Geenstijl

En zo kwam het dat het meest veelzeggende moment van de grote prijs van Monaco plaats vond in Canada. Want het was daar in Montreal, ver weg van het mondaine Monaco, dat Max Verstappen, zittend met de handen gevouwen achter een desk, Felipe Massa en de rest van de wereld adviseerde om de Canadese race van vorig jaar nog maar eens goed te bekijken. Wie dat advies opvolgde zag de Braziliaan vuistdiep in een bandenstapel tetteren na een duel met Sergio Perez. Deze persco leerde ons veel. Over hoe Verstappen denkt. Over hoe hij in het leven staat.

gevaarlijk kon zijn. ‘Want Max heeft niet eens een rijbewijs,’ sliste Massa afgelopen winter. Alsof dat er in de koningsklasse van de autosport er nog toe doet, zo’n rijbewijs. Alsof het A-diploma van Pieter van den Hoogenband essentieel was voor diens latere gouden Olympische plakken. Ayrton Senna zei bij leven ooit eens ‘If you don’t go for a gap that exists, you’re no longer a racing driver’. Verstappen is een racing driver. Een echte. Een pure. Hij zocht in de krappe straten van Monaco naar de kleine gaten waar hij zijn wagen doorheen zou kunnen boren. Hij vond ze. Meerdere keren. Daarmee was hij de enige van het hele spul die de toekijkende wereld wist te vermaken. Zoals hij in de eerste maanden van zijn loopbaan wel vaker doet. Verstappen roert in het establishment van de F1. Zorgt ervoor dat erover hem gepraat wordt. Dat én het feit dat hij een tiener is, zorgt ervoor dat er tijdens races volop camera’s op hem gericht worden en na afloop microfoons. Zo ook na Monaco. En terecht. Want Verstappen had ook nog eens iets te melden aan de wereld. Zo bleek hij ervan overtuigd dat Romain Grosjean hem een braketest had gegeven. Dat de Zwitserse Fransman opzettelijk eerder had geremd om Verstappen in de problemen te brengen. Grosjean was not amused. Wilde excuses. Jenson Button viel hem bij. Was van mening dat in de professionele wereld van de Formule 1 braketests helemaal niet voorkomen (yeah right, en wat was dit dan?) Monaco leerde ons dus veel. Meer dan twintig jaar geleden was er nog zo’n eigenwijs ventje die het nodig achtte om de gearriveerde sterren van de racerij eens flink te irriteren. Een jonge Michael Schumacher leek begin jaren 90 voornemens om de troon van Ayrton Senna aan te vallen en de Braziliaan ergerde zich openlijk aan de jonge indringer die morrelde aan de deuren van Senna’s imperium. Na afloop van een vinnig duel tijdens de Braziliaanse race van 1992 fulmineerde de Duitser dat Senna ‘gevaarlijke spelletjes’ had gespeeld. Senna was not amused en bromde dat zijn jonge rivaal een ‘domoor’ was. Vanaf dat moment zat Schumacher in Senna’s hoofd. Oud teamgenoot en huidig F1-commentator Martin Brundle zei hierover in de biografie van Schumacher: ‘Michael heeft het zelfvertrouwen dat anderen mentaal de grond in kan boren. Hij bezit het vermogen om alles wat een ander doet in twijfel te trekken. Hij is als Senna en Prost. Een natuurtalent met een enorm geloof in zichzelf. Ze praten met je over een voorval maar zijn er ondertussen volledig van overtuigd dat zij gelijk hebben.’ Zie hier een omschrijving die naadloos aansluit op de presentatie van Max Verstappen in en na Monaco. Vol rust en kalmte diende hij Massa van repliek. Niet onder de indruk van de kritiek van anderen. Twijfels, de psoriasis van de geest, lijken aan hem niet besteed. Ondanks die klapper van 30G in de vangrail, reed Verstappen in Monaco als een ontembare duivel. Dat hij de wagenbeheersing, snelheid en aanvalsdrift heeft, dat heeft iedereen allang gezien. Inmiddels kennen we ook zijn overtuiging, zijn zelfvertrouwen, zijn mentale kracht. Om Martin Brundle nog één keer te quoten: Max Verstappen lijkt in alles een megaster onder constructie. @Jimmy_Manna (De GP van Canada gaat om 20:00 van start en wordt live op Veronica en de BBC uitgezonden. Verstappen vertrekt (dankzij een gridpenalty van 15 plaatsen) helemaal achteraan dicht in de buurt bij: Massa en Button...)