Geenstijl

We hebben het maar druk met herdenken vandaag. Geallieerde soldaten, burgerslachtoffers, homo's, beperkten, Sinti, Roma, Duitse soldaten, Marokkaanse verzetshelden. Joden. Maar toch is er een woordje dat tijdens heel 4 mei, afgezien van activisten die Gaza-leed gelijkschakelen aan de holocaust, angstvallig vermeden wordt: Israel. Het is de wit-blauwe olifant in de kamer, aangezien de staat het directe resultaat is van Europees antisemitisme. De liefde die joden ooit voor Europa voelden, bleef onbeantwoord. Om die reden bleek een Joodse thuishaven noodzakelijk. En nog altijd is het de enige staat binnen de Euraziatische landmassa waar joden niet de facto aan hun lot overgelaten worden. Omwille van de door onze regenten geïmporteerde islamitische jodenhaat, verbergen Europese joden wederom massaal hun identiteit of ontvluchten zij hun Europese thuisland simpelweg. GS is atheïstisch. En waarom Israel vanuit een atheïstisch perspectief - afgezet tegen de hysterische links-islamitische hetze die het land dagelijks ten dele valt - hooguit proportionele kritiek verdient, en waarom zelfs dat vaak onnodig is, wordt hier kraakhelder uitgelegd door dr. Sam Harris. De titel van dit topic is niet zozeer ons idee, maar valt toe te schrijven aan een historicus die zo nu en dan braaf zijn huiswerk inlevert bij het links-Britse The Guardian: Niall Ferguson, tevens echtgenoot van Ayaan. "Though holy to all three monotheistic religions, Jerusalem today sometimes seems like the modern equivalent of Vienna in 1683 - a fortified city on the frontier of Western civilization. (p.93)". Als de soldaten van het Ottomaanse kalifaat Wenen veroverd hadden, zou geheel west-Europa weerloos aan hun voeten hebben gelegen. Ons werelddeel zou er heden waarschijnlijk radicaal anders, ja, islamitischer, uitgezien hebben. Zonder de inspanning van de Poolse koning Jan III Sobieski en zijn 60.000 man tellende Pools-Duitse strijdmacht zou u wellicht Otto-Turks spreken. Geef uw loodgieter in het vervolg dus nog een extra fooi en benadruk dat de Poolse gevleugelde huzaren de meest bad-ass cavalerie-eenheid is die u ooit gezien heeft. Ferguson vertaalt hier geen nieuw sentiment. Eric Hoffer, Amerika's blue collar-filosoof, wijdde er in 1968 een korte tekst aan. "We can rely more on Israel than Israel can rely on us... I have a premonition that will not leave me; as it goes with Israel so will it go with all of us. Should Israel perish, the Holocaust will be upon us." Ferguson noch Hoffer zijn joods. Toch lijken zij beiden te voelen dat wanneer de joodse staat valt, ook zij gedoemd zijn. Helaas verzuimen beide heren een mogelijk werkend mechanisme achter hun gevoel te beschrijven. Zij beperken zich tot emotie, en dat volstaat niet. Wat bedoelen zij nu immers precies? In tegenstelling tot Wenen grenst Israel namelijk niet aan west-Europa, en zou diens val geen directe kinetische bedreiging voor west-Europa vormen. Toch is hun gevoel niet uit de lucht gegrepen. Waar de rest stopt, gaat GS verder, dus na de breek een driekoppig overzicht van wat het Westen zou verliezen als Israel valt, en wat onze vijanden hiermee zouden winnen.

