Geenstijl

Aangezien de uitslag van de verkiezingen in juni 2015 de Turkse dictator president Erdogan niet beviel, zorgde hij eigenhandig voor nieuwe verkiezingen. Zijn islamitische AK Partij behaalde geen absolute meerderheid, de Koerdische HDP haalde voor het eerst de kiesdrempel en Erdogan kon niet anders dan de vorming van een coalitieregering saboteren. Tel daarbij op dat er links en rechts wat bommen afgingen in Turkije - allemaal altijd de schuld van anderen, nooit van Erdogan of zijn handlangers - en hey presto: Erdogan forceerde nieuwe verkiezingen. Want een coalitie met anderen, dat brengt hem niets. Hij wil de macht, de absolute macht. Dat Erdogans AK partij de verkiezing van vandaag zal winnen, staat buiten kijf maar aan mij heeft het niet gelegen. Zoals elke expat die in den vreemde woont mag stemmen, mogen de Nederturkjes dat ook. Oom Erdo wil natuurlijk dat we dat allemaal doen op zijn partij en om dat nog ‘ns wat kracht bij te zetten stuurde hij een hoop van de dubbelepaspoortigen een brief. Iedereen en z’n moeder boos want hoe kwam Erdo aan die adressen? Aangezien geen van de vijf in Nederland woonachtige Umartjes die brief heeft gekregen kun je er je vermogen én erfenis om verwedden dat het via een moskee, een culturele club of een andere indoctrinerende Turkse instantie op Nederlandse bodem is geweest.

Wat wij ons in Nederland niet realiseren maar de Turken des te meer, is dat stemmen een recht is. Vroeger verbaasde ik me over mensen die terugvlogen van hun zomerhuis om te gaan stemmen in de stad waar ze geregistreerd waren, maar nu was ik één van hen. In het kader van elke stem tégen Erdogan is er één, vloog ik naar Kusadasi waar ik geregistreerd ben – krijg je als je er een huis hebt. De hele buurt trots op me – maar écht trots want stemmen is een récht. In een land als Turkije, waar onderdrukt worden aan de orde van de dag is (door familie, werkgevers, mannen, rijken, islam – verzin het, en het is vanzelfsprekend), zien mensen het stemrecht als hún kans om zich te laten zien. Horen. Dus toog ik vanochtend met m’n Koerdische buurvrouw naar het stembureau. De stemming was gespannen en feestelijk tegelijk. Vandaag gaat het gebeuren! Toch? Op het stembureau komen we de zwager van mijn buuf tegen; hij straalt hij van oor tot oor: hij heeft gestemd! En zijn twintigjarige zoon heeft de hele nacht in een bus gezeten om van 200 kilometer verderop waar hij werkt naar Kusadasi te komen om te stemmen. Inmiddels zit hij alweer in de bus terug naar Bodrum. “Wat goed dat je er bent, speciaal uit Nederland!” Het is aandoenlijk. Mensen stimuleren en prijzen elkaar. Het stemmen zelf is net als in Nederland: in een school, in diverse lokalen waar achter een bureau heel veel mensen zitten. Ze leggen uit hoe het moet, je gaat het stemhok in, moet het rondje stempelen van de partij waar je je stem aan geeft, het biljet moet in een envelop en daarna in een bus, voor de tafel waar de vrijwilligers aan zitten. Je mag vooral geen foto in het stemhokje maken. Maar dat zeggen ze achteraf. Ik lieg braaf dat ik dat uiteraard niet gedaan heb. Inmiddels ben ik onderweg terug naar Nederland. Ik heb de boel losgelaten maar de Nederbelg die ik op Istanbul Airport tegenkom, stapt kotsmisselijk op zijn toestel naar Antwerpen. Erdogan heeft door list en bedrog de macht gegrepen. De absolute macht. Nu kan hij de grondwet veranderen, hij kan zichzelf, als President van Turkije, door zijn parlementsleden laten kronen tot dictator. Dat was hij al, natuurlijk. Maar over wat er nu nog komt, kan Turkije - en de rest van de wereld - alleen maar fantaseren. De Turkse bevolking én Erdogan kennende hou ik mijn hart vast voor de burgeroorlog die deze uitslag – vroeg of laat – met zich mee zal brengen. . . .

Op een vliegtuig wachten. Ik kan dat. pic.twitter.com/zGbcsOOwC2

— Ebru Umar (@umarebru) November 1, 2015