Geenstijl

Zo. Deze Marokkaan heeft ballen. Ahmed Aarad leverde afgelopen weekend een opiniestuk in bij de GeenStijl, waarin hij het wereldbeeld van een boel reaguurders tartte. Dat moet je ook maar durven. Het leidde ook nog tot een tegenstuk (en de terugkeer) van Russells Teapot. Maar Ahmed was de eerste om daarover te juichen. Nu is hij terug met nog een artikel - en nog steeds niet bang voor de reaguurders. Sterker nog, jullie krijgen allemaal een standje van Ahmed. Alleen al daarom doen we weer gretig knip/plak - wij willen zelf ook wel eens vermaakt worden namelijk. Zeker als we daarbij ook nog iets kunnen leren. Tijd voor nieuw veiligheidsbeleid Een levendige, inhoudelijke discussie die erop is gericht gedeelde oplossingen te vinden voor heftige problemen. Op GeenStijl. Dat lijkt zelfs voor veel reaguurders even wennen. Ik ben er blij mee, in het bijzonder met de mooie bijdragen van Feynman en Russells Teapot. Goede kritiek mag niet onbeantwoord blijven. Laten we een poging doen. Expliciet niet om ons gelijk te behalen, maar om het inzicht bij iedereen, ook onszelf, te laten groeien. Dat veel reaguurders met een pennenstreek mensen afschrijven die een serieuze discussie nastreven, is jammer. Zwelgen in je eigen gelijk maakt niemand wijzer. Je kunt alleen streven naar kennis en inzicht, maar daarvoor moet je wel je vingers uit je oren halen. Het lijkt wat dat betreft op de politiek van dit moment: een ernstig gebrek aan visie op belangrijke ontwikkelingen in de samenleving en dan vervolgens als een kip zonder kop reageren op vreselijke incidenten.

Veel van de reaguurders hebben de moeite genomen om onze bronnen te bekijken. Niemand verwerpt de analyse dat de financiering van het wahabisme een van de kernproblemen is waar er nog voldoende te doen is. Veel reaguurders stellen of lijken te denken dat alle moslims eigenlijk streven naar wat IS en rijke golfstaten, waaronder Saudi Arabië, voorstaan. Maar dat roept de vraag op waarom al die moslimlanden dat dan nog niet een dergelijk beleid hebben ingevoerd? Natuurlijk, er is weinig ruimte voor echte democratie in het Midden-Oosten, maar er is toch echt een wereld van verschil tussen bijvoorbeeld Marokko, Egypte en Saudi Arabië. Door te doen alsof er geen verschil is tussen de twee en door beide groepen gelijkelijk te behandelen, wordt de polarisatie versterkt. Grenzen sluiten heeft niet zomaar zin Een punt dat ik heb geprobeerd te maken is dat de grens dichtgooien minder zal bijdragen wat betreft onze veiligheid dan het wegnemen van de oorzaak. Het probleem bestaat immers nog steeds. Van alle aanslagen hebben we geleerd dat een beperkt aantal gestoorden in staat is om een stad, land of zelfs de wereld te ontregelen. Het sluiten van de grenzen zal naast dat het vooral veel overlast en economische schade veroorzaakt ook een signaal zijn van onze onmacht en onverschilligheid. We sluiten dan echte vluchtelingen buiten die slachtoffer zijn van dit geweld en het beleid van de afgelopen jaren. Dat Europa en dus ook Nederland een gezamenlijk en goed werkend gedeeld asielbeleid nodig heeft is duidelijk, inclusief een goede screening bij binnenkomst én begeleiding. Dat gaat dus voorbij grenzen dicht: de grensbewaking slimmer en effectiever, maar vooral ook: gezamenlijk aanpakken. 