Welkom in de late jaren tachtig. Dat ding daar op het tafeltje in de hal is een T65 draaischijftelefoon, want mobieltjes bestaan nog niet. Daaronder staat de papierbak waar alle kranten, folders, brieven en de Telefoongids in terecht komen, want internet is ook nog geen gemeengoed. Die enorme zwarte kast in de hoek van de huiskamer is een televisie, ja echt, die waren vroeger zo groot. Er zit een gloeilamp in, dat mocht toen nog. In de Volkskrant die op tafel ligt, staat een troosteloos verhaal over integratie, van een mevrouw die De Zwart heet. Ze ziet er uit zoals ze er altijd uitzien in het maatschappelijke veld waar ze over schrijft: als een opdringerig strenge lerares Frans die vrijwilligerswerk doet in de wijkbibliotheek en die in haar eigen voortuinloze straatje ostentatief een stadstuintje bijhoudt in een klein plantsoen. Ze noemt het 'een rustgevende hobby', maar in werkelijkheid is het een gefrustreerd verzet tegen de verstening van de stad. Mevrouw De Zwart vertelt in de krant over hoe vreselijk het eigenlijk is om vrouw te zijn in een Marokkaans migrantengezin in Nederland. Het is een lange opsomming van dingen die we in 2015 al dertig jaar zullen horen: Marokkaanse vrouwen en meisjes vinden geen baan en geen stage, hebben problemen op school, zijn onzeker in de publieke ruimte en zitten ziekelijk thuis, waar ze geen sterke schouders vinden om op uit te huilen. De mannen des huizes zijn namelijk ziek in hun hoofd en/of verpest door een dominante cultuur van eer, religie en (huiselijk) geweld die ver van de open Nederlandse samenleving af staat.
Aha. Het verhaal van mevrouw De Zwart is dus een soort sales pitch, want mevrouw De Zwart is van een "migrantenvrouwenorganisatie" en dat betekent toch zeker zes keer subsidiewaarde in het sociale scrabble van de maakbare samenleving. Heeft er dan in al die decennia niemand ingegrepen om de situatie te verbeteren, zullen we ons in 2015 afvragen. Nee, het bekende riedeltje over slachtofferschap zal door de jaren heen alleen maar somberder, schraler en schrijnender worden. Maar ja,
die islam hè die vrije, gecompliceerde en veeleisende westerse samenleving hè? Daar kun je niet zomaar tegenop integreren vanaf de onderste sport van de sociale ladder. Hoe gaan we dat oplossen? Zoals we al jaren doen: Door er machteloos naar te blijven kijken, te mompelen dat we (altijd 'we') 'de identiteit, de weerbaarheid en het zelfvertrouwen' moeten versterken. En vervolgens gebeurt er niks. Dus geef meer geld, want hoewel we al dertig jaar hetzelfde sociaaldemocratische sprookje zienderogen zagen verslechteren, is het volgens mevrouw De Zwart
niet moeilijk, niet duur en heeft het een hoog rendement om Marokkaanse vrouwen te behouden voor de Nederlandse samenleving. Kom op Nederland 2015, de
subsidie schouders er onder! Op naar 2045.
