Oekraïne is een geweldig land en het verbaast me dat zo weinig buitenlandse toeristen dit land bezoeken. Dat er een oorlog in het oosten van het land woedt, betekent niet dat het hele land (bijna twee keer zo groot als Duitsland) gevaarlijk is. Ik was deze week in het zuidelijke Cherson (niet te verwarren met het door tokkie gajes verpauperde Griekse Chersonissos), zo’n twee uur rijden van het door Rusland geannexeerde schiereiland de Krim. De rivier de Dnjepr eindigt in Cherson waarna het uitmondt in de Zwarte Zee. Het zonnetje scheen, felblauwe lucht, en het was tijd om eens goed na te denken. Met mijn iPad in de handen ging ik zitten op de top van een heuveltje met de intentie om een boek (e-book) te lezen. Ik kon mijn ogen echter niet van de mooie, haast eindeloze rivier houden. De stilte, op wat zwerfhondengeblaf na dan. Aan de overkant van de rivier liggen eindeloze velden en moerassen. Honderden kilometers verder woedt er een oorlog. De overkant van de rivier leidt in de richting van het kille oosten van Oekraïne. Dit is de rivier die het land in twee delen heeft gesplitst. Al voordat er meerdere oorlogen werden gevoerd in dit land.

De groeten uit Cherson trouwens. En van deze lieve baboesjka. pic.twitter.com/KfVNdBDOOK

— Stefan Huijboom (@SHuijboom) 4 november 2015

De Dnjepr begint ten noorden van Kiev nabij de grens met Wit-Rusland en dwarrelt dwars door het midden van Oekraïne om uiteindelijk te eindigen in Cherson. Symbolischer kan het haast niet. De rivier die het westen en oosten van elkaar scheidt. Geen politieke motieven, nee, gewoon een natuurlijk verschijnsel. Laat dat nou ook net het probleem zijn waar Oekraïne mee worstelt. Het westen dat zich meer met Europa wil verbinden en het oosten dat haar heil liever zoekt bij Rusland. De lokale verkiezingen van 25 oktober laten die conclusie ook zien. In het oosten van Oekraïne dat in handen van Kiev is, is de steun voor pro-Russische aan Janoekovitsj gelieerde partijen groot. Laat ik vooropstellen dat dit geen column wordt waarin ik alle obstakels benoem die het EU-Associatieverdrag in Oekraïne moet overkomen. Pro-Russische partijen, de steenrijke oligarchie, de corruptie, de zwakke economie, etc. U kent het allemaal wel. Oekraïne is bovenal een land waar ik graag woon en elke dag geniet van wat het land mij te bieden heeft. Prachtige, uitgestrekte natuur, de diversiteit aan steden om te bezoeken, de vriendelijkheid van de mensen hier, de heerlijke Oekraïense cuisine, etc. Of u nou voor of tegen het EU-Verdrag met Oekraïne bent, ik raad u allen aan om dit prachtige land te bezoeken. De zomerse stranden in Odessa, de prachtige wintersportgebieden in de Karpaten of gewoon een citytrip naar Lviv of Kiev. Doe het! Zie wat dit land te bieden heeft. Met een slechte economie en een dalende lokale munt, is het voor ons Nederlanders spotgoedkoop (voor de oorlog was 1 euro 10 hryvnia en nu is 1 euro 25 hryvnia). Tijdens mijn bijna anderhalf jaar verblijf in dit land heb ik geleerd dat ik als journalist voor de lokale krant Kyiv Post enkel goed kan functioneren zolang ik me onderdompel tussen de normale Oekraïners. Zo wakker je als journalist namelijk je nieuwsgierigheid aan. Dat was ook de reden dat ik ben gaan wonen in een typische volkswijk in Kiev, Darnytsia. De meeste buitenlandse journalisten die zich correspondent noemen in Oekraïne gaan in de relatief duurdere wijken in het centrum wonen (is alsnog erg goedkoop vergeleken met Nederland). Nee, om een land goed te begrijpen, is het belangrijk dat je je onderdompelt in de ‘normale’ Oekraïner. Een buitenlandse correspondent in Nederland gaat toch ook niet op de grachtengordel wonen om vervolgens te stellen dat ie Nederland heel erg goed begrijpt en dat ie de situatie in de Schilderswijk vanaf zijn grachtenpand aan de Herengracht goed kan analyseren? Of zie ik dat verkeerd? Terwijl mijn ogen langs de blauwe Dnjepr rivier gleden, moest ik hieraan denken. Het zat me namelijk dwars, alle ongefundeerde kritiek die ik te verduren kreeg door types die een te positief beeld van Oekraïne hebben (kritische berichtgeving wordt gelijkgesteld met Russische propaganda), dan wel door de stereotype ‘ik haat GeenStijl, dus ik ben voor Oekraïne’-figuren. Of zelfs ex-correspondenten (waarom ze gestopt zijn na een korte tijd weet ik niet) die zonder argumenten beweren dat het bijzonder slechte stukjes zijn dat ik schrijf (want GeenStijl!). Diezelfde ex-correspondenten zullen wel in een riant flatje hebben gewoond omringd door de rijkere en welgestelde Oekraïners om vervolgens te stellen dat ze het land door en door kennen en zichzelf de naam “oekraïnewatcher” dan wel “oekraïnekenner” geven. Ik ken namelijk geen enkele correspondent in Oekraïne die in een buitenwijk woont zoals ik. “Beneden hun stand” zullen de withuidjes (de meeste journalisten zijn blank) dat noemen in Nederland. Welke buitenlandse journalist zou er nou in de Schilderswijk in Nederland willen wonen om vervolgens zichzelf “Schilderswijkkenner” te noemen? Degene die dat doet, verdient van mij een pluim en mag ongecensureerd schrijven over de Sharia-driehoek Schilderwijk. Uw man in Oekraïnistan staat tot zijn knieën aan toe in de modder daar waar de verhalen er toe doen. Geen propaganda, maar wel kritisch. Dat is waar u het mee moet doen, en ik ga u niet vertellen dat u voor of tegen het EU-Verdrag moet stemmen. Dat moet u namelijk lekker zelf weten.

Ik kreeg deze helm als gift van legersoldaten. Niet dat het bij dit checkpoint gevaarlijk is hoor pic.twitter.com/yKda47mZPk

— Stefan Huijboom (@SHuijboom) 5 november 2015

Als amateurfotograaf ga ik een projectje doen om Oekr. soldaten te portret te fotograferen. Wat vinden jullie ervan? pic.twitter.com/54fgg6Faw2

— Stefan Huijboom (@SHuijboom) 4 november 2015