1- Ongekend psychologisch momentum voor islamisten Zelfs onder de ogenschijnlijk meest geïntegreerde moslims werkt Israel als een soort hondsdolheid. Zonder al te polemisch in te willen zetten, gaan de meesten er, al dan niet eloquent, van schuimbekken. De wijdverbreide acceptatie van de leus "Free Palestine", die als niets anders geïnterpreteerd kan worden dan een oproep de joden uit het Levantijnse kustgebied te zuiveren, illustreert hoe visceraal hun gevoelens jegens Israel zijn. De lynch-stemming is zelfs op gematigde "pro-Gaza"-demo's gewoonweg tastbaar. Een net iets mindere mate van Sudden-Jihad-Syndrome wordt veroorzaakt door het thema "mag ik uw profeet beledigen ja of te nee?" Het lukt Europa maar zeer matig hun moslims te integreren. En dat is niet heel verwonderlijk, aangezien de meeste Europeanen geen idee hebben waar ze voor staan. Vooralsnog hebben we welvaart, maar cultureel zijn we verweesd. En het valt moslims moeilijk kwalijk te nemen dat zij niet warmlopen hun solide identiteit in te ruilen voor een diffuse verweesdheid. Vooralsnog hebben we militaire superioriteit, en dat is iets waar kracht-boven-debat-georiënteerde moslims heimelijk tegenop kijken. Maar wij missen de cultureel-militaire mindset die ons tot een daadwerkelijk gevreesde militaire macht zou kunnen maken. Bij de meeste moslims is het andersom, zij beschikken over die mindset, maar het ontbreekt hen aan materiële militaire gelijkwaardigheid. Pim Fortuyn beschrijft het Arabisch/islamitisch-Israelisch conflict in zijn boek(je) "50 jaar Israel, hoe lang nog?", als een botsing tussen moderniteit en islamitisch fundamentalisme. Een rode draad door zijn analyse is dat Israel deze confrontatie in zijn hoogste intensiteit ervaart, terwijl het Westen hier in een lagere, maar toenemende intensiteit aan blootstaat. Wat zou het met de islamitische psyche doen als hun meest gevreesde, gehate én per capita meest slagkrachtige, slagvaardige en gemilitariseerde vijand ten val komt, parallel aan de observatie dat hun zogeheten westerse bondgenoten dit hebben laten gebeuren? Hun sentiment zou zich niet beperken tot vreugde. Een tegenpool van defaitisme zou zich van hun psychen meester maken. Een beetje het gevoel dat Arthur ervoer toen hij Excalibur uit de steen trok, maar dan in de vorm van cultureel-expansionistisch zelfvertrouwen. Het zou islamisten een gigantisch hernieuwd vertrouwen geven in de juistheid van hun doctrine, en het geloof in hun goddelijke lotsbestemming op een ongekende wijze sterken. In het verlengde hiervan zullen gematigde moslims zich sterker aangetrokken voelen tot het islamisme, want everybody loves a winner. Maar er zou meer spelen. Wat zou "het Westen" in cultureel en militair opzicht nog betekenen als het toestaat dat diens meest trouwe en solide bondgenoot, met wie het op zo'n intense en unieke wijze cultureel vervlochten is, onder de voet gelopen wordt? Heel weinig, of eigenlijk helemaal niets. Het Westen is als vriend niets meer waard en zou zichzelf niet meer in de spiegel aan kunnen kijken. Een dergelijke culturele entiteit verdient respect noch vrees en zou niet eens meer mogen vragen of moslims alsjeblieft willen integreren. En al zou het ze dat toch vragen, zouden ze het niet meer doen, omdat gematigde moslims het Westen in essentie alleen maar meer zullen minachten om het feit dat het ondanks hun militaire middelen, een bondgenoot heeft laten verbranden. Als Israel valt, ligt de weg naar Europa niet fysiek-kinetisch-letterlijk open voor "Het leger van Mohammed". Maar in de islamitische beleving - en die is relevant - is Europa een soft target vergeleken met het spijkerharde Israel. In die denktrant geldt: als Israel kan vallen, dan zal Europa vallen. Daarbij zou men in een melancholische stemming kunnen beweren dat de weg niet zozeer open hoeft te liggen, omdat de (potentiële) leden van het leger van Mohammed allang in ons midden zijn. In elke strijd is attitude en psychisch momentum het halve werk, de val van Israel zou onze vijanden hier ruimschoots in voorzien. In Nederland zouden de reacties voorspelbaar zijn. Gelijkend aan de Duitse bezetting zouden we het niet erg vinden, hoogstens jammer, net zoals een regenbui jammer, maar onvermijdelijk is. 2- Het zou de latente burgeroorlog in Europa manifester maken Het is geen populaire opvatting, maar Europa verkeert in staat van latente laag-intense burgeroorlog. De enige manier om dit toe te dekken, is door op uw tenen om islamitische heilige huisjes heen te lopen. Zodra de islamitische cultuur op een wezenlijke manier bekritiseerd wordt, of men het beoefenen van een grondrecht opeist door de islamitische profeet te ridiculiseren, wordt het maar al te duidelijk. De cijfers liegen er niet om. s' Lands Rogue Academic dr. Ruud Koopmans concludeerde dat 44% van de Nederlandse moslims er fundamentalistische opvattingen op nahoudt (PDF), en dat 55% van alle dames met een hoofddoekje fundamentalist zijn. 74% van de Nederlandse Turken steunt de opmars van IS. Zo'n 25% van de Europese moslims vond dat de aanslag op Charlie Hebdo terecht was. En dan is er altijd nog een significant percentage dat de aanslagen afkeurt, maar van mening is dat de doodstraf in een islamitisch land, door een islamitisch staatshoofd uitgevoerd had moeten worden. De culturele schism is reeds een feit, en dossier Israel zet de kampen alleen maar scherper tegenover elkaar. De tegenstelling is simpel. De Europees-islamitische populaties willen dat Israel gebroken en ontzield wordt. Niet-islamitische Europeanen willen dit over het algemeen niet. Hier ligt een probleem. Het "over het algemeen niet willen dat het sterft" is zo'n beetje het toppunt van wat de meeste Europeanen jegens Israel voelen. Mocht Israel vallen dan zouden moslims, naar goed gebruik, al ululerend de straat op gaan om snoepjes uit te delen. Social media zou ontploffen van de lofuitingen en dankbedes. De Europeaan daarentegen zou hoogstens tijdens het Achtuurjournaal fluisterend "Wat een wereld hè..." over zijn lippen krijgt. Dit terwijl, zoals Fortuyn schetste, Europa en Israel in essentie eenzelfde strijd tegen eenzelfde vijand voeren. Beide partijen voelen aan met welke overtuiging zij in dit conflict staan. De Europeaan voelt zijn zwakte, en zijn frustratie over die zwakte. Zijn islamitische tegenstander ruikt zijn zwakte en verheugt zich over die zwakte. Het is het zoveelste dossier waar moslims hun positie met meer doorleving en toewijding propageren, en het zoveelste dossier waar de Europeaan schoorvoetend gedogend weer een paar vierkante kilometer culturele grond inlevert. Dit is gevaarlijk. Hoe zou u zich voelen als moslims om de hoek feestend de straat op gingen om op het verkoolde kadaver van Israel te dansen? Die forward base van de westerse beschaving die viel in eenzelfde strijd, tegen eenzelfde vijand als de uwe? Zelfs Europeanen hebben hun breekpunt. Niet zozeer in Nederland, dit volk vindt alles best zolang het water maar loopt. Zo wel in Duitsland en Frankrijk. Duitsers. "We started two world wars and almost won both," grappen ze zelf. Maar onderschat die lui niet. Na twee verloren wereldoorlogen is het ze alsnog gelukt de feitelijke heersers van Europa te worden. Niet voor niets stelde Lord Ismay, de eerste Secretaris-Generaal van de NAVO, dat zijn organisatie bestond "to keep the Russians out, the Americans in, and the Germans down. De PEGIDA demonstraties trekken misschien steeds minder bezoekers, maar dit betekent niet dat ineens minder mensen de essentie van dergelijk gedachtegoed onderschrijven. Dit is een volk dat hele continenten in as kan leggen als het met de rug tegen de muur staat. Duw die lui niet over de richel, de prijs is