Statistisch onderbouwd racisme over Vogelaarwijken
Fijn. Een nieuw stukje 'lelijke feiten staven met kille cijfertjes' door huisrekenmeester K. Regenjas. Vandaag leidt hij ons rond in het huishoudboekje van de faliekant gefaalde Vogelaar-aanpak. Opdracht: zoek in de database van je grijze massa naar links; faalbeleid. Je krijgt nu waarschijnlijk meer treffers voor je kiezen dan een overspelige, homoseksuele Jood in ISIS-gebied. We moeten specificeren. Zoek op links; faalbeleid; PvdA. Nog steeds te veel treffers. Probeer anders links; faalbeleid; PvdA; kost miljarden. OK, dit schiet niet op, nog steeds te veel treffers. Laatste poging. Zoek naar links; faalbeleid; PvdA; kost miljarden; Vogelaar; wijken. Bingo! Hier gaan we het over hebben. In 2007 kreeg de PvdA de ingeving dat sociale problemen aangepakt moeten worden op wijkniveau. Sociale problemen hebben namelijk te maken met mensen. Alle mensen in Nederland wonen in huizen. Huizen staan altijd in gemeenten en gemeenten zijn opgedeeld in wijken, waardoor alle problemen in principe wijkproblemen zijn. Bril-fucking-jant! Als we de wijken maar genoeg verbeteren, dan verbeteren de mensen vanzelf mee. Schrijnende integratieproblematiek verdwijnt als sneeuw voor de zon zodra we de wipkip een nieuw likje verf geven, een kek buurtcentrum bouwen en wat zwervers wegjagen. Helaas zijn onderzoeksinstituten als CBS en SCP minder enthousiast over het beleid van de Vogelaarwijken. De CBS-cijfers tonen geen noemenswaardige verbetering in de wijken op de gebieden van uitkeringsafhankelijkheid, inkomen, leren en veiligheid. Het SCP meldt dat de aanpak niet tot meetbare verbetering heeft geleid en dat de misdaad in de wijken tussen 2009 en 2012 zelfs is gestegen. Totaalbedrag aan over de balk gesmeten geld: 1 miljard euro.Probleemwijken of probleemgroepen?
Hoe zou het komen dat deze aanpak niet heeft gewerkt? Aan het uitgegeven geld heeft het niet gelegen. Waarschijnlijk ging het mis omdat het uitgangspunt niet klopt. Sociale problemen zitten niet in wijken, maar in mensen. Dit is te bewijzen met statistiek. Als we in de grote steden kijken naar de wijken met het hoogste percentage niet-westerse allochtonen, kunnen we per stad een lijst van meest allochtone wijken maken. Kijken we vervolgens binnen dezelfde stad welke wijken als Vogelaarwijk zijn aangewezen, blijkt de overeenkomst zon 85%. Een Vogelaarwijk is simpelweg een allochtonenwijk. Niets meer en niets minder. Haal de allochtonen uit een Vogelaarwijk en je hebt gewoon een wijk. Stop een normale wijk vol met allochtonen en een nieuwe Vogelaarwijk is geboren. Gemiddeld is 46% van de krachtige kansenparelwijkbewoners van minder Nederlandse persuasie.
Dit is relevant, omdat niet-westerse allochtonen sterk van autochtonen verschillen. Vrijwel alle achterstand in de Vogelaarwijken is te verklaren door de aanwezigheid van veel allochtonen. Zie ook onderstaande grafieken op basis van een CBS-tabel:
Autochtonen werken meer dan allochtonen. We zien ook dat het vooral je afkomst is die bepaalt of je een baan hebt, niet de wijk waar je woont. Als je een autochtoon bent, maakt het maar weinig uit of je wel of niet in een Vogelaarwijk woont. De blauwe en rode staaf zijn vrijwel even hoog. Voor allochtonen geldt ook dat het nauwelijks uitmaakt waar ze wonen. Ook voor hen zijn de staven vrijwel even hoog, maar ze liggen wel beide op een veel lager niveau. Vergelijkbare grafiekjes zijn te maken voor werkloosheid. Autochtonen binnen Vogelaarwijken zijn nog steeds veel minder vaak werkloos dan allochtonen daarbuiten. Wederom is niet de wijk bepalend, maar de mens:
Vogelaarwijken als afleidingsmaneuvre
Het Vogelaarbeleid is dus gebaseerd op een fundamentele denkfout. Niet plaatsen, maar mensen moeten centraal staan in het sociale beleid. De misplaatste focus op het waar om de aandacht af te leiden van het wie zien we vaker terug in de politiek. Marokkanen die kopschoppen op het voetbalveld zijn een voetbalprobleem, Marokkanen die kopschoppen in de disco zijn een uitgaansprobleem en Marokkanen die kopschoppen op straat zijn een wijkprobleem. Deze manier van politiek bedrijven leidt op listige wijze de aandacht af van de ware oorzaken van sociale problemen. Zoals, om er zomaar één te noemen, decennialang etterende integratieproblematiek, mede mogelijk gemaakt door het faalbeleid van de Partij van de Arbeid.
Was berekend,
K. Regenjas
Autochtonen werken meer dan allochtonen. We zien ook dat het vooral je afkomst is die bepaalt of je een baan hebt, niet de wijk waar je woont. Als je een autochtoon bent, maakt het maar weinig uit of je wel of niet in een Vogelaarwijk woont. De blauwe en rode staaf zijn vrijwel even hoog. Voor allochtonen geldt ook dat het nauwelijks uitmaakt waar ze wonen. Ook voor hen zijn de staven vrijwel even hoog, maar ze liggen wel beide op een veel lager niveau. Vergelijkbare grafiekjes zijn te maken voor werkloosheid. Autochtonen binnen Vogelaarwijken zijn nog steeds veel minder vaak werkloos dan allochtonen daarbuiten. Wederom is niet de wijk bepalend, maar de mens:
Vogelaarwijken als afleidingsmaneuvre
Het Vogelaarbeleid is dus gebaseerd op een fundamentele denkfout. Niet plaatsen, maar mensen moeten centraal staan in het sociale beleid. De misplaatste focus op het waar om de aandacht af te leiden van het wie zien we vaker terug in de politiek. Marokkanen die kopschoppen op het voetbalveld zijn een voetbalprobleem, Marokkanen die kopschoppen in de disco zijn een uitgaansprobleem en Marokkanen die kopschoppen op straat zijn een wijkprobleem. Deze manier van politiek bedrijven leidt op listige wijze de aandacht af van de ware oorzaken van sociale problemen. Zoals, om er zomaar één te noemen, decennialang etterende integratieproblematiek, mede mogelijk gemaakt door het faalbeleid van de Partij van de Arbeid.
Was berekend,
K. Regenjas