De overheid, zorg en de noodkreet 'HET GELD IS OP' is eigenlijk een beetje de heilige drie-eenheid van de verzorgingsstaat. Ditmaal is jeugdzorg weer aan de beurt. Ongeveer een kwart miljoen kinderen (
*) hebben betrekkingen met jeugdzorg. Dan kunt u denken, 'djezus wat een hoop kudtouders telt dit land', 'gvd wat een bemoeizuchtige overheid heeft dit land', of allebei natuurlijk. Hoe het ook zij, halverwege 2015 is
het budget voor heel 2015 op, en dat verbaast welgeteld helemaal niemand. Jeugdzorg is tegenwoordig een gedecentraliseerde gemeente-aangelegenheid, en gemeentes moesten "bijvoorbeeld ook investeren in een nieuwe ambtelijke jeugdzorgorganisatie". De woorden ambtenaar en efficiëntie in dezelfde zin uit een beleidsrapport, is natuurlijk vragen om problemen. Al deze geld-gerelateerde misère zal twee dingen betekenen: 1) er worden minder kinderen onterecht bij hun gezinnen weggeroofd en 2) kinderen waarbij de daadwerkelijke signalen al een eeuwigheid bekend waren zullen tussen wal en schip vallen. Want volgens de woordvoerder van het Nederlands Instituut voor Psychologen zijn "
Sommige psychologen de rompslomp met de gemeenten zo zat, dat ze, met spijt in hun hart, alleen nog maar volwassenen willen als cliënt, of kinderen van wie de ouders de zorg zelf betalen." Praktijken moeten namelijk zaken doen met "
soms tientallen gemeenten, die elk hun eigen administratie- en verantwoordingssysteem hebben. Gemeenten hebben nog geen ervaring met de geestelijke gezondheidszorg voor de jeugd en missen soms essentiële kennis." Gemeentes zijn goed voor het uitschrijven van parkeerbonnen, het aanleggen van speeltuintjes en het dwarszitten van ondernemers. En zelfs daar zijn ze slecht in. Laat al dat resteert in godensnaam aan iets of iemand anders over.
