Onze bejaardenhuizen zijn een soort Hunger Games
De opzet van de filmserie Hunger Games is vrij simpel: pleur een zooitje knappe mensen met ieder een unieke skill in een afgesloten gebied en laat ze elkaar uitmoorden tot er één winnaar overblijft. Smijt er wat externe uitdagingen en obstakels in en je hebt een spel met een hoge entertainment waarde. Uit onderzoek van het AD blijkt dat onze bejaardentehuizen zijn veranderd in omgevingen waar constant Hunger Games worden gespeeld. De problemen die werden aangekaart door onder andere Ben Oude Nijhuis (RIP) en de vader van onze staatssecretaris van zorg zijn niet incidenteel maar structureel. Ons zorgpersoneel loopt de longen uit de lijf, maar kan niet voorkomen dat ouderen te lang alleen gelaten worden, dat medicijnen door werkdruk soms worden verwisseld, dat er bejaarden te weinig worden schoongeboend en kleding te weinig wordt gewassen. Wat resulteert in valpartijen, vechtpartijen en vieze aangekoekte plakken urine overal. Onze bejaarden moeten zien te overleven in een onheilzame omgeving waar het zorgpersoneel handen tekort komt om te voorkomen dat het voor de bejaarden een soort continue strijd wordt om de laatste overlevende te worden. De afgelopen kabinetten hebben de zorg compleet uitgehold, veel topbestuurders lijken er vooral voor de bonussen te zitten en intussen vervagen de verschillen tussen zorgpersoneel en Egyptische pyramideslaven steeds meer. En intussen betalen we 1,1 miljard euro aan zinloze boetes aan de EU.
Update: Ondertussen is ouwe schaamhaarteller (1) André Rouvoet bezig om dissidenten binnen het zorgkartel van verzekeraars in het gelid te houden.
Kleine outlaw bashen. Typisch het gedrag van een kartel met te veel macht. #zorgverzekeraars pic.twitter.com/YZvjmwRAAQ
— Siebe Sietsma (@SiebeSietsma) November 29, 2014