Geenstijl

Hallo en welkom bij weer een nieuwe editie van Dingen Doorrekenen met K. Regenjas. Meneer heeft de hele kerst doorgewerkt om alle cijfertjes over het vrouwenquotum uit elkaar te trekken. Maar dan beuk je ook meteen een paar barsten in het glazen plafond. Kom maar door, Regenmans: "Vrouwen zijn sneue figuren. Ze krijgen de potjes appelmoes niet opengedraaid, bloeden op plaatsen waar je niet wilt bloeden en als een man vloeiend achteruit inparkeert, kunnen ze slechts jaloers toekijken. Maar de voornaamste reden dat vrouwen zielig zijn heeft met centen te maken. De consensus wil dat vrouwen minder verdienen dan mannen voor hetzelfde werk en bovendien door boosaardige penisdragers geweerd worden uit topfuncties. Voor deze vermeende discriminatie worden door linksmensen allerlei oplossingen aangedragen, die altijd met stevig overheidsingrijpen gepaard gaan. Vrouwen mogen in het Land der Politiek Correcten weliswaar de sterke, onafhankelijke, zorgzame, multitaskende parels van onze samenleving zijn, zodra het de gleufdieren in BV Nederland ook maar even tegenzit, kijkt men toch vooral naar de overheid om dat op te lossen.

De meest besproken oplossing voor bovengenoemde problematiek is het zogenaamde vrouwenquotum voor de top van het bedrijfsleven. Een belangrijk argument voor het vrouwenquotum is dat het zo goed werkt. Kijk maar naar de socialistische heilstaat Noorwegen, waar er dankzij het quotum plots veel meer topvrouwen zijn. Toch is het dubieus om te zeggen dat het vrouwenquotum goed is "omdat het werkt". Er zijn wel meer dingen die heel goed werken en nog steeds volkomen ruk zijn. Heroïne werkt ook. Hetzelfde geldt voor gifgas, atoombommen en het ebolavirus, maar dat wil nog niet zeggen dat de verspreiding ervan aangemoedigd moet worden. Laten we eerst eens in de onderzoeken duiken en kijken hoe erg vrouwen precies gediscrimineerd worden. Het beeld van de zielige vrouw is voornamelijk gebaseerd op twee opvattingen: vrouwen ondervinden op grote schaal beloningsdiscriminatie en vrouwen worden tegengehouden als ze de top willen bereiken. Discriminisme? Om met nummer 1 te beginnen. Voor beloningsdiscriminatie is geen enkel overtuigend bewijs te vinden. Wél voor beloningsverschillen (CBS), maar dat is wat anders. Vrouwen verdienen gemiddeld 33 duizend euro per jaar, tegenover 58 duizend euro voor mannen. Een fors verschil. De verklaring zit hem in het feit dat Nederlandse vrouwen simpelweg ontzettend weinig werken. De arbeidsparticipatie onder vrouwen is hoog (CBS), maar de Nederlandse vrouw werkt massaal in deeltijd (CBS). Driekwart van de werkende vrouwen is één of meer dagen per week lekker thuis. Op zich prima, maar een topcarrière kun je dan natuurlijk vergeten. Toegegeven, vrouwen verdienen ook minder per uur, maar dit valt grotendeels te verklaren doordat deeltijdwerkers gemiddeld een lager uurloon hebben dan voltijdwerkers. Deeltijdwerkers bouwen immers minder werkervaring op en doen hun werk dus simpelweg minder goed (CPB). Daar hoort minder salaris bij. Dan hebben we het nog niet gehad over bereidheid tot overwerken, iets wat vrouwen minder hebben dan mannen (CBS). Het kleine beloningsverschil dat overblijft na allerlei correcties duidt nog niet op discriminatie. De CBS-analyse laat namelijk zien dat het waarschijnlijk vooral de keuzes van vrouwen zelf zijn die de beloningsverschillen veroorzaken. Als we alleen kijken naar voltijds werkende, alleenstaande vrouwen, zien we