistische, ruggengraatloze en principeloze D66 een andere neanderthaler op hun kieslijst in een ordinaire poging om stemmen te winnen onder deze onaangepaste bevolkingsgroep. Zolang dit kan, geven wij als samenleving het signaal af aan deze minderheden dat het niet nodig is om te integreren, dat het niet nodig is om fundamentele waarden als ons non-discriminatiebeginsel in acht te nemen, dat het helemaal prima is als je parallelle samenlevingen sticht binnen onze landsgrenzen, gebaseerd op culturele waarden die onverzoenbaar zijn met de onze. Sommige linkse fopwetenschappers roepen zelfs dat wij Nederlanders onze fundamentele grondrechten maar moeten inleveren om intolerante culturen geen aanstoot te geven. Geen wonder dat deze bevolkingsgroepen dramatisch slecht geïntegreerd zijn, ze worden immers van alle kanten aangemoedigd om zich vooral af te blijven zonderen en zich niet aan te passen. Hier moet heel veel veranderen. Aarad en ik willen eigenlijk hetzelfde als wat Şahin wilde: mensen als deze Turkse tiener laten integreren in de 21^e eeuw, de kloof tussen verschillende bevolkingsgroepen wegnemen. We weten dus alvast dat we op de nodige weerstand kunnen rekenen, niet alleen vanuit deze minderheidsgroepen zelf maar ook vanuit onze eigen elite, die deze kloof liever in stand houdt uit electorale overwegingen (of gewoon uit ideologisch multicultureel gutmenschgezweef, waarin het eufemisme “verscheidenheid” wordt gebruikt om segregatie als iets wenselijks te verkopen). We moeten beseffen dat niet iedereen deze problemen wíl oplossen. Onderwijzers, pedagogen en PVV-stemmers Aarad heeft het over een groep van “politieagenten, journalisten, bloggers, onderzoekers en advocaten” om samen over oplossingen te denken. Dat is een goed begin, maar ik zou in ieder geval nog twee groepen toe willen voegen. Ten eerste mensen die ervaring hebben in het onderwijs of in de pedagogische hulpverlening. De segregatie van islamitische minderheden begint namelijk al vroeg in de ontwikkeling van kinderen, door peer pressure op het schoolplein of op straat, of door hun opvoeding thuis. Daarnaast leren ze via ons onderwijssysteem en items in het Jeugdjournaal dat allochtone mensen gehaat, onderdrukt en gediscrimineerd worden door gemene racistische autochtonen, een ongenuanceerd schrikbeeld dat de verschillen tussen de groepen verder benadrukt en wederzijdse angst en wantrouwen verder aanwakkert. Dat is ook iets wat moet worden tegengegaan. Ten tweede, nog belangrijker, hoop ik dat we “gewone mensen van de straat,” zonder opleiding of speciale deskundigheid, ook hierbij kunnen betrekken. Bijvoorbeeld de autochtone Nederlanders die door de jaren heen hun geliefde volkswijken in Amsterdam, Den Haag of Utrecht hebben zien verpauperen en nu gedesillusioneerd en ontworteld in Almere, Zoetermeer of Houten wonen. Het zijn de “lagere klassen” die het meest hebben geleden onder de psychotische immigratiepolitiek van de afgelopen halve eeuw, zonder dat hen ooit enige inspraak is gegeven. Zij zijn nooit uitgenodigd om mee te denken, hun mening te geven of hun ervaringen te delen, want de linkse luchtfietsers die de besluiten namen (en zelf in rijke blanke elitewijken woonden) voelden zichzelf moreel en intellectueel gezien te verheven om ooit aandacht aan hen te besteden. Dit is natuurlijk een van de meest boosmakende aspecten van het multiculturele wanbeleid. Het zijn deze autochtone Nederlanders die hun cultuur en hun manier van leven moesten opgeven, zonder daar ooit iets voor terug te krijgen. Zij moesten hun zelf opgebouwde rijkdom beschikbaar stellen om te delen met immigranten, zij moesten concessies doen aan de culturen en religies van de nieuwkomers en in plaats van de door multiculturele dromers beloofde “verrijking” hebben zij verloedering, criminaliteit en zelfs racistische haat ontvangen als loon voor hun gastvrijheid. Dat deze mensen razend zijn is begrijpelijk en terecht. Het mag best wel eens erkend worden dat zij door een arrogante politieke elite op een misselijke manier zijn behandeld de afgelopen 40 jaar. Ze verdienen het om eindelijk ook eens gehoord te worden, in plaats van als racisten en tokkies in de hoek gezet, gemarginaliseerd en genegeerd te worden, zoals de linkse politiek, media en “sociale” “wetenschappers” nog altijd doen als deze mensen het wagen om rechtse meningen te uiten over migratie- of integratieproblematiek. Geen wonder dat de PVV richting de 40 zetels gaat. Integratie- en migratieproblematiek raakt de lager opgeleiden het meest. Als wij hen niet uitnodigen dan missen we het doel volledig en lopen we het gevaar om het zoveelste elitaire praatgroepje van louter hoogopgeleide mensen te worden. Daar moeten we voor waken. Daarnaast is het een enorme misvatting om te veronderstellen dat hoger opgeleiden het beter zouden weten dan lager opgeleiden. Daarom hoop ik ook dat zoveel mogelijk mensen zich aanmelden om met dit initiatief mee te doen, of ze nou hoog- of laagopgeleid zijn, of ze nou allochtoon of autochtoon zijn. Zie het als een kans om eindelijk eens iets te ondernemen tegen al die misstanden waar je je elke dag opnieuw over opwindt. Ik heb er in ieder geval zin in! Russells Teapot