Geenstijl

Afgelopen weekend kwam Koen Voskuil, de Demmink-onderzoeker van het AD, met een onthulling over de verdwijning en de dood van een Duits jongetje, midden jaren '90 in Amsterdam. De zaak is nooit opgelost, en daar omheen hangt de sterke geur van doofpot. Om wie te beschermen? GeenStijl ontving een inzending van iemand die een aantal Europese pedofiliezaken bij elkaar geraapt heeft en hieronder uiteen zet. Welk beeld daar uit ontstaat, laten we aan de verbeelding van de lezer over. Hieronder de inzending. Verkochte, verkrachte en vermoorde kinderen In zijn vorig jaar verschenen boek Gekochte Journalisten vertelt de Duitse journalist Udo Ulfkotte hoe omkoping en chantage met politiek en journalistiek zijn vervlochten. Het is een ontluisterend boek. Niet omdat we het niet wisten, maar vanwege de omvang van het probleem. De media zijn gekocht. En veel politici ook. Lees het, maar wacht vooral nog even op de Nederlandse uitgave die schijnt te gaan komen. Een van de vele voorbeelden was die van de pooierkoning uit Berlijn, Steffen Jacob, in wiens archief Udo Ulfkotte vele pijnlijke herinneringen vond: een koffer vol bedankbriefjes voor “mooie avondjes” van onder meer ministers, hoge ambtenaren en internationale politieke en ambtelijke topfiguren. Jacob wist dan ook veel af van de diverse voorkeuren van hooggeplaatste politici. Zoals een minister die ervan hield om hoeren seksueel met flessen te pijnigen. Al die escapades werden door grote wapenfabrikanten betaald. Buitenlandse zaken en Justitie waren frequente klanten bij Jacob. Alles wat politiek en ambtelijk in Berlijn werkte en/of verbleef werd gesmeerd. Maar dit is nog niet het allerergste. Ulfkotte: “Een andere informant toonde me een speeltuin in de Fuggerstrasse, waar voorbijrijdende mannen een kind konden aanwijzen, dat daarna aan huis werd afgeleverd voor kinderseks.” (citaat, auf Deutsch.)

Spoorloos verdwenen, evenals het computerdossier De situatie in Nederland is volgens Ulfkotte niet anders. En dat lijkt een understatement. Afgelopen zaterdag publiceerde Onderzoeksjournalist Koen Voskuil zijn artikel over de 12-jarige Manuel uit Berlijn in het Algemeen Dagblad: Vermissing Manuel nooit opgelost ondanks tips. Samen met Welt am Sonntag deed hij onderzoek naar deze en andere vermissingen. Manuel Schadwald uit Berlijn is in Amsterdam aan zijn einde gekomen in het kinderpornocircuit, midden jaren ’90, dat bestond uit vele hoge ambtenaren en publieke figuren. Er zijn meerdere ooggetuigen van Manuels aanwezigheid en er is een getuige van de moord zelf. Toch hebben zowel de Duitse als de Nederlandse politie en justitie volgehouden dat er geen getuigen zijn, en is Manuel ‘gewoon’ spoorloos verdwenen. Voskuils stuk vertelt het tegendeel. Ook Ulfkotte’s boek vertelt het tegendeel en laat zien wie erbij betrokken zijn, en met welk doel: de enige bruikbare politici zijn chantabele politici. En journalisten idem dito. Internationale kinderhandel dient om de meest perverse geesten te binden aan een soepele bestuursstijl in een aantal Europese centrale landen. De ware grondslag van de EU doemt op. Maar ondanks de vele artikelen, getuigen en vermissingen die met elkaar in verband zijn te brengen en inmiddels veel meer dan geruchten zijn, blijft de deur bij het OM potdicht. Iedereen die zelf echt gaat zoeken vindt iets (lees: veel). Ouders van vermiste en vermoorde kinderen gaan in veel gevallen zelf op zoek. Niets is begrijpelijker. Ze blijven als gekkies genegeerd worden omdat ze er “emotioneel bij betrokken zijn”. De vader van de door Marc Dutroux vermoordde Eefje Lambrechts zei: “In de publiciteit wil men ons laten geloven dat Dutroux een misdadiger op zichzelf was, maar er zijn ontelbare aanwijzingen dat hij onderdeel was van een netwerk dat niet alleen in België opereerde.” Inderdaad: Manuel van Berlijn naar Amsterdam, getuigen in Amsterdam die heel veel buitenlandse jongens zagen, Demmink in Turkije en Praag, Pim Fortuyn met jonge Marokkaanse jongens... maak deze zin zelf maar af. Of beter: vul maar aan, voeg maar toe. Als ware het een spel dat inmiddels voor velen – kinderen! – een verschrikkelijke afloop heeft gehad. Institutionele pedofilie in Engeland Hetzelfde is in Engeland aan het licht gekomen. Kinderverkrachter Jimmy Savile was geen losstaand geval. Evenmin de Pakistaanse kinderverkrachtingszaak in Rotherham. Ook hier leidt het meeste uiteindelijk weer naar de bestuurlijke elite (1, 2, 3 en zelf zoeken was nog nooit zo makkelijk), en naar het Britse ministerie van Justitie. En hoe dun hun slappe koord is, blijkt uit het feit dat afgelopen zomer op de universiteit van Cambridge een conferentie is gehouden om “seks met kinderen te normaliseren” en de “pedofiel te bevrijden”. Demmink en de doofpot Het spel van Demmink is onderhand wel gespeeld. U weet het wel, wij weten het ook wel, het blijft maar terugkeren in kranten, Kamervragen en complotkwesties. De zaak zelf zit echter nog altijd potdicht, gelijk de deuren van een Minerva voor niet-leden. Hij was, net als Fortuyn, ‘slechts’ een chantabele. Maar het gaat om de puppet masters die buiten schot blijven en die mensen chantabel maken om ze te laten doen wat ze moeten doen. Het wordt steeds duidelijker waarom men juist dit soort activiteiten in de meeste van de genoemde landen binnen de ministeries van Justitie en Buitenlandse zaken én binnen de inlichtingendienst ontplooide. Men koopt geheimhouding, volgzaamheid en vrijwaart zich van strafvervolging. Wordt (dus) vervolgd. [NAW van de auteur bij de redactie bekend]