De wens is de vader van de gedachte, ook in geopolitiek. Sinds de oprichting van de OPEC is de organisatie al
talloze keren
dood verklaard, niet geheel toevallig door ons hier in het Vrije Westen. Maar de
knallende ruzie die de afgelopen week op de voorpagina's van de kranten heeft afgespeeld lijkt een nieuw hoofdstuk te markeren in de geschiedenis van de OPEC. De oliesjeiks in Saudi-Arabië willen kost wat het kost blijven produceren om marktaandeel te behouden, zelfs een crash van de prijs naar $20,- per vat zal de productie niet
beïnvloeden, tenminste dat is verhaal. Op zich best een duidelijk statement dat aangeeft dat prijsspeculatie niet de productie beïnvloed. Ware het niet dat in Irak men wat andere ideeën heeft. Onze vrienden in Bagdad hebben namelijk verklaard dat de OPEC moet ingrijpen om verdere prijsdalingen te voorkomen. Hiermee schaart Irak zich in het rijtje van onder andere Iran en Venezuela, gezamenlijk goed voor ruwweg een derde van de totale productie van de OPEC. Het geruzie binnen het machtigste kartel ter wereld kan twee gevolgen hebben. Ten eerste kan de roep om minder productie steeds luider worden met als gevolg een flinke draai aan de oliekraan. Saudi-Arabië haalt bakzeil voor prijs en de toekomst van de OPEC. Maar als de crash van de olieprijs niet alleen draait om prijs, maar ook om invloed, marktaandeel en geopolitiek
richting Rusland en ISIS, dan ziet te toekomst er grauw uit voor de OPEC. Wat is het nut van een kartel als het belangrijkste lid met circa 25% van de productie niet de prijs wil beïnvloeden? Anders gezegd: De dagen van OPEC zijn geteld. Of dit op lange termijn gunstig is voor die zandhappers of voor ons aan de pomp, dat is een heel ander verhaal. Daarover volgende week meer. Fijn uiteinde!