hoog. Fransen. De bewoners van het land met de meest militant-seculiere grondwet alsook de zowel netto- als percentueel grootste islamitische populatie van Europa. Dat zijn nog eens ingrediënten. Churchill noemde De Gaulle "Perhaps the last survivor of a warrior race," maar alles wijst erop dat hun oorlogsgen niet uitgestorven is. Zelfs een socialistische Franse president als Hollande twijfelde er niet aan daadkrachtig militair in te grijpen in zijn voormalige Malinese kolonie, en Frankrijk is het enige land dat terecht en adequaat dwars ligt bij de huidige fop-deal met Iran. Front National lijkt niet te stuiten en bewegingen als Generation Identitaire startten in Frankrijk. Links of rechtsom, zijn dit de erfgenamen van Napoleon. Blijf ze vooral tegen de haren in strijken. De val van Israel zou een zeer katalyserende werking hebben op de reeds onderhuids aanwezige, en zeer fundamentele tegenstellingen die er in Europa bestaan tussen inheemse Europeanen en islamitische Europeanen. In die hoedanigheid zou het burgeroorlogachtige taferelen nog waarschijnlijker maken dan deze reeds zijn. 3- Verlies van meest solide militaire inlichtingen en uitvalsbases. De Israelis zijn een hoogbegaafd volk dat boven met de neus op de feiten zit en alles te verliezen heeft. Ten gevolge beschikt het over een regionale inlichtingen-infrastructuur die second to none is. Hun vijanden zijn onze vijanden, inlichtingen over hun vijanden zijn inlichtingen over onze vijanden. Daarbij schromen ze niet deze inlichtingen te delen wanneer dit gepast is. De NAVO, lees de VS, heeft een groot aantal militaire bases in het Midden-Oosten. Maar stuk voor stuk zijn deze gelegen in hoogt onstabiele, explosieve en simpelweg onbetrouwbare regio's: Pakistan, Afghanistan, Bahrein, Turkmenistan, Oman. Dat soort landen. Regionaal is Israel het enige stabiele land waar voor militaire samenwerking daadwerkelijk op gebouwd kan worden, simpelweg omdat het de enige regionale staat is waar een gekozen regering regeert. Zijn die bases ergens voor nodig dan? Ja. Iran gaat nuclear tenzij iemand die reactoren sloopt. Dat zal in geen enkel opzicht een makkelijke opgave zijn, en het kunnen landen op betrouwbare vaste grond zou deze operatie aanzienlijk tegemoet komen. In militair opzicht zou het Westen zonder Israel alleen nog regionale vrienden kunnen kopen, en gekochte vrienden zijn geen vrienden, maar prostituees. Concluderend Ondanks dat Europa en Israel niet aan elkaar grenzen, zijn hun lotsbestemming vervlochten. Dat is niet verwonderlijk, want het moderne Israel komt voort uit Europa. Als Israel valt, voorziet dit Europese islamisten van een ongekend momentum, katalyseert het Europese-islamitische tegenstellingen tot een kookpunt, en verliest het Westen een militaire forward operating base. Ongeacht hoe men over Israel denkt, valt het niet te ontkennen dat Israel's vijanden tevens de onze zijn. Hamas-parlementariërs- en predikanten roepen op tot de verovering van het christelijke Westen, Hezbollah sloeg toe in Bulgarije, Iran wil het Westen kapot en IS wil Rome en Spanje onder de voet lopen. Het VN-stemblok waarbij alle islamitische landen zijn aangesloten willen islam-kritiek in het Westen strafbaar maken en daarmee onze cultuur op een fundamentele manier ondermijnen. Men kan sympathie voor Israel voelen omdat het een soort Spartaanse versie van Europa is. Men kan antipathie jegens Israel voelen omdat dit meer chicks oplevert in de collegebanken. Maar in ieder geval is het wijs de islamistische notie in achting te nemen: als het bikkelharde Israel kan vallen, dan zal het zachtgekookte Europa ook vallen. Om deze redenen alleen al verdient Israel onze steun. Gebeurt dit niet uit een gevoel van sympathie en culturele verbondenheid, laat het dan zo zijn uit koud en bot eigenbelang. Ook daarin schuilt geen schande. Hou jullie taai, lui.