Geenstijl

Een paar weken geleden publiceerden we een ingezonden brief met de titel 'Pedonetwerken: sporen naar hoge Europese kringen'. Diezelfde inzender meldt zich nogmaals, ditmaal met een relaas over de onlangs overleden seriemoordenaar, kinderkindernapper, martelaar en pedofiel Koos H.. Waarom heeft Dutroux, Dutroux, en H. slechts H.? Hij vraagt het zich af. En legt het hieronder aan de lezer voor. Komkommerpedofiel Koos H. Komkommertijd is de tijd dat de politiek met reces is en de media met vakantieroosters draaien. Er vindt dus ook geen nieuws plaats. Als Den Haag weer terugkomt uit de Toscaanse villa’s gebeuren er pas weer dingen. Dan vinden er weer feiten plaats. Dat werk. Tot die tijd klimt de kat in de boom en laat tante Mien de taart aanbakken. En Koos H. is overleden in zijn cel. Nader beschouwd blijkt Koos een komkommercrimineel te zijn die erin is geslaagd om in komkommertijd te overlijden en ondanks een gutsend bloedspoor consequent met de korte achternaam in de krant te blijven komen. Ter vergelijking: zijn maatje Marc D. leeft nog. Een soortgelijke crimineel die erin is geslaagd om in de Belgische media blijvend voluit genoemd te worden als volksvijand nr. 1. Zijn naam en misdaden worden dan ook niet afgekort: Marc Dutroux, pedofiel, beul, slachter, pooier, etcetera. Maar Nederland heeft Koos H.. Beroep: ‘seriemoordenaar’. Lees: zwaar gestoorde pedofiel. Hij bekende uiteindelijk slechts drie van de vele moorden op met name pubermeisjes die hij op zijn ontbrekende geweten heeft. Want dankzij die bekentenis kon hij naar een andere afdeling worden overgeplaatst. Tbs, dus beter. En dat is verdacht. Bovendien: waarom niet net als met Dutroux ‘Koos Hertogs, beroepspedofiel’ in alle media? Ook verdacht. Over de rest van zijn vermeende slachtoffers (±40 anderen) hield hij weer stijf zijn klep. En de media en justitie hielden de boeken ook dicht. Zoveel meisjes moeten immers wel duiden op een netwerk, moeten wel duiden op pooieractiviteiten, en moeten wel leiden naar de duistere wegen van de macht in dit land. Ook verdacht. Wat later nog werd versterkt. Veel te compromitterend voor een gerechtelijk onderzoek. Dus Koos Hertogs bleef Koos H. en Koos bleef ook slechts seriemoordenaar. En wij bleven braaf naar het Achtuurjournaal kijken.

Koos had een geluiddicht martelkamertje op zolder, leverde zijn meisjes zeer waarschijnlijk aan een breder netwerk van hooggeplaatste medelanders die er hun komkommers in konden prikken, en Koos was er zelf ook niet vies van. Criminelen hebben immers ook rechten. Maar in België denken ze daar anders over. Aan de Belgen hebben we het te danken dat pedofilie in Nederland überhaupt nog strafbaar is. Sinds de ophef over Dutroux – honderdduizenden Belgen demonstreerden het land op haar kop – is pedofilie een heel vies woord geworden. U leest het goed: geworden. Dat was het namelijk niet. Een behoorlijk aantal politieke partijen en maatschappelijke organisaties wilden tot dan toe pedofilie legaliseren. Het was immers geen keuze maar een geaardheid. Maar het Belgische volk ontstak in grote woede nadat Dutroux gepakt werd en de lakse rollen van de politie en justitie bekend werden (toevallig, net als met Koos H. in Nederland). Zo boos was het volk dat het pedofilie=lief project in Europa naar buiten toe maar even werd geparkeerd door de betrokken partijen en organisaties. Alhoewel. Alhoewel! Inmiddels kantelen de panelen weer. Pedofilie is wederom populair aan het worden in de hogere kringen. Dus de Belgen. Maar wij komkommerlanders deden niets. Koos H. is nog steeds een van de vele deksels op een enorme beerput die dicht blijft. Zo schept men het fenomeen komkommernieuws: doen alsof er nooit iets gebeurt en datgene wat wel gebeurt isoleren als singulier incident. Maar Koos H. is geen afzonderlijke komkommer. Zulke komkommers worden gekweekt in komkommerkwekerijen die een monopolie op de feiten claimen. De EU is zo’n kwekerij. Den Haag ook. En Washington ook. Wanneer politiek en media een monopolie op de feiten hebben is het dus automatisch altijd komkommertijd. Ook dankzij onze Amerikaanse ‘vrienden’ die ons er van verzekeren om aan de goede kant – aan hun kant – van de geschiedenis te blijven staan. En aan de goede kant van de geschiedenis gebeuren nooit erge dingen zoals u weet. Komkommertijd is een ander woord voor gesealde staatsarchieven die voor iedereen gesloten blijven. Daarbinnen bevinden zich de duistere wegen van de macht waar nimmer licht mag schijnen. Daarbinnen zit het dubbelleven van Demmink, Koos H. en vele vele anderen. Potdicht dus, staatsgeheim. Komkommertijd is het ook dankzij onze komkommerunie en dankzij Guy V, Jeroen D. en Zjankloot J. Pas als zij weer achter hun bureaus zitten, zullen ze ons weer in ferme doch geruststellende bewoordingen voorzien van een stukje werkelijkheid en laten ze ons zien hoe het er aan de slechte kant van de geschiedenis aan toe gaat: Rusland, China, dat werk. En over leuke interne subversieve “dat moeten we niet willen”-acties die de komkommerunie proberen te ondermijnen. Kortom, een waar paradijs, die goede kant van de geschiedenis, en die autocratische, pardon, democratische EU, die kwekerij waarin een klasse van uiterst chantabele en afhankelijke komkommermagistraten wordt gekweekt die toevallig precies doen wat ze moeten doen. Dat gebeurt per definitie niet aan de goede kant van de geschiedenis. Groet, Zwitsal