Geenstijl

Oké lui, discussietopic. Allemansvriend Jan Roos twitterde het laatst al: "We moeten eigenlijk de boel hier weer vanaf nul opbouwen. Dit land loopt vast. De politiek roept steeds harder." Er is inderdaad iets goed mis. Joshua Livestro, de stelenaar van Nanninga, stelde onlangs voor het aantal parlementsleden te verdubbelen naar 300. Maar wat te denken van een tegenovergestelde optie? Een systeem waarin het parlement niet langer beslist hoe belastinggeld besteed wordt en zich beperkt tot het bijschaven van wetten. In plaats van 150 parlementariërs zou de Nederlandse beroepsbevolking van 7.3 miljoen hoofden vervolgens zelf kiezen hoe zij hun belastinggeld verdeeld willen zien. Het klinkt vergezocht, maar mits de overheid het niet zelf ontwerpt is een programma waarin Nederlanders hun belastinguitgaven zelf richting de door hun van belang geachte departementen sturen, niet heel ondenkbaar. In plaats van een jaarlijkse verplichte belastingaangifte, een verplichte verdeling van een percentage van het inkomen over de door u sympathiek en nuttig bevonden overheidsinstanties.

De gemiddelde Nederlander beschouwt de Nederlandse politiek met een gepaste apathie. Hun geld wordt zonder hun instemming onder dreiging van geweld afgenomen en vervolgens besteed aan doelen die zij in veel gevallen niet onderschrijven. Die shit is fucked up g. Dit alternatieve systeem zou twee voordelen kunnen hebben. Een kleine eeuw etatisme heeft meer kapot gemaakt dan menigeen lief is, maar in deze tijd heeft het Nederlanders vooral van Burgers tot Inwoners gereduceerd. Het echte gevoel van verbondenheid met Nederland is ondermijnd door een bemoeizuchtig en betweterig bestuurlijk apparaat. Veel Nederlanders voelen zich vervreemd van hun land omdat zij, terecht, menen veel te weinig invloed uit te kunnen oefenen op nationale overheidsuitgaven. De notie zelf te kunnen beslissen bij welke overheidsinstanties uw zuurverdiende geld terecht komt, zou dit verweesde gevoel ongedaan kunnen maken. Etatisten zullen aanvoeren dat dit een onsmakelijk eigenbelang in de hand werkt en nationale solidariteit ondermijnt. Maar, ten eerste: als iedereen aan zichzelf denkt, wordt aan iedereen gedacht. Ten tweede is de nationale solidariteit waar etatisten graag mee schermen een afgedwongen solidariteit, wat een contradictio in terminis is. Dit nieuwe systeem zou eenieder in staat stellen fiscaal solidair te zijn met wie en wat hij/zij wil. Verkiezingen zouden verworden van campagnes van politieke partijen, tot campagnes van departementen die de burgers moeten overtuigen van het nut of de noodzaak van hun werk en de efficiëntie van hun methoden. Burgerinitiatieven zullen lobbygroepen opzetten en parallelle campagnes voeren voor hun geliefde departementen. Een dynamiek die het individuele gevoel van verbintenis met het land alsmaar versterkt. Er zouden nog meer variabelen aan dit systeem toegevoegd kunnen worden, zoals de optie om zelf te bepalen hoe hoog het percentage dat u überhaupt afdraagt is, al zou free riding tegengewerkt moeten worden. En zou dit jaarlijks moeten gebeuren, of om de vier jaar zodat departementen (semi) lange-termijn projecten kunnen starten? De vraag of gepensioneerden hier ook aan mee zouden moeten doen is tevens interessant. Een gevaar van dit systeem zou zijn dat departementen die gesneuveld zijn tijdens de laatste "verkiezingen" door omstandigheden ineens toch onmisbaar blijken. Maar, had de kutburger dit dan zelf niet kunnen anticiperen? Is er een dwingende overheid voor nodig om dit te anticiperen? Dat kunnen burgers zelf ook, mits zij zich oprecht betrokken en verbonden voelen met hun land. Het huidige belastingsysteem ondermijnt deze verbintenis. Een nog verdergaand systeem zou de privatisering van overheidsdiensten zijn, maar die optie verdient een nieuwe topic. Laten we eerst eens kauwen op de herverdeling van belastingmiddelendoor burgers.