Twintig jaar geleden viel Srebrenica, en in een gebied waar mensen eeuwenlang naast elkaar gewoond hadden, slachtten buren elkaar grijnzend af want moslim. De wereld, onder leiding van Thom Karremans, stond erbij en keek ernaar. En uiteraard wil de man nu een
sorry horen. Sorry omdat de wereld hem niet hielp zijn werk uit te voeren. Wie de verhalen hoort en de beelden ziet, kan maar een ding denken:
if you cant stand the heat, get out of the kitchen. Het ge-ja-maar duurt tot op de dag van vandaag. Dutchbat en Karremans kunnen prima uitleggen waarom ze goed gehandeld hebben. Er kwam geen luchtsteun, ze moesten zichzelf redden. De roze olifant in de kamer is simpel: ben je militair of niet? Besef je dat je vak inhoudt dat je jouw leven voor dat van een ander moet offeren of niet? Word je betaald om inderdaad met gevaar voor eigen leven anderen te redden of word je betaald om de poort open te zetten, een oorlogsmisdadiger binnen te laten, met hem te zuipen, de andere kant uit te kijken terwijl mensen afgevoerd worden en daarna nog kadootjes voor je vrouw aan te nemen? Met dank voor de prettige samenwerking? Ja, de beste stuurlui staan aan wal, maar dat je er geweest moet zijn om erover te oordelen, is natuurlijk bullshit. Een militair zet zich in om levens te redden, zoals een schooljuf kindertjes leert lezen en schrijven, een arts operaties uitvoert, een agent boeven vangt, en een columnist stukken tikt zonder bang te zijn op andermans tenen te staan. Maar als militair janken omdat je
want to go home, this is not our war of je verschuilen achter
we had to keep peace but not enforce it, en nadat duizenden mannen de dood in zijn gejaagd, de polonaise lopen? Serieus?