namelijk dat het beloningsverschil daalt naar 0% (CBS). Leg dat maar eens uit met je discriminatieverhaal. Worden deze vrouwen soms als enige niet gediscrimineerd? En waarom dan niet? Sterker nog, vrouwen tussen de 25 en 30 verdienen zelfs meer per uur dan mannen (CBS). Je gaat je bijna afvragen waar de subsidiepotjes, discriminerende maatregelen en dure, moraliserende overheidscampagnes zijn om dit verschil terug te dringen. Naast dat er geen enkel bewijs voor is, druist beloningsdiscriminatie van vrouwen ook nog in tegen fundamentele economische principes. Als vrouwen daadwerkelijk fors minder salaris ontvangen voor exact hetzelfde werk, dan zouden bedrijven economische zelfmoord plegen door mannen aan te nemen. Waarom immers een 15% duurdere man aannemen als een vrouw een identieke prestatie goedkoper kan leveren? Er hoeft maar één bedrijf op te staan dat al deze onderbetaalde arbeidskrachten binnenhaalt en de rest zal de concurrentieslag genadeloos verliezen. Om nog onbekende redenen wil geen enkel bedrijf dit gratis goud oprapen. Eigenaardig. Tijd voor een mannenquotum En hoe stond het ook alweer met vrouwen aan de top? Zijn dat er echt zo weinig? Volgens het CBS (PDF) waren in 2009 26% van de topbanen voor vrouwen, met een stijgende trend. Voordat we de Kleenex tevoorschijn halen, moeten we daarbij wel aantekenen dat in 2009 slechts 23,9% van alle fulltime banen vervuld werd door een vrouw (CBS). Als we voor het gemak even aannemen dat je voor een topbaan vijf dagen per week je nest uit moet komen, lijkt er zelfs sprake te zijn van een oververtegenwoordiging van vrouwen aan de top. In de zorg bestaat de top trouwens al voor 66% uit vrouwen (CBS-PDF). Misschien wordt het tijd voor een mannenquotum? Als laatste wanhopige tegenwerping zou je nog kunnen beweren dat vrouwen niet kiezen voor deeltijdwerk, maar daartoe gedwongen worden door de maatschappelijke moraal en natuurlijk institutioneel racisme. (De term institutioneel racisme slaat in deze context als een tang op een varken, dus wordt hij hier volgens de Joop-richtlijnen correct gebruikt.) Helaas vind je ook met deze tegenwerping alle feiten aan de overkant van het debat. Het CBS laat namelijk zien dat vrouwen nauwelijks meer willen werken dan ze doen. Slechts 13,2% van de vrouwen wil meer uren werken. Daar staat tegenover dat 7,8% van de vrouwen juist graag minder wil werken. Als iedere vrouw haar zin krijgt, gaan per saldo dus slechts 5,4% van hen meer uren maken. Daarnaast is de opvatting dat vrouwen zich laten sturen door de heersende moraal heimelijk seksistisch. Alsof al die ambitieuze, keihard werkende powervrouwen zich bij het eerste beetje sociale tegengas meteen uit het veld laten slaan? Hiermee doe je vrouwen echt tekort. Het beeld is duidelijk. Nederlandse vrouwen willen het liefst drie van de vijf werkdagen helemaal niet werken, maar die twee dagen waarop ze dan wel op kantoor verschijnen willen ze ook nog eens de baas zijn! Dat is een onredelijke eis. Directeur van Shell of ABN AMRO ben je niet voor twee ochtenden per week. Zo’n baan betekent 80 uur per week jezelf de tyfus werken, je sociale leven laten verschrompelen als een erectie onder een koude douche en op je 50ste verjaardag een hartinfarct. Logisch dat veel vrouwen liever drie dagen per week shoppen, wijntjes drinken en met hun flamoes over de yogamat kronkelen. Daar is natuurlijk niks mis mee, maar bespaar ons mannen dan wel het slachtoffergejank. K. Regenjas