Geenstijl

De EU takelde in 35 jaar af van 30% naar 17% van de wereldeconomie. Nederland vormde in 1980 nog 1,3 % van deze economie, dat is gekelderd tot 0,7%. Dat is niet volledig te verklaren vanuit de groei van opkomende landen zoals China, aangezien de Verenigde Staten maar een kwart terugliep. We zijn de sukkels. Of je nu Lubbers (CDA), Kok (PvdA), Balkenende (CDA) of Rutte (VVD) wilt herinneren: het maakt niet uit. Allemaal slagen ze er niet in om de massale bestedingen in de maakbare multiculturele maatschappij te verzilveren. In plaats daarvan houden we probleemwijken. Dat zet dus een streep door de Europese gedachte dat we landen op sleeptouw kunnen nemen voor ons eigen gewin, aangezien het niet schijnt te lukken met wijken, regio's of nieuwe lidstaten. Dat EU lidmaatschap nodig is voor de Nederlandse handel is een leugen. Het eerste bewijs is Singapore, ook een handelsnatie: het kan dus wél solo. Het tweede bewijs is het gemak waarmee werkgelegenheid wordt geëxporteerd naar Azië & Afrika, om daarna de gemiste productie te vervangen met import via Rotterdam. Er is nu al een probleem van structurele werkloosheid voor laaggeschoolden. Maar langzaamaan begint ook een diploma geen baangarantie meer te vormen. Niet alleen de maakindustrie pakt zijn biezen naar goedkopere oorden, zelfs de overheid koopt haar ICT-projecten in bij partijen die het echte werk overlaten aan Indiërs - één van de fundamenten onder het debacle met de toeslagen.

Onze banen worden niet ingenomen door vluchtelingen, maar door mensen die hier nooit geweest zijn en voor een kommetje rijst onze telefoontjes, kleding en software maken. Een circus van makkelijke handel met de EU in plaats van binnen de EU. Internationaal ondernemen is een feest van lagere lonen, loonbelasting en de mogelijkheid tot geaccepteerde belastingontduiking. Rode cijfers Deze ellende geeft een gat op de begroting, nu de rijksoverheid harder groeit dan de economie waarmee ze een parasitaire relatie heeft. De overheid als deel van een westerse economie is in twee generaties gestegen van een tiende naar de helft. We bezuinigen al lang niet meer om de welvaartstaat duurzaam houdbaar te maken, maar snijden meedogenloos in politieke paniek. Het faillissement van TSN was volkomen voorspelbaar. Geen enkele arbeidsintensieve commerciële organisatie overleeft een onaangekondigde teruggang in afzet van een derde. Al helemaal niet als ook nog eens de tarieven dalen. De salarissen dalen immers niet, evenals het aantal vaste aanstellingen. Enorme reserves voor versoberde kantonrechtersformules zijn er evenmin. Generatieconflict. Een huidige thuiszorgmedewerkster van 55 krijgt bij faillissement eerst jaren WW en daarna tot haar AOW een bijstandsuitkering zonder vermogenstoets. Deze thuiszorgmedewerkers verlaten hun nobele baan en karig salaris voor een duur circus bij het UWV en gemeente. Aangezien alles betaald wordt vanuit de samenleving is er dus geen enkele sprake meer van een bezuiniging. Een jongere thuiszorgmedewerker krijgt hooguit een maand WW per gewerkt jaar, en pas een bijstandsuitkering als het huis en auto verkocht is en het spaargeld onder een paar duizend euro ligt. Gezien het enorme gebrek aan werkgelegenheid op de werkvloer en het gebrek aan opleiding en ervaring buiten de basale zorg hebben beide groepen een afstand tot de arbeidsmarkt. Crashtest TSN had graag de lonen in overleg gecontroleerd willen laten dalen. De vakbond koos voor de confrontatie. Ondanks dat de sociale partners enkele jaren naar deze escalatie hebben toegewerkt neemt niemand de moeite te vertellen wat er gaat gebeuren. Via het faillissement zullen anderen gaan werken voor het salaris wat de vakbond bij de rechter heeft geweigerd. Er is in Nederland een loongarantieregeling, dus het eventueel achterstallig loon over de afgelopen drie maanden wordt door het UWV betaald. Daarna kan een curator ervoor kiezen om een bedrijf zes tot acht weken door te laten draaien. Ook dit loon wordt door het UWV betaald. Er zijn dus vier maanden om een oplossing te zoeken, (op uw kosten), alleen die is er fundamenteel niet. Communicatie Bij een doorstart (als geheel of in delen) is de nieuwe rechtspersoon volledig vrij in het aannemen van nieuw personeel. Aangezien de meeste cao’s bepalen dat werknemers uit het vorige bedrijf recht hebben op een vaste aanstelling tegen het oude salaris zijn deze oudere werknemers kansarm in deze fase met dank aan de vakbond. Martin van Rijn doet ondertussen niets. Helemaal kansloos wordt het als de doorstartende partij jaarcontracten uitdeelt. De vakbond gaat dat protesteren voordat er getekend en gewerkt is, waardoor nóg minder ervaren krachten een baan krijgen. Terwijl een geslepen advocaat zijn cliënt laat werken, na een paar maanden meldt dat de proeftijd en einddatum dode letters zijn, en vervolgens verzoekt om de rest van het salaris. Calculerend Voor de staat is een faillissement van TSN na 1 januari goedkoper dan ervoor. Dus de verplichte poging om de zorgverlening te behouden zonder de zorginstelling te redden zal minimaal vijf weken duren. Echter de staat heeft zelf besloten de tarieven maximaal onderdruk te zetten door een aanbodsoverschot van vaste aanstellingen te combineren met een vrije markt doctrine. Voor mensen met een bijstandsuitkering is een baan in de thuiszorg niet interessant. Het loon ligt nauwelijks hoger dan de uitkering. Erger nog, de eerste drie dagen per week worden volledig gekort op de uitkering. De vierde dag wordt afhankelijk van de persoonlijke situatie verrekend met uitkering of toeslag. Een garantie op de vijfde “winstgevende” dag is er niet. Tweedeling De nieuwe flexwerkers in de thuiszorg zullen dus vooral voordeurdelers zonder recht op bijstand zijn. Jongeren bij hun ouders, of stelletjes waarvan er al eentje werkt. Alleen zij gaan er netto fors op vooruit bij het betreden van de arbeidsmarkt. Dit geeft een tweedeling in de maatschappij, omdat het financieel verstandig is óf allebei thuis te zitten, óf allebei niet. De grote vragen voor onze generatie zijn hoe werk weer lonend wordt voor iedereen, werkgelegenheid weer terugkeert naar Europa, binnenlandse bestedingen weer oplopen en onze overheid weer kan rusten op haar belastingbetalers.