Geenstijl

Uw favoriete societyrubriek was donderdag 1 januari te gast in de Amsterdamse Stadsschouwburg. Aanleiding: de Nieuwjaarsborrel aangeboden door het hoofdstedelijk college van burgemeester en wethouders. Na de jas ingeleverd te hebben wilden we gelijk doorstoten naar de bar maar toen zagen we opeens een bekend gezicht: burgemeester en gastheer Eberhard van der Laan. “Ik lees uw columns op Geenstijl”, zei hij. Volledig gepacificeerd maakten we een lichte buiging, acuut slachtoffer van de Methode Van der Laan. Toen hij informeerde wat we van zijn speech vonden moesten we schoorvoetend toegeven deze gemist te hebben. Dat leidde tot een vermanend “Dat kan echt niet!” “Nu ga ik soep eten”, vervolgde de burgervader. Hij reikte naar een kommetje grachtengordeliaanse deconstructed erwtensoep. Veel plezier had Van der Laan er niet van, een Amsterdams echtpaar wilde hem de hand schudden. Het bakje soep werd ogenblikkelijk teruggezet.

In de uitnodiging stond het verzoek een Amsterdammer mee te nemen die wat voor de stad had betekend in 2014. Het Bassiehof Journaal koos voor maatschappelijk ondernemer Peter Ruys die met sites als Degoedkoopstenotaris.nl en Zorgkiezer.nl namens de consument al jaren strijdt voor transparantie in het notariaat en de zorg. Na vele mindere handen geschud te hebben wisten we de eerste verdieping te bereiken. Door het glas keken we neer op de foyer waar we zojuist waren: de burgemeester schudde nog steeds handen. Van der Laan nam het serieus: alle gasten zouden persoonlijk verwelkomd worden. Z’n soep werd koud. Na vervolgens de hand gedrukt te hebben van de jeugdige en talentvolle hoofdstedelijk D66-leider met de exotische achternaam die bij de recente verkiezingen de PvdA uit het college wist te verdrijven, speurden we naar GroenLinksers. Helaas, fractieleider Rutger Groot Wassink had een boycot uitgevaardigd omdat de bijeenkomst gesponsord werd door de Rabobank Amsterdam. Opmerkelijk genoeg was nergens zichtbaar dat de Boerenleenbank de portefeuille had getrokken. Marketing-technisch wellicht dom, aan de andere kant worden ze nu wel genoemd. De linkse partij die na de afgelopen gemeenteraadsverkiezingen wél college-verantwoordelijkheid durfde te nemen, werd vertegenwoordigd door SP’er en wethouder Werk Arjan Vliegenthart, die letterlijk stuiterde van plezier. Nadat zijn oude vriend Ruys een geestige opmerking maakte over de risico’s van beginnend wethouderschap, 180 miljoen euro belastinggeld en de gevolgen daarvan voor gevallen wethouder Pieter Hilhorst, relativeerde Vliegenthart dat je als bestuurder het ambtenarenapparaat toch niet tot in detail kan doorgronden. Het is volgens hem vooral een kwestie van je richten op hoofdlijnen en hopen dat er verder niets geks gebeurt. En daar stuiterde de socialistische skippybal vol goede moed weer verder richting de rode dageraad. Gerookt werd er op het befaamde balkon aan de voorzijde van de schouwburg. In gedachten verzonken over hoe voetbalcoaches hier hun triomfen vierden werd het moment van contemplatie verstoord door een bekend brommend geluid: Paul Tang was on the deck. Tang is tegenwoordig delegatieleider namens de PvdA in Europa. Een a-typische PvdA’er wegens sympathiek maar ook – en dat is weer wel des PvdA’s - lichtelijk onbetrouwbaar. Uw societyrubriek wist namelijk in het najaar van 2013 bijna zeker dat Tang de sociaal-democraten in Europa wilde leiden, het lijdend voorwerp ontkende echter waarop deze het enkele dagen later elders alsnog bekendmaakte. Uitkijkend over de brandende lichtjes van het Leidseplein spraken we nu wederom over leiderschap, de sociaal-democratie, Diederik Samsom en ambities. De Europarlementariër hield zich op de vlakte. “Dus we kunnen morgen publiceren dat je beschikbaar bent?” Tang vond het een goeie grap en we namen afscheid. De volgende dag sloeg ik NRC Handelsblad open en las een vurig verhaal (Blendle-link) over de toekomst van de PvdA. “De reden dat ik al meer dan vijfentwintig jaar aan de PvdA verbonden ben – in wisselende gedaantes van snurkend lid, actieve vrijwilliger, lid van de Tweede Kamer, en Europarlementariër – is juist dat de partij mensen weet te binden en te verbinden en niet kiest voor doelgroepenmarketing of voor één blok van kiezers. (-) Wordt het niet de hoogste tijd dat wij moed opbrengen om het denken in blokken te vervangen door een denken in gemeenschappelijke verantwoordelijkheid voor het behoud van de menselijkheid?” Was getekend, Paul Tang. Onthoud die naam.