'Wir schaffen das' roepen zonder de noodzakelijke voorbereidingen te treffen is rampzalig. Salafisten of wahabisten? Ik pleit voor het gebruik van de term wahabisme om de terroristische groeperingen te beschrijven. De term salafisme is minder precies. Russells Teapot heeft volledig gelijk: er zijn veel meer salafisten dan wahabieten. Maar daar zitten drie verschillende stromingen in waarvan alleen de kleinste groep gewelddadig is. De puriteinen en de activisten zullen de wapens alleen opnemen in uitzonderingssituaties, zoals de burgeroorlog in Syrië. Zij streven op andere manieren wel naar een islamistische samenleving. Dit onderscheid verklaart het verschil tussen de vier tot vijf miljoen wahabieten, ten opzichte van de tien- tot twaalfmaal zoveel die Russells Teapot noemt. Volgens Russells Teapot zijn er ook niet-wahabistische groepen terroristisch. Wij denken daar anders over. Hamas en Hezbollah zijn niet wahabistisch, maar plegen ook geen aanslagen in het westen en zijn gericht op een lokaal conflict, en niet op islamitische expansie. Hun gewelddadige rol in Israël verdient het om te worden bestreden, maar het is van een andere orde dan wat de wahabieten willen. Onze bondgenoten in het Midden-Oosten komt het wel goed uit om ook hun strijd te financieren. Een oplossing in Israël zou zeker bijdragen aan meer stabiliteit in de hele regio, en tegelijk een deel van de argumenten van wahabistische organisaties als IS ondermijnen. De Moslimbroederschap, tenslotte, is decennialang gefinancierd door Saudi Arabië en valt nadrukkelijk wel binnen het wahabisme. Pas bij de door de broeders gewonnen verkiezingen in Egypte kwamen ze in openlijk conflict met Saudi Arabië. Bommen op IS: wel of niet? Bommen gooien op IS zonder strategie is zinloos, maar dat wil niet zeggen dat het militaire instrument volledig bot is en ongebruikt in de la moet blijven liggen. Een goede blik bijvoorbeeld op de geschiedenis van Afghanistan toont aan hoe een geweldsspiraal steeds dieper kan worden. Tot de inval van de Sovjets in 1979 was Afghanistan een tamelijk modern land met een relatief hoog opgeleide bevolking en betrekkelijke vrijheid. Vijfendertig jaar later is het een puinhoop en is geweld er aan de orde van de dag. Geen wonder dat de wahabistische Al-Qaida zich er thuis voelde. En dan blijken drone-aanvallen contraproductief. Dat zeggen alle betrokkenen van generaals tot regionale hoofden van inlichtingendiensten. Iedereen kan zich voorstellen dat als je je familie voor je ogen ziet ontploffen op een huwelijksfeest, je daarna wat vatbaarder bent voor radicalisering. Het westerse beleid om dictators in het zadel te houden als dat goed is voor onze handel, is cynisch en kan op de langere termijn niet goed blijven gaan. Als we dan ingrijpen laten we steeds een humanitaire rotzooi achter en zijn dan verbaasd dat de meest extremistische en gewelddadige groepen de macht grijpen. Dat bedoelen we met falend beleid. Het sturen van steeds meer wapens gaat ook geen duurzame oplossing bieden. Ook in Syrië hebben we nog niet het begin van een strategie voor duurzame vrede gezien. Zolang Rusland en de VS hun belangen zwaarder laten wegen dan de veiligheid van de bevolking, de regio en Europa komt die er ook niet. Radicaliseren achter de PC Voor de situatie in Europa is het belangrijkste dat we ons niet laten meeslepen in een simplistisch wij-zij verhaal. Iedere moslim is anders, net als iedere Nederlander of iedere Zeeuw. Interessant is het, dat het vaak juist niet-religieuze jongeren zijn die radicaliseren. Radicaliseren doe je blijkbaar vooral achter de PC en niet in de moskee. In 20% van de gevallen, zoals het door Russells Teapot aangevoerde onderzoek, gaat het om hoger opgeleiden, dat klopt. Dat zijn over het algemeen, in alle samenlevingen, de mensen die het hardst streven naar verandering. Tot slot mogen wij best trots zijn. Wij zijn in minder dan 1 weekend en 2500 woorden verder gekomen dan ons parlement in tien jaar. Dat mag ook wel gezegd worden. Dit gesprek is wat ons betreft nog lang niet over. We zijn op weg om met zijn allen gezamenlijke uitgangspunten te vinden voor een nieuw veiligheidsbeleid en willen die graag verder uitwerken. Reaguurders! Wie doet mee? AHMED AARAD