Geenstijl

Veel is gezegd en geschreven over het drama rondom Kamerleden Kuzu & Öztürk en de PvdA (Telegraaf). Dit drama bevat ook tal van interessante elementen voor politicologen, historici, analytici en journalisten, waaronder een cultureel element. Het is bijvoorbeeld op z’n minst pikant dat dezelfde dag dat een rapport wordt uitgebracht waarin PvdA-politici opgeroepen wordt de straat op te gaan om naar de ‘gewone mensen’ te luisteren, dit drama zich afspeelt. Het duo Kuzu & Öztürk heeft niets anders gedaan dan luisteren naar die ‘gewone mensen’ die massaal op hen hebben gestemd, namelijk Turkse kiezers. Goed, ze hebben onhandig de boodschap overgebracht, verderop zal blijken waarom, maar in essentie hebben zij gehandeld naar de wens van de commissie Hamming, opsteller van het rapport ‘Politiek van Waarde’.

Niet voor niets zijn deze twee heren, Kuzu & Öztürk, op de lijst gezet voor de Kamerverkiezingen van 2012. Men wist dat zij veel stemmen zouden genereren. En dat is ook gebeurd. Kuzu kreeg maar liefst 23.067 voorkeurstemmen en Öztürk 9.831 stemmen. Hierdoor stegen zij op de groslijst respectievelijk van plek 27 en 39 naar plek 5 en 9. Niet gering. Vreemd dat beide heren nietszeggende portefeuilles toebedeeld kregen. Het prestigieuze portefeuille ‘Integratiebeleid’ is thans in handen van Ahmed Marcouch. Een aardige man, maar geen licht, om het maar eufemistisch uit te drukken. Ook standvastig is hij niet. Toen Cohen partijleider was, was onze Ahmed idolaat van Cohen. In het blad Binnenlands Bestuur zei hij bij een interview: “Ik ben Cohen”. En nu steunt hij de veel hardere lijn van Asscher met even veel enthousiasme als toen de Cohen-aanpak. In dit licht kan ik me de woede van Kuzu & Öztürk goed voorstellen. En hier schuilt het cultureel component. De trots, aanzien, gezichtsverlies en eer spelen bij Kuzu & Öztürk een veel grotere rol in het conflict dan men in de Lage Landen van nu zich kan voorstellen. In de twaalfde eeuw speelde eer in Nederland ook wel een belangrijke rol en mannen konden elkaar daarom in een duel ombrengen. Maar nu is het niet meer denkbaar. Bij vele andere delen van de wereld buiten het Westen is echter eer nog steeds het aller-, allerbelangrijkste. Bij de overbekende piramide voor de hiërarchie van menselijke behoeftes van de Amerikaanse psycholoog Maslow staat dan ook zelfontplooiing en zelfrealisatie als het hoogste. Dit is waar en juist voor ‘The West’. Voor ‘The Rest’ heb ik daarom een andere piramide ontwikkeld waar EER het hoogste is. Het duo Kuzu & Öztürk voelt zich, met zoveel voorkeurstemmen, in hun eer aangetast. Net als destijds de Marokkaan Ali Lazrak bij de SP. In een aantal uitgebreide gesprekken destijds met Jan Marrijnissen was het Jan helder geworden waarom het zo mis ging met fractiegenoot Lazrak. Waarop Jan riep: had ik maar deze gesprekken gevoerd vóór de escalatie met Ali. Dat Kuzu & Öztürk hier zijn (geboren en) opgegroeid doet hier niet aan af. Aan de universiteit van Utrecht deed Yesilgöz onderzoek bij de derde generatie Turken en vond dat op de ‘kernwaarden’, waaronder ‘eer’, geen verschil is tussen de eerste en de derde generatie. Moest de PvdA dan maar deze waarde overnemen? Zeker niet. Punt is alleen wel dat dit gegeven een extra struikelblok kan zijn bij conflicten met mensen die een andere bagage dragen dan het westerse. Aan ieder om wel of niet hier rekening mee te houden. Als je het maar weet.