Geenstijl

Gesprek van de avond. Een worsteling met het geweten: hoe asociaal ben je als je je afwendt van het leed in de wereld? Als je immuun wordt voor de Giro 555-oproepen? Heb je er weer een: tsunami of aardbeving, vul het land in, zet er een camera op, het knalt via de tv en zelfs laptopscherm je geheugen in. Zelfs als je niet op de linkjes klikt, krijg je via Twitter of Facebook de beelden voorgeschoteld door hen die het hart nadrukkelijk op de juiste plaats hebben. Er is geen ontkomen aan. Zie mij goed zijn, schreeuwen de tweets. Zie mij medeleven – in your face. Het is een variant op oorlogsleed waar trouwens veel minder medeleven voor is dan natuurrampendrama’s. Heeft ongetwijfeld een politieke reden, variant op 'you’re either with us or against us'. Totdat er een aardbeving plaatsvindt, dan zijn we opeens allemaal wél voor de Syriërs. Of Palestijnen. De hypocrisie van de mens is uniek. Maar wee je gebeente als je dat hardop uitspreekt.

Nee, we eten er geen boterham, zalm, friet of biefstuk minder om als we wat euro’s overmaken naar 555. Maar waar komt die behoefte om de hele wereld te redden toch vandaan? Is het iets christelijks? Iets kerkelijks? Neemt iedereen stiekem toch het zekere voor het onzekere, bestaat die hemel dan toch en is geld storten dan een poging om er ooit terecht te komen? Je dit afvragen is al schandalig. Onmenselijk. Je moet helpen. Je moet storten. Het hoort. Het wordt door je strot geduwd. Eerlijk? Ik wil best wat doen. Puinruimen en stukjes schrijven. Maar ik heb in het verleden keurige hulporganisaties aan het werk gezien: zonde van je geld, tijd en energie. Al die gedoneerde centen zijn goed voor de aanschaf van prachtige 4WDs en mooie salarissen. En een enkele tent. Ik ben er klaar mee. Daar: ik heb het gezegd. Maar dan die Facebookpost van de vriendin die met vakantie is in Bali. En nu halsoverkop naar Nepal gaat om te helpen. Ze heeft geld ingezameld, laat artsen invliegen uit Brazilië, heeft sponsoren bereid gevonden om te doneren en doet er verslag van. Zowel op camera als online. Wat drijft zo iemand? Als het geen vriendin was, zou ik het zeggen. Hardop zeggen. Ik vind er alles van. Maar ik steun mijn vriendin en koop mijn geweten af. Ja, het is goed dat er mensen zijn die zich druk maken over het leed van anderen in de wereld. Maar als Nederland onder water loopt, reken ik er niet op dat er ook maar iemand een zwemvest onze kant uit gooit.